ESKİDEN beri kimi zaman yalnızca bekler insan

Beklemenin yalancı umuda körkütük tutunup

İnanır bile bile, gönüllü bir aldanıştır yaşanan

Sonra acı haberler gelir beklenen o yollardan

Beklersin bilerek sonunun geleceğini öylece

Öyleyse…

Nedendir bu kadar acıyla kıvranışın sebebi

Boğazında binlerce düğüm

Yine de alışır acıya insanın o cılız masumiyeti 

Yaşanan her şeyin bahanesi sevgi midir?

Yoksa,

Bencilliklerin ağırlığını taşıyanların habercisi mi?

Bilinmez ki…

Böyle, ya da öyle kandırır insanlar sevdiklerini

Ne hazin hikayedir bu…

Yalnızlık ile bütünleşen,

Nefret ile tutuşan,

Onca anlamsız hissiyat…

Acıttıkça alıştırır kalpleri hissizliğe 

Sonra,

Aniden yok olur karanlığın dibinde

Saniyelerin dakikalara dönüştüğü zamanlarda

Ben de bekliyorum 

Biliyorum sonumu

Olmayacak hayaller saplanıyor kalbime ok, ok

Yalan mı, acı mı, ağır mı? Evet hem de çok 

Ama vazgeçmek, daha büyük ve o kadar çok...