HER kriz bir fırsat, her savaş bir nizam içerir. Bugün Rusya ile Ukrayna arasında baş gösteren savaş, meseleye pek çok yönden bakmayı gerektiren çok farklı bir savaştır. Ancak bu savaşın kayıp ve kazançlarını, genelde dünya ölçeğinde ve özelde ülkemiz açısından ele almak daha isabetli olacaktır.

Bu savaşın Ukrayna tarafında iki cephe göze çarpmaktadır: Bu cephelerden biri, 17’nci yüzyıldan beri dünyanın başına belâ olan Anglo-Sakson cephesidir. Bu cephenin temel stratejisi, en az riskle en çok kazanım elde etme yöntemine dayanır. Kendisini olduğundan fazla gösteren bu cephenin temel hareket tarzı, sürekli bir kaos çıkarmak ve çıkardığı bu kaosu, bütün rakiplerinin zararına gelişecek biçimde yönetmek ve işin sonunda kurulacak olan masadan aslan payını almaktır.

Ukrayna Savaşı’nda Anglo-Sakson cephesinin iki başat aktörü göze çarpmaktadır: ABD ve İngiltere. ABD ve İngiltere’nin Rusya’yı kendi emellerinin aleyhine büyüyen bir güç olarak değerlendirdikleri muhakkaktır.

Özellikle Rusya’nın Suriye üzerinden Akdeniz’e inmesi ve burada biriktirdiği güçle etki alanını Libya’ya taşıması ve arkasından Afrika’nın içlerine girmesi, ABD ve İngiltere’de uyarı çanlarının erken çalmasına neden oldu. Çünkü onların düşündüğü yeni dünya sisteminde Rusya’nın yeri, bileşenlerine ayrılmış ve eski gücünden yoksun bir ülke olmasıydı. Bunların plânı, Çin’i karşıya koyarak dünyayı iki kutup üzerinden yönetmekti.

Eski soğuk savaşın biraz daha ılımlı biçimi olan bu yeni sistemde, iyi rol bunlara, kötü rol de Çin’e verilecek ve dünya bu iki kutup arasında dengelenecekti. Ancak Rusya’da güçlü bir liderliğin ortaya çıkışı ve bu sürede süpersonik füzelerle dünyanın en etkin gücü hâline gelişi beklenmiyordu. Mevcut Rus liderinin tarihi ile bütünleşerek bir çar portresi çizmesi ve arzularının aklının önüne geçmesi, bu ittifakın harekete geçmesine neden oldu.

Anglo-Saksonlar, Rusya’nın ölümcül silahlı gücünü, ileride ekonomik gücüyle destekleyecek bir ortamı oluşturmadan bir tuzağa çekerek orada etkisizleştirmek istiyorlardı. Nitekim bu tuzağı da Ukrayna’da kurarak Rusya’yı arzuladıkları ortama çektiler.

Ukrayna Savaşı’nın Batı tarafındaki ikinci cephesi ise Avrupa Birliği idi. Avrupa Birliği, özellikle ABD’nin NATO konusundaki emperyal hedeflerinden kuşku duyduğu için NATO’ya birkaç yıldır mesafeli durmaya başlamıştı. Bu tavır, NATO’nun hakikaten beyin ölümünün gerçekleşmesiydi. Anglo-Sakson aklı, NATO’daki bu zaafı gidermek ve Avrupa’yı tekrar kendi kanatlarının altına almak istiyordu. Ancak bunu gerçekleştirmek için Avrupa Birliği’nin ciddî bir tehditle karşı karşıya kalması gerekiyordu. İşte tam bu esnada Ukrayna’nın Rusya’nın önüne atılması, Avrupa Birliği’ndeki tarihî Rus korkusunu harekete geçirerek onları NATO şemsiyesinin altına itecek ve tekrar birinci cephenin denetimine gireceklerdi. Nitekim öyle oldu ve bu iki cephe, İkinci Dünya Savaşı sonrasında olduğu gibi tekrar bir araya gelerek Rusya’ya karşı tarihte emsali görülmemiş bir ekonomik ambargo uygulamaya başladılar.

Bu ambargo, Rusya’nın beklediğinden daha şiddetli bir biçimde kendisini gösterince, Rusya’yı ekonomik olarak çökertti ve borsasını açamaz hâle getirdi. Rusya’nın borsasının açılmaması demek, aslında iktisaden iflâs ettiği anlamına geliyordu. Ancak Rusya’nın ekonomik zayıflığına mukabil, özellikle nükleer başlık taşıyan süpersonik füzelerdeki tartışılmaz üstünlüğü, onu karşısındaki Batılı her iki cepheye karşı da muazzam bir tehdit hâline getiriyordu.

İşte bu yüzden karşısındaki Batılı cepheler, Rusya ile doğrudan bir savaşı göze alamazdı. Bu durumda savaş, Ukrayna içinde asimetrik bir savaşa dönüşecek ve bu asimetrik savaş neticesinde Batı, gerilla sistemine yönelik silah ve imkânları Ukrayna’ya sağlayacak ve bu savaşı olabildiğince uzatma yönüne gidecekti. Savaşın bu şekilde uzaması zaten batakta olan Rus ekonomisini içinden çıkılamaz hâle getirecek, lâkin bu savaş Rusya’ya olduğu kadar Avrupa’ya da kaybettirecekti.

Bu durumda ise savaşın çıkması için adeta yangına körükle giden ABD ve İngiltere kazanmış olacaktı. Zira gelecekte kurmayı düşündükleri iki kutuplu dünyanın önünde iki sevimsiz engel olan Avrupa Birliği ve Rusya’yı aynı anda zayıflatarak kenara itmiş olacaklardı. Çünkü bu istenmedik savaşın sonucunda ne Rusya’nın bugünkü azameti, ne de Avrupa Birliği’nin bugünkü beraberliği kalacaktı.

Ne var ki, böyle bir savaşı, Avrupa ve Rusya’yı zayıflatmak için başlatan ABD ve İngiltere’nin dışında başka bir güç daha istiyordu. O güç de, ABD ve İngiltere’nin dışında hesapları olan küresel güçtü.

Küresel gücün arzusu, bu cephenin karşısına Çin’i dikmekti. Mevcut duruma bakılırsa bu savaştan en çok kârla çıkması muhtemel ülke Çin olacak gibi görünüyor. Çünkü Çin’in elindeki cari fazla, çöken Rus ekonomisini haraç mezat toplaması için fazlasıyla yeter de artar bile. Ayrıca böyle dinamik bir ekonomik güç hâline gelen Çin’e karşı, ABD ve İngiltere’nin Rusya’ya olduğu gibi bir yaptırım gücünün olamayacağı da açıktır.

Buradan anlaşılıyor ki, bu savaşta Çin, en büyük kazanan olarak dünyanın ikinci kutbundaki müstakbel ve sarsılmaz yerini engellenemez bir biçimde alacaktır.

Bu savaştan ekonomik olarak ciddî yaralar alsa da en az hasarla çıkacak ikinci ülke Türkiye’dir. Türkiye için şu anda dezavantaj gibi görülen bu savaş, başta söylediğimiz gibi, ciddî fırsatlar ve imkânlar getiren bir savaştır. Özellikle Avrupa ve Rusya’nın zayıflayarak birlik ve azametlerini kaybedeceği bir ortamda, orta kuşakta oluşacak büyük boşluğu tek başına dolduracak yegâne ülke olarak Türkiye kalmaktadır. Türkiye’nin özellikle kendi menfaatlerine uygun olarak pozisyon aldığı bu ortam, onu dünyanın gözünde -savaşan ülkeler de dâhil- en güvenilir ülkelerden biri hâline getirmiştir. Çünkü Türkiye, menfaatlerini kollamakla birlikte, siyaseten ilkeli davranan, uluslararası hukuk normlarından sapmayan, dediğini yapan ve yapmadığını söyleyemeyen bir ülke olarak dost düşman herkesin üzerinde ittifak ettiği bir emin ülke hâline gelmiştir.

Ayrıca iki yıl önce bu ilkeli duruşunun kendi aleyhine döndüğünü sananların ve “muhteşem yalnızlık” teranelerine kapılanların argümanlarının boşa çıktığı da açıkça görülüyor. Türkiye’nin birkaç yıl önceki ilkeli duruşu, bugün aleyhinde çalışan bütün ülkeleri kapısına getirmeye ve kendisi ile ittifak ve uzlaşma yapmaya mecbur bırakmıştır. Artık karşımızda ne İsrail var, ne Mısır, ne BAE, ne Suud, ne Avrupa, ne de Rusya var. Görülüyor ki, hepsi mukavvadan birer kaplan imişler ve ilk hamlede dağılıp gittiler.

Bugünkü konjonktürde Çin’in “Bir Kuşak Bir Yol” projesinin en güvenilir hattı Türk coğrafyası ve Türkiye’dir. Bu durumda Çin’in masaya Türkiye ile oturacağını öngörüyorum. Ayrıca Rusya’nın bugünkü açmazından dolayı Suriye, Libya ve Afrika cephesinde mevcut pozisyonunu sürdüremeyeceği ve mevcut ekonomik gücünün bunu taşıyamayacağı anlaşılıyor. Bu durumda Rusya’dan doğan boşlukları -ki zaten oralarda mevcuduz- Türkiye’nin dolduracağı açık seçik görülüyor. ABD ve İngiltere, istese de, istemese de bu alanlarda bizimle çalışmak, gizli ya da açık olarak masaya bizimle oturmak zorundadır. Bugünlerde Suriye’deki köpeklerini bağladıkları dikkatlerden kaçmamıştır sanırım.

Ayrıca Rusya’ya uygulanan büyük ekonomik yaptırım neticesinde, finansal hareketlerin Türkiye üzerinden toplanıp dağılacağı anlaşılmaktadır. Böyle bir zorunluluk, Türkiye’yi kısa zamanda bir finans merkezi hâline getirecek, gerek Asyalı, gerekse Ortadoğulu büyük fonlar, güvenilir liman olarak Türkiye’ye yanaşacaklardır. Bu da bizim temel sorunumuz olan finansa “hem de maliyetsiz erişme” derdimize bir çözüm olacaktır.

Bu arada, Türkiye’nin çok doğru olarak 10 yıldır özellikle kesintisiz olarak sürdürdüğü savunma sanayii hamlesini, Avrupa’nın en büyük ve modern savunma sanayii hâline getirmesi bir zarurettir. Zaten bunun adımları da çoktan atılmaya başladı.

Son MİT raporundan da anlaşılıyor ki, Türkiye’nin bir an önce süpersonik füzeleri de imâl etmesi ve onları da envanterine sokması gerekiyor. Bunu önümüzdeki 10 yıl içerisinde yapacağına dair en ufak bir kuşkum yoktur.

Evet, önümüzdeki 10 yıl içerisinde dünyada üç büyük eksen görülüyor: Anglo-Sakson ekseni, Çin ekseni ve Türk-İslâm ekseni. Ancak Türk-İslâm ekseninin önümüzdeki ikinci 10 yıl olan 2030-2040 döneminde dünyanın en büyük ekseni olacağına inancım tamdır.

Vesselâm...