18 Nisan 2022 tarihinde Irak’ın kuzeyindeki terörist
unsurlara karşı başlatılan “Pençe- Kilit Harekâtı”, icra ediliş tarzı ve
kapsadığı alanın genişliği yönünden 2018’den beri yürütülegelen Pençe Harekâtlarından
çok farklı bir yapı arz etmektedir.
Harekâtın icra ediliş tarzı ve kapsamına bakılarak
yorumlanmasının, bizi harekât hakkında daha sağlıklı sonuçlara götüreceğine
inanıyorum.
Bu harekât başlamadan önce İçişleri Bakanı Süleyman
Soylu’nun 16 Mart 2022 tarihinde İstanbul Esenler’deki “İyilik Fuarı”
açılışında yaptığı konuşmada verdiği şu mesaj dikkatlerden kaçmamıştır: “Nasıl
Doğu ve Güneydoğu’ya huzur getirmişsek, Amerika ve Avrupa’nın elinden Suriye’yi
de, Irak’ı da kurtaracağız, oralara da huzur getireceğiz!”
Soylu’nun bu konuşmasında Kuzey Suriye ve Kuzey Irak’tan
Türkiye’ye yönelen terör hareketlerinin asıl azmettiricisi olarak açıkça ABD ve
Avrupa’yı zikretmesi, hafızam beni yanıltmıyorsa Türkiye’nin resmî ağızdan bu
kadar yüksek bir sesle yaptığı ilk konuşmadır. İhtiyatın bir tarafa bırakılarak
ABD ve Avrupa’yı dünya kamuoyu önünde terörün asıl destekçileri olarak ilân
etmek, Türkiye’nin terörle mücadelede yeni bir eylem tarzına geçtiğini
göstermektedir. Bu eylem tarzının temel niteliğiyse teröre destek veren kim
olursa olsun, bizzat hedefe konulmasıdır.
Süleyman Soylu, böyle bir konuşmayı kendi görüşü
olarak yapamayacağına göre, onun bu beyanından Türk Devleti’nin terörle
mücadelede yeni bir mücadele bayrağı kaldırdığı ve bu mücadele esnasında da
karşısına kim çıkarsa çıksın, sonuç almadan geri dönmeyeceği anlaşılıyor.
Harekâtın genişliği dikkat çekici!
Bu harekâtın daha önceki Pençe Harekâtlarına
benzemeyen bir alan genişliğinde tatbik edilmesi, bizde Devlet’in terörle
mücadelede yeni bir eylem plânına geçtiği kanaatini uyandırdı. Evvelâ bu
harekâtın coğrafî büyüklüğü, diğer Pençe Harekâtlarıyla kıyas kabul etmez.
Ayrıca muharip unsurların bir bölgeye değil, üç farklı bölgeye indirilmesi, bu
genişlik ve derinlik içerisinde Atak helikopterlerinin alışılmışın dışında bir
yoğunlukta kullanılması, Akıncı SiHA’larla beraber yeni silah, mühimmat ve
muhabere unsurlarının devreye alınması da sıradan bir operasyon ile karşı
karşıya olmadığımızı işaret etmektedir.
Harekâtın icrası esnasında gösterdiği bu işaretler, bu
operasyonun sadece terörist unsurları yok edip onlardan temizlenen alanların
tutulması esasına dayanmamaktadır.
Evet aziz okuyucu, Türk Devleti bu operasyon ile ilk
defa terör unsurlarını bertaraf etmenin dışında, operasyona yeni hedefler ilâve
etmiştir. Bu hedefleri askerî, siyâsî ve iktisadî yönden üç başlık altında ele
almak mümkündür. Askerî açıdan bakıldığında, Türk Devleti’nin, sınırlarından
60-70 kilometre derinlikte geniş ve büyük bir alanı kontrol altında tutmak
istediği anlaşılmaktadır. Operasyonun çapına bakıldığında, birliklerin
indirildiği alanların temizlenmesinden sonra, birtakım yerlerin kilidinin
açılması ve birtakım yerlere de kilit vurulması gibi hedefler göze çarpmaktadır.
Bu hedeflerden ilki, Zap bölgesinin kontrol dışında kalan kısımları ile Gara
arasındaki büyük boşlukların kapatılmasıdır. Bu büyük alanın silahlı unsurlarca
tutulmasından ve üs yapılanmalarının tamamlanmasından sonra muhtemelen Gara’nın
kilidinin açılması yönünde hareket edilecektir. Gara’nın kilidinin açılması
demek, batıda Sincar ve doğuda Kandil yollarının da açılması demektir. Şu
hâlde asker indirilen bölgelerde temizlik yapıldıktan sonra, harekât iki kola
ayrılarak biri Gara’ya, birisi de Kandil’e yönelecektir.
Bu ne demektir?
Bu, günün sonunda Kuzey Irak’ın PKK unsurlarından
temizlenmesi ve bir daha bu bölgede etkin bir varlık gösterememesi
demektir!
Pekâlâ! Kuzey Irak’ta PKK’nın kökünün kazınmasının ardından
Devlet, iktisadî açıdan neyi hedeflemiş olabilir? Bendenize göre Türkiye, Kuzey
Irak Bölgesel Yönetimi’nin sahasında bulunan petrol ve gaz bölgelerini denetim
altına almak istemektedir. An itibariyle dünyanın içinde bulunduğu konjonktürel
durum, devletleri güvenli enerji kaynaklarına ne pahasına olursa olsun ulaşmaya
zorlamaktadır. Türkiye büyük bir devlet olmak istiyorsa, artık terörün başını
oracıkta ezmenin yanında, enerjiye en kısa ve en etkin yoldan ulaşmak
zorundadır.
Şu an için, Türkiye açısından en kısa maliyet-etkin
enerji kaynağı Kuzey Irak’tır. Harekât başlamadan önce Başkan Erdoğan ile Kuzey
Irak Bölgesel Yönetimi Başkanı Neçirvan Barzani’nin Ankara’daki görüşmeleri, bu
konuda Bölgesel Yönetim ile Türkiye’nin anlaştığını göstermektedir.
Bölgesel Yönetim, PKK ve İran’ın kontrolündeki Haşdi
Şabi gibi Şii milis grupları tarafından baskı altındadır. Bu baskıyı
kırmak için de Türkiye ile işbirliğine gitmekten başka bir çıkar yolu yoktur.
Türkiye ile işbirliği, bir kazan-kazan işbirliği olarak iki tarafı da
güçlendirecektir. Değilse, Bölgesel Yönetim’in Merkezî Yönetim ile de arası iyi
değildir ve bizim dışımızda bir çıkış alternatifi yoktur. Şartlara bakılırsa,
Bölgesel Yönetim, Türkiye’nin Belarus’u olmak zorunda kalacaktır. Türkiye, bir
bölgesel ekonomik anlaşma ile bu durumu pekâlâ gerçekleştirebilir. Zaten bölge,
Mîsak-ı Millî sınırlarımız içindedir.
Harekâtın siyâsî hedeflerine gelince…
Hedefte ne var?
Irak, önünde sonunda üç devlete ayrılacak gibi
görünüyor. Bunlardan ilki İran etkisinde Şii bir yönetim, ikincisi İran
etkisine karşı çıkan Şii ve Sünnî Araplar tarafından oluşturulacak bir
yönetim, üçüncüsü de zaten mevcut olan kuzeydeki otonom bölgedir.
Irak, ABD tarafından fiilen, İran tarafından da resmî
olmayan bir biçimde işgal edilmiş gibidir. İran’ı Irak’ta bu denli
palazlandıran ABD’dir. ABD’nin demokrat kanadı, daima İran severdir. Her ne
kadar İran karşıtı görünseler de onlar arasındaki ilişki, bir tür aşk- nefret
ilişkisidir. Trump döneminde soğuyan ilişkiler, Biden döneminde tekrar
ısıtılmaya başlanmıştır.
İran’ın Irak üzerinde artan nüfuzu, Şii olsalar bile
Iraklı Şii Arapları da endişelendirmektedir. İran yanlısı Şiilerle Irak yanlısı
Şiiler arasında bir çatışma ihtimâli gittikçe güçlenmektedir. İran, Irak’a
Türkiye’nin şu veya bu şekilde müdâhil olmasından hiç hazzetmemektedir. Bizim
Irak’ın kuzeyinden gelişimiz, İran’ın uykularını kaçırmaktadır. İran buna mâni
olmak için elinden gelen her türlü argümanla bizim aşağı inmemizi önlemeye
çalışmaktadır.
Kuzey Irak’taki PKK’yı ABD’den çok İran koruyup
kollamakta ve Haşdi Şabi milisleri eliyle onu tartışmalı bir meşru gücün
dokunulmaz parçası hâline dönüştürmeye çalışmaktadır. İran’ın rüyası, kendi gaz
ve petrolünün Irak ve Suriye üzerinden Akdeniz’e ulaştırılmasıdır. İran bunu
Obama döneminde gerçekleştirmeye çalıştı ancak Trump döneminde Türkiye’nin
Kuzey Suriye’ye yaptığı operasyonlar neticesinde hüsrana uğradı.
Kaldı ki, İran’ın böyle hareketlenmesini ABD teşvik
etse bile İsrail buna şiddetle karşıdır. İran’ın bölgede önünün kesilmesi
hususunda Türkiye ile İsrail arasında gizli bir mutabakat vardır. Bu mutabakat
bir anlaşma biçiminde olmasa bile, İran’ın önünün kesilmesi, tarafların işine
gelmektedir. Bu durumda Türkiye’nin yaptığı her hamle İsrail’in işine
yaramakta, İsrail’in yaptığı her hamle de Türkiye’nin işine yaramaktadır.
İran, Türkiye’nin Kafkaslardan itibaren kendisini
sarıp kuşattığını düşünmektedir. Bu itibarla Türkiye’nin Kuzey Irak Bölgesel Yönetimi
ile yapacağı bir işbirliğinin önüne geçmek için PKK, ABD ve Rusya ile her türlü
fırıldağı çevirmektedir. “Kuzey Irak’ta Rusya ne iştir?” denilecek olursa,
Kuzey Irak Bölgesel Yönetimi’nin sahasındaki petrol ve doğalgazın Türkiye
üzerinden Avrupa ile buluşması, Rusya’nın elini zayıflatacak ve AB üzerindeki
baskı ve şantaj gücünü kıracaktır. Böyle bir durum Rusya’nın çıkarlarına aykırı
olduğu için, Rusya o bölgede İran ile işbirliğine gitme konusunda tereddüt
etmeyecektir.
Lâkin Rusya’nın Ukrayna sahasında içine düştüğü
bataklık, onun Kuzey Irak’ta başat bir aktör olmasının önünü almaktadır. Suriye
sahasında ise ABD ile papaz olması yakındır.
Türkiye, İran’a, ABD’ye ve onlarla işbirliği yapan kim
olursa olsun ona rağmen Kuzey Irak operasyonunu bu yıl içerisinde hitama
erdirmeyi düşünmekte ve PKK’nın kökünü kazımaya ahdetmiş görünmektedir. Türkiye
bu bapta önüne çıkacak engelleri aşacak askerî bir güce malik olmasaydı, “Irak
ve Suriye’den Avrupa ve Amerika’yı kazıyacağız” demeye çekinirdi. Demek ki
şu anki askerî gücü, psikolojik üstünlüğü ve konjonktürel durumdan gelen
avantajları ona bu cümleyi açıkça sarf ettirmektedir.
Malûm, Türkiye blöf yapan bir ülke değildir. “Yapacağım”
diyorsa mutlaka yapacaktır. Başkan Erdoğan, bu kez Süleyman Soylu’nun ağzından
konuşarak manevra alanını güçlendirmekte ve muhataplarının kendisi ile bu
konuda temasa geçmesini beklemektedir. Bu temas neticesinde saha yerine
istediklerini masadan devşirme biçiminde bir plân uygulamaktadır. Soylu saha,
Erdoğan masa pozisyonunda beklemektedir.
Bundan sonra ne olacak?
Pençe-Kilit Operasyonu, hem Sincar, hem de Kandil’i
hedefleyen bir operasyon olduğuna göre, Türkiye öncelikle Irak ile Suriye arasındaki
güzergâhta PKK’nın PYD ile temasını kesinlikle bitirecektir.
Sincar bölgesinin Türkiye’nin kontrolünün altına
girmesi demek, Kuzey Irak’taki Türkmen soydaşlarımızın fiilen Türkiye ile
birleşmesi demektir. Bunun ne kadar muazzam bir hâdise olacağını tasavvur
buyurun!
Bu durumda Türkiye, sırtını Irak Türkmenlerine
yaslayarak Mîsak-ı Millî’ye giden yolun taşlarını rahatlıkla döşeyebilir.
Herkes biliyor ki, Musul vilâyeti, Türklerin yüreğinde daima hazin bir ukdedir.
İngilizlerin katakulleleri ile elimizden çıkan bu sancak, belki bugün,
belki yarın bize dönecektir. Ve belki o yarın, bugündür!
Türkiye’nin Irak Türkmenleri ile böyle bir irtibat
kurması, Irak Türkmenlerinin Arap ve Kürt unsurlara karşı elinin güçlendirilmesi
anlamına gelir. Bu da Türkiye’nin bölgeye askerî ve siyâsî açıdan
müdahalesinin önünü açan, onun buradaki hareketlerini kolaylaştıran önemli bir
koz sunabilir.
Türkiye, Sincar üzerinden Kerkük ile mutlak surette bu
irtibatı sağlamalıdır. Harekâtın seyri zaten bize bu imkânı fazlasıyla
verecektir. Türkiye’nin zamanla bölgede Mîsak-ı Millî’ye dair çekeceği bir
çizgiye ne İran, ne ABD, ne de yapay bir devlet olan Irak’ın bizzat kendisi mâni
olabilir.
Suriye sahasına gelince… Burada tuhaf şeyler olmaktadır.
ABD’nin CENTCOM komutanının örgüt elebaşı Abdi ile görüşmesi, Türkiye
tarafından yenir yutulur, hazmedilir ve kaldırılabilir bir şey değildir. ABD
burada sinir uçlarımızla oynamaktadır. Lâkin ne yaparsa yapsın, hangi tefte
oynarsa oynasın, Türkiye’nin o kukla örgütün başını ezmesine mâni
olamayacaktır. Kuzey Irak’ta işimiz biter bitmez, daha büyük bir güç ve
kararlılık ile Suriye’nin tepesine çökeceğimizi ABD de biliyor, Rusya’da.
Sonuç
ABD, Türkiye’ye karşı bu orostopollukları yaptığı
gibi, Rusya’nın Ukrayna’daki durumundan istifade ederek PYD’yi hızla
palazlandırmakta ve Suriye’nin üçte birini kontrol eden bir yapay devletçik
kurmak için her türlü argümanı geliştirmektedir. ABD’nin bölgeye hava savunma
sistemleri getirdiğine veya getirmek istediğine dair duyumlar, artık mızrağın
çuvala sığmadığını göstermektedir.
Suriye hava sahası Ruslar tarafından kapatıldığına ve
Türk uçakları bu bölgede uçmadığına göre, bu hava savunma sistemleri Rusya’ya
karşı kullanılacak demektir. Böyle bir durumda Rusya’nın Suriye rejimi ve
Türkiye arasında bir gizli anlaşma zemini kurarak oyunu bozması beklenebilir.
Çünkü Ruslar havada uçamadıkları an, Rusya Suriye’de bitmiş demektir.
Burada bir kukla devletçik kurulursa, Türkiye kendi oluşturduğu ceplerde armut
toplayacak değildir. Mutlak surette bunu beka meselesi sayar ve şartlar ne
olursa olsun, bir savaş ihtimâlini asla dışarıda tutmaz.
ABD’nin böyle bir durumda sonuna kadar PYD’nin arkasında
duracağını sanmıyorum. O bildik oportünist tavrıyla aradan sıyrılacak ve eliyle
büyüttüğü kuklanın ezilmesini timsah gözyaşları içinde izleyecektir.
Aziz okuyucu, Türkiye’nin başlattığı Pençe-Kilit Operasyonu,
pençesini PKK’yı koruyup kollayan unsurlara, kilidini de o unsurların kullandığı
kuklaya vuracak ve Allah’ın izniyle bu harekâtların sonunda Türkiye, Mîsak-ı Millî’sini
yüz yıl sonra da olsa gerçekleştirecektir.
Ergenekon’da dört yüz yıl beklemiş olan bir
milletin uygun zamanı bekleme ve o uygun zamanda harekete geçme genleri hâlâ aktiftir.
Bunun ne kadar doğru olduğunu, en iyi hakem olan zaman gösterecektir. Vesselâm...
