ANADOLU’nun bir ücra kasabasında altı yıl yatılı okuduk. “Saçları aylarca okşanmayan çocuklardık” hepimiz. Kısa dönem çocukluğumuzun ardından, ilkokul sonrası kendimizi bulmuştuk bu parasız yatılı okulda.

Düşe kalka, ağlaya güle, kâh hüzünle, kâh eğreti sevinçlerle lise son sınıfa gelmiştim. Bir gün, 6-MAT-A sınıf başkanına gönderilmiş kalınca bir mektup zarfı aldım. Bu zarf, altı yıl boyunca aldığım ilk mektuptu. Hoş, o da zaten ismime değil, sınıf başkanına gönderilmişti.

Gönderen kısmında, geçen sene tayini çıktığı için okulumuzdan ayrılan matematik hocamız Haydar Orhan’ın ismi yazıyordu. Açtığım zarftan otuz iki adet bayram tebriki çıkmıştı. Eskiden bayramlarda, yılbaşında, özel günlerde insanlar birbirlerine tebrik kartları gönderirlerdi. Güzel günlerdi vesselâm...

Sınıftaki otuz iki öğrenciye ayrı ayrı yazılmış otuz iki tebrik kartı… İşin garibi, her öğrencinin adına yazılmış kartta, tuttuğu takımın posteri bulunmaktaydı. Fenerbahçe, Galatasaray, Beşiktaş, Trabzonspor…

Sınıfça hayretler içerisinde kalmıştık. Haydar Hoca, tuttuğumuz takımları biliyormuş; dahası, bir yıl sonra bile unutmamış ve her birimize, tuttuğumuz takımın kartını göndermişti. Çok duygusal bir gündü, anlatamam ve asla unutamam!

Yatılı okulun akşam etüdünde sınıfımızın kapısı açıldı. Gelen nöbetçi öğretmen, Haydar Hoca idi. Elinde bir parça karton ve keçeli bir kalem vardı.

Hâlen öyle midir bilmiyorum ama o zamanlar derse giren hocalar kapının üzerindeki bölmeye isimlerinin yazılı olduğu isimliklerini asarlardı.

Haydar Hoca kimin yazısının güzel olduğunu sordu sınıfa, beni söylediler. Hoca benden, kendisine isimlik yazmamı rica etti, kabul ettim. Etüt sonunda ortaya berbat bir isimlik çıkmıştı. Hayatta yaptığım -belki de- en kötü ikinci şeydi.

Gerçekten çok kötü yazmıştım, hiç beğenmemiştim ve büyük utanç içerisindeydim. Keşke yeni bir karton olsaydı da yeniden yazabilseydim, ama yoktu.

Etüt sonunda Haydar Hoca geldi, yüzüne bile bakamadan utanç içerisinde isimliğini kendisine verdim. Saçlarımı okşayıp çok teşekkür etti. Yıl sonuna kadar o isimliği kullandı. Muhtemelen kendisi de beğenmemişti ama yeni bir isimlik yazdırırsa üzüleceğimi düşünmüş olmalıydı.

Eminim, o berbat isimlik, özel eşyalarının arasında bir yerlerde duruyordur. Öyle bir hocaydı o.

Derse mutlaka hazırlıklı gelir, anlatacağı konuları ve örnekleri ortadan ikiye böldüğü harita metot sayfasına titizlikle yazar, derste matematik kitabının yüzüne bile bakmazdı.

Bizlere herhangi bir formül ezberlettiğini hatırlamıyorum hiç. Bizler formüllerimizi kendimiz çıkarırdık. Bu formüllerin nereden, nasıl geldiklerini öğretirdi bize Haydar Hoca.

Meselâ, ardışık iki sayının toplamı daima tek sayıdır, bunu biliriz. Yani üç ile dördün toplamı yedidir ve tek sayıdır. Haydar Hoca, bu tip kaideleri bizlere ispat yöntemleri ile anlatırdı.

Liseden mezun olalı otuz yılı geçti. Bugün LGS’ye hazırlanan kızım yapamadığı matematik sorularını hâlâ bana getiriyorsa, Haydar Hocamız sayesindedir bu.

Sadece sınıf içerisinde değil, ders dışında da bizlerle abi gibi, baba gibi ilgilenirdi o. Futbol maçlarımıza, basketbol maçlarımıza katılırdı sık sık. Haydar Hoca ile aynı sahada terlemek, aynı masanın iki tarafında masa tenisi oynamak büyük keyifti hepimiz için.

Okulumuzdan ayrılalı otuz yılı geçmiş olsa da birbirimizden hiç kopmamıştık.

Bugüne kadar…

Bugün (Kadir Gecesi’nin gündüzünde) Haydar Hoca’nın Covid-19’dan rahmetli olduğunu öğrendim. Üzüntüm çok büyük. Sadece eski bir öğretmenimi değil, bir arkadaşımı, dostumu, abimi kaybetmiş gibiyim.

Allah biliyor, kendisini çok severdim ve iyi bilirdim. Tanısaydınız, eminim, siz de onu çok severdiniz ve iyi bilirdiniz.

Acımı sizlerle paylaştığım Ramazan’ın bu mübârek son günlerinde kendisi için birer Fatiha’nızı esirgemezseniz ziyadesiyle minnettar olurum dostlar.

Bu vesileyle Ramazan Bayramınızı tebrik eder, hepinize sıhhat, afiyet, huzur ve mutluluklar dilerim dostlar.

Kalınız sağlıcakla efendim…