GÖÇMEN meselesi gündem kalıp siyâsî atışmalara konu olmaya devam etmektedir. Yakın bir zamanda gündemden çıkması ihtimâli de görünmemektedir. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın açıklamasına göre “Türkiye’de beş milyon göçmen var” iken daha fazlasını kaldırmaya Türkiye’nin şartları müsait değildir. Mevcut göçmenlerinse Avrupa’ya gitme seçeneğinden başka Türkiye’den ayrılma istekleri de yoktur.

Avrupa ülkeleri kapılarını sıkı sıkıya kapatmış hâlde, sınır saydıkları Yunanistan’ı -Orta Çağ korsanlıklarını aratmayan vahşilikle- Avrupa’ya gitmeye çalışan göçmenleri engellemek için kiralamış görünüyorlar. Yani Türkiye’deki göçmenler, kestirilemeyecek bir zamana kadar burada kalmaya devam edeceklerdir.

Göç meselesini uluslararası bir soruna dönüştüren ABD ve benzeri devletler, hedef olarak seçtikleri ülkelerin nefesini göçlerle kesmeye çalışmaktadırlar. O hedef ülkelerden biri de Türkiye’dir. Türkiye’nin coğrafî konumu ve göç yolu üzerinde olması, zaten kendiliğinden hedef ülke olmasına yol açmaktadır. Ancak Suriye’de, önce DAEŞ, sonra da PKK eliyle ABD, Türkiye’ye önemli bir nüfus kaydırması yaptı. Rusya ve İran’ın desteğini arkasına alan Baas/Esad yönetimi de benzerini fazlası ile yaptı ve Türkiye’ye önemli bir nüfus kaydırması gerçekleştirdi.

Türkiye muhtemelen bu sonucu kestiremedi. Göçü önlemek için uluslararası hukukun kendisine verdiği imkânları kullanarak, Suriye içinde Halep ve benzeri yerleri önceden alarak tek başına bir güvenli bölge oluşturmadı. Ancak 24 Ocak 2016’da Cerablus bölgesine uzun bir gecikmeden sonra yaptığı müdahale ise istenen sonuca götürmedi. Çünkü Suriye’nin orta, kuzey ve batı bölgelerinden tehcir edilen dört milyonluk nüfus için Türkiye’nin denetiminde olan Halep’in El-Bab ve Cerablus gibi birkaç ilçesi yeterli olmamıştı. Suriye’yi işgal eden üç ülke olarak ABD, İran ve Rusya, orada önemli bir nüfus plânlaması yapmıştı. Suriyelilerin can derdiyle Türkiye, Ürdün ve Lübnan’a sığınmaları da bu ülkelerin nüfus plânlaması işlerini kolaylaştırdı.

Son birkaç yıldan beri önemli miktarda Afgan göçmen de Türkiye’ye akmaya başladı. Üstelik Afganistan’ın Türkiye’ye olan uzaklığı dikkate alındığında bunun kolay olmadığı da görülecektir.

İran Hükûmeti, komşu İran’a sığınan Afganları hiçbir denetime tâbi tutmadan, onların Türkiye’ye gelmeleri için bütün yolları açmıştır. Kırk yıldan beri İran’da olan Afgan göçmenlere yenilerinin eklenmesini engellediği gibi, Türkiye’nin üzerindeki yükü de bilinçli olarak arttırmaya yönelmiştir. Türkiye ise yine gecikmiş olarak, İran sınırına boydan boya üç metre yüksekliğinde duvar örmeye başlamıştır. Duvar ne zaman biter, bitse bile üzerinden geçişlere ne kadar engel olabilir, bunun için kimsenin bir garanti veremeyeceği açıktır.

Vakt-i zamanında Türkiye-Suriye sınırında gömülü olan mayınlar bile geçişleri engellememişken, İran sınırındaki duvara fazla umut bağlamak gerçekçi değildir. Ancak hiç yoktan iyidir ve sınırdaki geçişlerin denetimlerini kolaylaştırır.

Türkiye’nin iç siyâsetinde ise göçmenler diğer konuların önüne geçmiştir. Özellikle Sol ve Kemalist çevreler, göçmen düşmanlığı için yarışmaktadırlar. Hiçbir ülkenin halkı bütünüyle 622 Medîne’sinde olduğu bir ensarlık ruhu içinde olmaz. Göçmen sayısı arttıkça, göçmenlerin kalış süresi uzadıkça, ensarlık ruhunun da hızla unutulacağı görülmektedir. Üstelik Sol ve Kemalist çevreler, Suriye’de Esad rejimine muhalif olup savaşarak veya savaşmayarak Türkiye’ye sığınmış olanlara karşı tarifsiz bir düşmanlık içindedirler. Bütün katliam ve barbarlıklarına rağmen Baas/Esad yönetiminin devam etmesi bu çevreler için siyâsî bir kazanç gibi görünmektedir. Suriye’de Muhaliflerin kazanmasını, “irtica” dedikleri İslâm’ın oraya egemen olması saymaktadırlar. Nitekim emekli Tuğamiral Türker Ertürk, “Suriye’nin kuzeyinde Müslüman Kardeşlerin egemenliğinden ise lâik yapılı PKK/YPG’nin egemen olmasının daha iyi olacağını” iddia etmiştir.

Türkiye’de Sol/Kemalist muhalefet için göçmenler, iktidarı düşürmenin bir aracı durumundadır. Salgın gibi nedenlerden dolayı ağırlaşan ekonomik krizlerden etkilenen halk kesimlerini etkileme ve iktidara karşı kışkırtmanın bahanesi hâline dönüştürmüşlerdir.

Türkiye’nin yetersiz olan ekonomik kaynaklarının göçmenlere harcandığı, göçmenlerin çoğuna vatandaşlık verilerek iktidarın seçimleri kazanmaya çalıştığı gibi akıl sınırlarını zorlayan iddiaları sömürmeye devam etmektedirler.

“Sınır namustur!” sözüne nasıl bakmak gerekir?

Afganistan’da ABD’nin yenilip çekilme kararından sonra, oradan göç edenlerin artacağı ihtimâli ile birlikte geçen birkaç yıl içinde Afganların Türkiye’ye geliş haberleri tekrarlanmaya, Türk halkı bütün göçmenlere, özellikle yeni Afgan göçlerine karşı kışkırtılmaya çalışılmaktadır. Kabul edilmelidir ki, Türkiye muhalefeti bu kışkırtmada epeyce mesafede almıştır. Birdenbire muhalefet çevreleri için “Sınır namustur!” cümlesi kutsal bir vecîzeye dönüşmüştür. Afganistan’da Taliban hâkimiyetinin kesinleşmesi üzerine Türkiye muhalefeti, Afgan kadınlar için ağıt yakmaya başlamıştır. Yüz yıla yakın zamandan beri Kemalist/Sol çevreler, Türkiye’de kadınları inançları/kıyafetleri için okuma/çalışma ve seçilme hakkından yoksun bıraktıkları hâlde, şimdi Afgan kadınları için ağıtlar yakarak Taliban’ın Afganistan’da yaptığı/yapacağı söylenen baskılar/zulümler bahanesiyle doğrudan İslâm’a karşı yeni bir kin ve nefret dalgası oluşturmaktadırlar.

Türkiye’nin Sol/Kemalist çevreleri, Afganistan’da ABD’nin yenilmiş olmasından dolayı büyük bir hayâl kırıklığı yaşamakta, bir umutsuzluk ve panik havası içindedirler. ABD’nin rezilce çekilmesini bir yanlışlık olarak görmektedirler. Taliban yerine ABD işgalinin Afganistan’da sürüp gitmesini tercih etmektedirler. Türkiye’de de ABD’nin yanında ve Taliban’a karşı bir çeşit kampanya yürütmektedirler. Üstelik bu kampanyalarını “ABD karşıtlığı” gibi aldatıcı bir maskeyle perdelemektedirler.

Sol/Kemalist çevreler, İngiliz Muhipleri Cemiyeti’nin günümüzdeki uzantıları olarak, her nerede İslâmî bir gelişme-ilerleme varsa ona karşı olarak daima Batılı sömürgecilerden ve onların yerli işbirlikçilerinden yana olmuşlardır.

Afgan göçmenleri nedeniyle Sol/Kemalist çevrelerin tedavüle soktukları “Sınır namustur!” vecîzesiyle kirli/işbirlikçi geçmişlerini kapatmaya ve ibra etmeye heveslidirler. Oysa Türkiye sınırlarını sömürgecilerin isteği tayin etmiştir. Kemalist çevreler sömürgeci İngilizlerin/Rusların tayin ettiği sınırlara “Evet” demişlerdir. Yalnızca Kars Antlaşması’nın hatırlanması, bu konuyu açıklığa kavuşturabilir.

1918’de yeniden Türkiye sınırları içine alınan Batum, Meclis Ankara’ya taşındıktan sonra, Ankara’ya 1920’de dört milletvekili göndermiştir. O milletvekilleri, Ankara’da Meclis faaliyetlerine katılırlarken, 13 Ekim 1921’de Batum’un Türkiye sınırları dışında bırakıldığını görmüşlerdir. Benzeri örnekler Irak, Suriye ve Yunanistan sınırları içinde de mevcuttur.

Şimdi Sol/Kemalist çevrelerin, ülke sınırlarını -siyâset icabı da olsa- namus olarak görmeleri, kendileri için bir ilerlemedir. Ancak bu ilerlemenin, ciddiye alınması için gerçekçi olması ve Sol/Kemalist çevrelerin kendi kirli/işbirlikçi geçmişlerini sorgulamaları, bir özeleştiri yapmaları gerektir. Bunu yapmadan parti binalarının üstüne “Sınır namustur!” yazmak, sınırı gerçekten namus bildiklerine inanmak için yeterli değildir.

Üstelik Türkiye’ye sığınmış olan Azerbaycanlı 150 askeri 1945’te İnönü/CHP iktidarı SSCB’ye teslim ederek, Türkiye sınırındaki Boraltan Köprüsü’nde kurşuna dizdirip katlettirmiştir. Böyle bir geçmiş mirası olan Sol/Kemalist muhalefetten insanî nedenlerle, Türkiye’nin Suriyelilere ve Afganlara geçici de olsa ev sahipliği yapmasını beklemeyi istemek beyhudedir. İnsanî duygulara uzak olan Sol/Kemalist çevreler için can derdine düşenlere yardım etmek, “sınır namusunu” çiğnetmektir. Gerçeğin böyle olmadığını bu çevrelere anlatmaksa dünyanın en zor işidir.

İçerideki siyâsî görüşlerini düşmanlığa göre oluşturdukları gibi, dış siyâsî görüşlerini de düşmanlık ve kin üzerine şekillendirmektedirler.

Göçmenler nedeniyle görülmüştür ki, Sol/Kemalist çevrelerin hümanizm söylem, yalnızca İslâm’a karşı kullanmaya heveslendikleri bir araçtır. Türkiye’nin en gerici ve ırkçı çevreleri bunlardır. Başka toplumlara karşı büyük bir düşmanlık içindedirler. Yalnız her nasılsa, düşman olarak seçtikleri toplumların tamamı Müslümanlardır!

Yüz yıldan beri Araplara karşı duydukları kinlerini anlatarak bitirememişlerdir. Şimdi buna bir de Afganlar eklenmiştir. Afganlara olan kinlerini “Taliban” adıyla yapmaktadırlar. Taliban’ın İslâm anlayışını her ne kadar eleştiriyor görünseler de düşmanlıklarının asıl nedeni, Taliban’ın ABD’yi Afganistan’dan kovmasıdır. Sol/Kemâlist çevreler için Taliban, ABD/NATO’yu yendiği için affedilmez bir suç işlemiştir.

Türkiye’nin içinden geçmekte olduğu ekonomik şartları kendi nüfusunun önemli bir bölümünü de sürekli fakr-u zaruret içinde yaşatırken, beş milyonluk bir göçmen kitlesinin varlığı daima siyâsî istismar konusu olacak niteliktedir. Bu beş milyon Türkiye’de kaldıkça ve yeni göç haberleri duyuldukça, sosyal bünyeyi sarsacak olayların çıkarılma ihtimâli her zaman vardır.

Herkesten ensarlık ruhunu beklemek gerçekçi değildir. Üstelik o ruha sahip olanların bile ömür boyu, çok uzun bir süre o ruhun gereklerine göre davranmalarını beklemek de isabetli değildir.

Türkiye’de aileler arasında görülen ve bazen ömür boyu süren kavgaların birçoğu da mal mülk anlaşmazlığına dayanmaktadır. Türkiye’deki işsiz sayısından daha fazla göçmenin olması, göçmenlerin bir kısmının da iş güç sahibi olması veya öyle bilinmesi, bugün ve geleceğe dönük plânda toplumsal barış için önemli bir tehdittir. Göçleri kaynağında durdurmak en gerçekçi yoldur.

Afganistan’da barışın ve istikrarın teminine yardımcı olmak, Afgan göçü için birinci derecede çözümdür. Taliban ile mesafeli ve iyi ilişkilerden başka çâre yoktur.

Suriye meselesi birkaç ayda bu hâle gelmedi, birkaç ayda çözülmesini beklemek de gerçekçi değildir. ABD ve Rusya işgalinde olan bölgelerden gelmiş olan Suriyelilerin geldikleri yerlere geri dönmeleri için bu işgalci ülkeler ile ortak bir çözüm aramak daha gerçekçi bir yoldur.