“YÜREĞE dokunmadan saçına dokunmak isteyen adamlar gibi mi olmalıydı bir sevda tanımı, yoksa şiir yazmadan gözlerine bakamayacak kadar edep işlemek mi kendimize?”[i]

Yıllar önce bir gazetede, edebiyatla ilgili bir köşe yazısında şöyle bir şey okumuştum: “Türk milletinde her üç kişiden beşi şairdir.” Tebessüm ettirmişti bu söz bana o zaman. Yıllar sonra İskender Pala Hoca’ya ait olduğunu hatırladığım şu sözü okuyacaktım: “Osmanlı medeniyeti, bir şiir medeniyetidir.” Bu ikinci sözü okuduktan sonra o köşe yazısı gelmişti aklıma ister istemez. Öyle miydi gerçekten? Yıllar içerisinde yerli, yabancı, hem sağdan, hem soldan, arkadaş çevremden şiirler okudukça bunun gerçekten de öyle olduğunu anladım şahsen. Anadolu medeniyeti her anlamda, acısı ve tatlısıyla, hicranı ve vuslatıyla şiir kokuyor, güzellik kokuyor.

Her insan, en azından birkaç tane bile olsa, hayatının bir yerinde bir şeyler yazmış ya da yazma denemeleri yapmıştır. En çok da ilk gençlik yıllarında, kanı kaynamaya başladığında… Ve belki en çok da “sevmek” denen şeye uğradığında… Hayata baktığımızda her an, her şeyde, her romanda, her şiirde, her filmin bir yerinde “sevmek” mutlaka yer buluyor kendine. Peki, nedir sevmek, nasıl sevmek?

İnsanoğlu bu sorulara henüz bir cevap bulamamıştır tam anlamıyla. Yağmurun toprağa kavuşması gibi usulca mı mesela? Mesela açması gibi mi bir çiçeğin? Bir kuşun yavrusunu beslemesi gibi mi? Öyle olsa gerek… Bunlar da tam bir cevap vermiyor belki de bu iki soruya. Oysa sevmek belâsına tutulmuş insan dost edinmez mi özüne yağmuru? “Ne zaman yağacak?” diye bir gözü hep gökyüzünde olmaz mı? Oysa çiçek böcekle, ağaçlarla konuşmaz mı seven insan? Gecesi gündüzüne karışmaz mı? “Ya gece yağmur yağarsa ve ben duymazsam?”[ii] Oysa en çok da sevdiğinde rahmet inmez mi insanın sol yanına? 

“Elif Gibi Sevmek-2” adlı kitap, Hikmet Anıl Öztekin’in şiir ve deneme kitabı. Serinin birinci sayısından başlamalısınız şiirin ve aşkın tadına varmak için. Hani öyle ya, sol yanına sevmek inen adamın bir çayı olacak, bir de şiiri… Dertlendikçe yudumlayacak çayını, çayını yudumladıkça şiirine sarılacak. Çayı şiire, şiiri çaya katacak dertlendikçe ve sevecek derdini. İnsan derdini sevmedikçe sırrına erişemez derdinin, isyana düşer nihayetinde. “Derdim sen olunca, ben derdimi sevmez miyim hiç?”[iii]

Oysa nasıl da unutuyor insan özünde “sevmek” olduğunu hayatın. Âdemoğlu’nun yaratılışı bile sevgiyledir hâlbuki. Salt bir kadına yahut bir adama olan sevmek değildir elbette hayatın özü. Görmesini bilenin her an karşısındadır hayatın özü. Çiçeğin renginde, hiç tanımadığı bir çocuğun gülümsemesinde, kuşun kanadında, yağmurun damlasında, gülün yaprağında… Amma velâkin dünya derdine düşmeyegörsün… “Kimi ‘Daha çok nasıl kazanırım?’ derdinde; karınlar şiş, akıllar nefsin kölesi… İnsanların tek derdi, milyonlarca evin olduğu bu dünyada ‘Bir evim olur mu acaba?’... Tek zekâ örneğinin daha çok kazanan olduğu bir nesil... Öyle bir zaman ki, zincirler ahir zamandan kopuyor sanki kıyamete...”[iv]

Oysa sevmekle başlıyordu her şey. Seven insan mülayim oluyordu bir defa. Seven insan düşünceli, merhametli oluyordu. Çokça mahzun öte yandan, az biraz mütebessim belki… Nedeni, nasılı yoktu bunun. Seviyordu işte insan! Sevmek olmadan anlamsız oluyordu dünya. Sevmekle anlam kazanıyordu. “Vallahi dünyadaki en mantıklı şey seni sevmekti ve ben de bunu yapıyordum.”[v]

Elif gibi olmak vardı sevmenin özünde ilk. Elif gibi dosdoğru, elif gibi dimdik, biraz çocukça, büsbütün edep kokmalıydı sevmek. “Yâr diye seçtiğin insan, rehber olmalı ömrüne…”[vi] Çünkü Allah içindi bütün “sevmek”ler ve hayır yoktu gayrısında.

Ve masumiyet vardı sevmenin özünde. Dua eder gibi sevmeliydi adam. Çocukça bir de… İçin için ve alev alev… “İnsanın içinin de içi yanar bazen.”[vii]

“Cennetimi esirgeme, bana bak köylü kızı!/ Adın/ Küçük bir çocuğun duası gibi dilimde,/ Öyle masum ki/ Savaşlar durdurur.”[viii]

Ve rızıktı sevmek… Sevdiğini, sevdiceğini gönlün rızkı bilmekti. Hamdetmekti her an.

“Ben bu kalbe seni rızık bildim…/ Gönlümün rızkı…/ Efendimizin (sav)/ ‘Hz. Hatice benim gönlümün rızkı’ dediği gibi…”[ix]

Bazen eylül olurdu sevmek, bazen sabır, bazen intizar…

“Bir yanım hep Eylül yanığı cümleler…/ Sararmış,/ Hazan vurmuş,/ Yağmur yemiş,/ Yağmurun altında cayır cayır yakmış yürekleri…”[x]

Ve yine Eylül ve yağmur elbet…

“Ve sen Eylül misali yağmurları eksik etmeyen,/ Yağmurdan daha fazla bir seni sevdiğim…/ Ben bugün yine yağmurlara karıştım,/ Yeşil bir gökyüzünden değil, yeşil bir göz yüzünden…/ Sakın seni suçladığımı sanma!/ İçimin yağmurları, ömrümün rahmeti oldu./ Rabbime yolum oldu…/ Rızkım bu sevda, şükrüm bu sevda…/ Bir yandan yine derdim de, dermanım da bu sevda oldu…”[xi]

Sonra bazen hüzün olurdu sevmenin özünde ve hüznün tadını bilene şükür olurdu sevmek…

“İnceden sızar bu dert…/ Sınandığımız yer kalbe değince,/ Ağırlaşır dünyanın yükü biraz daha./ Yine de ‘Şükür!’ der, tatlandırır dilimizi, susarız,/ Yüreğimize dokunan vardır çünkü./ Emânetimizi korur kollarız…/ Dokundukça Rabbe yol aldıran bu hüzün,/ Biliriz ki g e ç e r…/ Geçer de, inşallah hayra değer de geçer.”[xii]

Sonra bazen öyle saçmalatır mı diyelim, öyle her şeyi mi olur sevdiği insanın, “Kahvaltıda aynı zeytin tabağından zeytin yemek diye hayâl kurar mı bir insan?”[xiii].

En nihayetinde şiir vardı sevmenin özünde. Şiir gibi usulca, şiir gibi sol yanından adamın… Şiir gibi telaşlı kimi zaman, kimi zaman kor misali… Ama şiir kokmalıydı illa… Şöyle bir düşmeliydi insanın göğsüne gecenin kör bir vakti; uyutmamalı, kaldırıp şiir yazdırmalıydı zamansız, “Haydi yazayım!” deyince bir harf dahi yazılamıyorken…

Belki bir çeşit duaydı şiir, belki Rabbiyle konuşmasıydı insanın. Öyle hazırlıksız, öyle umut dolu, öyle edepli, öyle intizar dolu, öyle içten… Ta en derininden yani… Yani sevecekse şiir gibi sevmeliydi insan…

“Bir kuş olsam…/ Kursağıma dolan özlemle yol alsam…/ Duayı kanat,/ Yâri nefes bilsem…/ Derdim Hakk’a muhabbet olsa,/ Hüznüm demini alsa,/ Gece yarısı bir vuslat çıksa gelse…/ Hayr olsa diyorum, her şey hayr olsa,/ Demlensek de yârin hasretiyle,/ Desek ‘Gelsen de eyvallah, gelmesen de’/ Yanılsak bu sefer,/ Rabbim kavuştursa…”[xiv]

Hikmet Anıl Öztekin

Yazar, 1986 yılında Trabzon’da doğmuştur. Üniversite eğitimini 2009’da, İstanbul Teknik Üniversitesi Gemi-İnşaat Mühendisliği bölümünü okuyarak tamamlamıştır. Üniversite döneminde akademik çalışmalardan ziyade içinde bulunduğu sosyal sorumluluk projeleriyle kendisini göstermiş ve birden çok ödül almıştır. Küçük yaşlardan beri tasavvufa ve şiire yatkınlığı olup, şiir, yağmur ve çay âşığıdır. Yazarın ilk kitabı “Elif Gibi Sevmek”, tasavvuf ve şiirin bütünleşmesiyle ortaya çıkmış bir eserdir.