SOYLULUK kavramı, en soysuz kimselerin dahi diline pelesenk olmuş ve üzerine yapışabilecek bütün lekelere karşı peşînen hazırlanmış bir kutsanma örtüsü olarak kullanılagelmiştir.

Hâlbuki soyluluk, Bizzat Rabb-i Rahîm tarafından izah edilmiştir. O’nun ifadesinde soyluluk yani asâlet, iman ve takvâ sahibi olmaktır. Nitekim soy yahut kan bağı anlamında iman ve takvâ sahibi birine yakın olmak dahi iman ve takvâ sahibi olmayan biri için soylu olmak anlamına gelmiyor.

Edebiyat, tarih ve psikoloji anlamında her toplum ferdi, kendisini bir soyluluk küvetine oturtmak peşindedir. Öyle ki, magazinel anlamda ön plâna çıkmak isteyen birinin, “Biz eskiden çok fakirdik” derken, karşılaştığı olumsuz bir durum karşısında “Benim arkamda filanca aşiret var” sözüne sarılması bile bundandır.

Bu durumu aidiyet ile değil, soyluluk hırsı ile açıklayabiliriz sadece...

Soyluluk adına insan, cinayet gibi bir sözde çözüm dahi bulmuştur. Böylelikle hüküm sahibi olduğu iddiasıyla Hüküm Sahibine meydan da okumuştur. Bir töre cinayeti de bu mesâbededir, bir hanedan uygulaması da...

Cinayet yerine bir kimsenin hayatını değiştirirken o kişi üzerinde hak sahibi olan kimselere acı çektirmek dahi bu ölçüdendir!

Birinci bölümde Polat Alemdar’ın hikâyesine bu sebeple değinmiş ve ailesinden bahsetmiştik.

Ömer Baba, Polat ile ilgili durumlara aslında vâkıftır ama ya anneliği? Ya Elif? Ya Efe Karahanlı’nın deliren annesi?

Karahanlı gibi birinin baron olmasına alan açmak yerine, madem onun hânesine o kadar sızacak ve onu ikna edecek yetenek varken neden oğlu kaçırılır da oğul babaya düşman edilir, baba da devlete?

Osmanlı ve Selçuklu da böyle hatâlarla doludur, daha önceki Türk ve İslâm Devletleri de... Nizâmülmülk’ün nasıl bir dâhi olduğu anlatılır ancak devlet için aldığı düşünülen tedbirlerin aslında hiçbir işe yaramadığı düşünülmez...

Bir dahaki bölümde girişi tamamlamış olacağız, yavaş yavaş gelişmeye evriliyor dosyamız...