Muharrem İnce, o gece tankın üstüne çıkardı

15 Temmuz gecesi tanklarla kuşatılmış Atatürk Havalimanı’na inen CHP Genel Başkanı Kemal Bey değil de Muharrem Bey olsaydı, farklı bir manzara görürdük. Tankların çekilmesi için birilerine telefon edilmezdi. Tanklar kenara çekilmezdi. O lider tankların üzerine çıkardı. Sonra, “Daha önce söylediğiniz gibi, o gece niye tankın üzerine çıkmadınız?” sorusuyla karşılaşınca, “Tank mı vardı? Nerdeydi tank? Tank getirseydiler de çıksaydık” demezdi.

MUHARREM İnce’nin yeni bir parti kurma hazırlığı içinde olduğu söylentisi, mezralara kadar yayıldı. Mısır’da Sisi bile duymuştur.

Fakat kendisi bir açıklama yapmıyor.

Sorulunca “Evet” de demiyor, “Hayır” da demiyor.

Açıklamalar muğlâk…

İstediği kadar ortadan konuşsun, her cümlesi muğlâk olsun, isterse gitsin Muğla’da basın karşısına çıksın, hiç fark etmez, görünen köy kılavuzu neylesin?

Belli ki o parti kurulacak.

Başka biri için böyle bir rivâyet çıksaydı, bu kadar önemsenmezdi.

Hattâ tepki görürdü.

Meselâ kim?

Orasını geçelim.

Başka biri işte!

Ancak söz konusu kişi Muharrem İnce olunca, durum değişiyor.

CHP ile göz ucuyla ilgilenenlerden hiç ilgilenmeyenlere, “Hâriçten CHP uzmanı” sıfatına lâyık görülenlerden o partinin adını duymak bile istemeyenlere kadar çok geniş bir kesim mâkûl karşılar.

“Hımm” der, başını hafifçe sallar, tasdik eder.

Olacağı buydu da ondan.

Adam haklı.

Bakınız, bu noktaya bir daha işâret edebiliriz:

Adam haklı.

Siyâset âleminde, haklılık ne kadar geçer akçedir; CHP’ye gönül vermiş, oradan gönül almışlar arasında haklılığın değeri nedir, bilemeyiz ama bildiğimiz kadarıyla yetinecek olsak da seçim gecesi “Adam kazandı” diyen birinin haklı olduğunu da ancak bu şekilde ifâde edebiliriz.

Kırk yıllık partisinde ona yapılan muamele karşısında bir değil, iki parti kursa yakışır.

(Biri yedek olur.)

Hiç kimse İnce’yi ayıplamaz.

Dahası, niye bugüne kadar beklediği bile sorgulanır.

Sâhi, niye bugüne kadar bekledi?

Kendisine sormak lâzım.

Fakat o şimdi ser verir, sır vermez. Ya da istediği kişiye, istediği kadarıyla açıklama yapar. Gıdım gıdım...

Daha vakit varmış rivâyete göre.

Yılın son günlerini bulurmuş.

Benim bildiğim Muharrem İnce, öyle söylese bile, o kadar uzatmaz işi.

Ekim-Kasım dolaylarında oynak bir hava eşliğinde Ankara yollarına düşer.

Hareketli bir havadır kastım…

Bugüne kadar Muharrem İnce’nin bir oynaklığını görmedik. Bu cümleden birtakım imalar çıkarılmasın. İleride görürsek, onu da belirtmekten, gördüğümüzü göstermekten çekinmeyiz.

Esasen yeni bir parti kurmak yerine, CHP’nin başına geçseydi, daha doğrusu geçebilseydi, hem kendi açısından, hem kitle açısından çok daha iyi olurdu.

Böyle olunca oylar bölünecektir.

İktidara yürüme şansı azalacaktır.

Gerçi Kemal Bey “dostlarıyla beraber” iktidara yürümek niyetindeymiş. Gastelerin yalancısıyım. Öyle diyolla.

“Bana arkadaşını söyle” diye başlayan bir atasözümüz vardı.

Nasıldı sonrası?

“Ben de sana arkadaşımı söyleyeyim”… Yok, bu değildi.

“Ben de sana çay söyleyeyim”… Bu da değil.

Yâhû, söz nerelere geldi! Kemal Sunal’ın filmlerine benzedi. Mecbur, diğer ihtimâlleri de sayacağız şimdi.

“Ben de sana türkü söyleyeyim…” de değildi.

Şarkı? Yok, yok.

Hatırlayan hatırlatsın.

Hoş görün, bazen böyle oluyor.

Kemal Bey “dostlar” deyince, “iktidar” deyince, hele üstüne “yürümekten” bahsedince tam ciddiyet sağlanamıyor.

Bilmiyor ki o dostları onun başına neler neler…

Aman, bize ne!

Kendi düşen ağlamaz.

Uyarıları dikkate almayanın sesi hiç çıkmamalı tökezleyip düştüğü zaman.

Biz Muharrem Bey’e bakalım.

Vatandaşımızın dediği gibi: “Bakam bakam…”

En çok merak edilen, yeni partiyi kimlerle kuracağı ve partiye hangi ismi tercih edeceği.

Pek çok isim teklif edilecektir:

MYP (Muharrem’in Yeni Partisi)

GBMP (Gel Bakalım Muharrem Partisi)

GSDP (Gerçek Sosyal Demokrat Parti)

ÖCHP (Öz Cumhuriyet Halk Partisi)

HCHP (Hakiki Cumhuriyet Halk Partisi)

Bunlar gibi akla ilk gelen makaralar ortalıkta dolaşabilir ama yine benim bildiğim Muharrem Bey, şimdiden ismi belirlemiştir.

Vakti gelince öğreniriz.

Tabiî bu aşamada, kuracağı partinin ne kadar şansı olacağı merak edilen hususlar arasında en önemli yeri tutar.

Alacağı destek ne kadar olursa olsun, her şeyden önce avantajlı yanına dikkat çekmek isterim: Muharrem İnce’nin en büyük avantajı, “yerli” olması…

Diyeceksiniz (daha doğrusu, demelisiniz) ki, “Kemal Bey yerli değil mi, yersiz mi?”.

Vallahi on senelik tecrübe ortada duruyor.

Daha aday olmadan, öncesinden başlayan açıklamalardan bugüne kadar yalan yanlış konuşmalar, tutarsız ifadeler, yetersiz beyanlar, kemler kümler, o sorunun cevabını oluşturmakta.

Kaset skandalıyla Baykal koltuğundan edilip gözler söylentiler üzerine Kemal Bey’e çevrildiğinde aday olmayacağını söylemiş, iki gün sonra aday oluvermişti.

Sadece söylentiler değil, hazırlanan raporlar da vardı Kemal Bey’le ilgili. Baykal hiç önemsememiş ve bir kenara fırlatmış o raporu.

Sen misin fırlatan? İşte netîce!

Girdiği her seçimden yenik ayrılmasına rağmen koltuğunu koruyorsa, parti içinden başka bir aday dahi çıkamıyorsa, bu işin hikmetini nerede aramak lâzım?

Şu da var ki, o atamayı yapanlar ve Kemal Bey’i Baykal’ın yerine getirenler, günün birinde “Beceremediniz, çekilin” deyiverirler.

Oy verenler açısından bakıldığında, ilginç bir manzara çıkıyor karşımıza.

Her seçimde sandıktan mağlûp çıkan bir lidere daha ne kadar destek verilebilir?

Bu konuyu yıllarca düşünsek de içinden çıkamayacağımız kesin! Değişik bir mantık akışı…

Konsolidenin başka yerde görülmemişi…

Daha ne olsun?

“Kim onlar?” derseniz, aşağı yukarı tablo aynı.

Sizin köyün Aliş’i, bizim köyün Memiş’i…

Bir hususa daha dikkat çekelim.

15 Temmuz gecesi tanklarla kuşatılmış Atatürk Havalimanı’na inen CHP Genel Başkanı Kemal Bey değil de Muharrem Bey olsaydı, farklı bir manzara görürdük.

Tankların çekilmesi için birilerine telefon edilmezdi. Tanklar kenara çekilmezdi. O lider tankların üzerine çıkardı.

Sonra, “Daha önce söylediğiniz gibi, o gece niye tankın üzerine çıkmadınız?” sorusuyla karşılaşınca, “Tank mı vardı? Nerdeydi tank? Tank getirseydiler de çıksaydık” demezdi.

Bu söze hak veriyorsanız, diyebiliriz ki, işte yerli olmanın anlamı budur!