YAŞIMIN altmışa geldiği şu günlerde iyice emin oldum ki, dünya iki kavram üzerinde ayakta duruyor: Adalet ve iyilik…

Ve eskiden biri aile kızını nişanladı mı şöyle sorarlardı: “Damat kimlerdenmiş?” (Ya da tersi…) Aile çok önemliydi eskiden. Aile… Yani genetik ve aile terbiyesi… Şimdilerde gençler dağda taşta (siz bunu “kafede barda” anlayın) kendileri buluyor, âşık olup üç günde evleniyor, beş günde boşanıyorlar. Sonra da hep aynı feryat figan: “Ailesi bozukmuş kardeşim onun.”

Evlenmeden de bozuktu kardeşim, bakmayıp akıl etmedin ki hiç! Uyaranlara da kızdın üstelik. Netîce: İyi insan olmak, eğitim ve varlıklı olmakla değil, iyi bir genetiğe sahip olmakla mümkün.

Neden mi anlattım bütün bunları? Açıklayayım izninizle…

Babasınız (yahut annesiniz), evlilik yaşında bir kızınız var. Gözbebeğiniz, prensesiniz, el bebek gül bebek büyüttüğünüz, uğruna canınızı vereceğinizi söylediğiniz kızınız bir gün, “Seninle bir şey konuşmak istiyorum babacığım” diyerek sizi karşısına oturtuyor ve şöyle ekliyor: “İsmail adında birini seviyorum, izin verirsen onunla evlenmek, yurt yuva kurmak, sana torunlar vermek istiyorum?”

Ömrünce hiç kırmadığınız, okulda, sokakta, çarşıda yüzünüzü hiç kara çıkartmamış evlâdınıza “Hayırlı olsun kızım” demekten başka diyeceğiniz ne var? Öyle de yapıyorsunuz. Yüzünde gülücükler açıyor kızınızın. Mutlu… O mutlu diye siz de mutlusunuz. Ama evlilik bu, bin bilinmeyenli denklem! İhtimâl hesapları yetmez onu açıklamaya. İçinizde soru işaretleri rock’n roll tarzı şarkılar söylüyor. Pek belli etmiyorsunuz ama. Duâlar ediyorsunuz sessizce.

O da ne? Kızınızın yüzünde de soru işaretleri dolaşıyor! Endişeniz artıyor şimdi. Evlâdınız ıgık mıgık bir şeyler geveliyor. Belli ki bir soru/sorun var. “Her şeyi bilmek istiyorum kızım. Açık ol bana. Her şeyi söyle lütfen” diyorsunuz. Hafif kekeleyerek anlatmaya başlıyor kızınız, dakikada üç beş kelime ancak söyleyebilerek ve gözlerini sizden kaçırarak, “Ama… İsss maa illl, daa haa önce biii rrr defff aaa evvvleee nippp boşşaaan mışşş. Beeeş yaşşşın daaa da Emm rrreee adddıııındaaa biirr çoc cuuu ğuuu vvvarrrr mışşşş…”   

(Burada ara ver okumaya ey okur! Annesin veya babasın, fark etmez. Başını kaldır lütfen ve kendi kendine sor. Bunu yaşayanın sen olduğunu varsay! Kızın sana söylüyor bunları, anla! Ne dersin tam burada? “Olsun, ne mahsuru var” mı dersin, yoksa “Vazgeç bu sevdâdan” mı?)

Yüz Türk erkeğinin yahut yüz Türk kadınının kaçı burada “Olabilir, benim için mahsuru yok” diyebilir? Yüzde on? Yüzde beş? Yüzde iki? Yüzde bir? Cevabınız herhâlde yüzde 5 veya daha düşük ihtimâller, değil mi? (Nereden mi biliyorum? Kendimden elbette!)

Burada konuya giriyorum artık!

Gözünün nuru kızına -filmin tam burasında-, “Benim için mahsuru yok ancak bir şartla ‘Evet’ diyebilirim evlâdım: Emre’yi kendi öz çocuklarından ayırt etmeme sözü verirsen! Yoksa sana babalık hakkımı helâl etmem” diyen bir babayiğit tanıyorum ben: Sacit Toğuş…

Dünürlüğe gittik sonra, istedik, verdiler. (İsmail, benim kayınbiraderim bu arada, o nedenle biliyorum bu kadar detayı.) 1 Nisan 2007’deki bir düğünle de evlendirdik İsmail oğlu İsmail ile Sacit kızı Burcu’yu.

İsmail ile Burcu’nun “Kayra” adlı zeki mi zeki, akıllı mı akıllı, merhametli mi merhametli bir oğulları oldu, sonra da halasına (eşime) benzettikleri “Zeynep” adlı bir prensesleri.

Durun, hikâyemiz bitmedi, daha yeni başlıyor!

Sacit Ağabey, kızı Burcu’dan olan iki torunu Kayra ile Zeynep’in üzerine ne kadar titrediyse, en az onlar kadar da damadı İsmail’in ilk eşi Melek’ten olan Emre’nin üzerine titredi. Öz torunlarından çok onunla ilgilendi, öz torunlarından çok ona sevgi, saygı ve şefkat gösterdi, harçlık verdi.

Kızının, eşinin ilk eşinden olan üvey oğlunu öz torunlarından ayırmayacak, hattâ daha çok alâka gösterecek, maddî ve mânevî anlamda sahip çıkacak kaç dede vardır Türkiye’mizde? On üç yıldır sık sık Emre’yi evine davet edecek, bir şeyler ikram edecek, çaktırmadan cebine harçlık sokacak kaç dede çıkar? Yüz dededen kaçı Sacit Ağabey gibidir? Üç, beş ancak? Çıkmaz bile!

Hikâyemiz daha da bitmedi: İsmail’in ilk eşi, Melek. Yani ayrıldığı eşi, Emre’nin annesi. Kirada oturuyor, işsiz, rahmetli babasından aldığı maaşla oğlu Emre’yi büyüten fedakâr bir anne, Anadolu kadını. Vefâtından sonra öğreniyoruz ki Sacit Toğuş, dâmâdının boşandığı eşi Melek’e de el tutan, şefkat eli uzatan biri. Bunu yapabilecek kaç Türk erkeği var Allah aşkına? Samîmi olarak söyleyin lütfen!

Büyük kızı (bizim gelin) Burcu, babasının vefâtını Facebook’tan duyurunca, bir iki saat sonra bir telefon geliyor. Amerika Miami’den, “Adım Ahmet. Mersinliyim. Sakarya Üniversitesi mezunuyum. Miami’de bir otelde çalışıyorum. Yıllar önce öğrenciyken babanız Sacit amca ile komşuyduk. Yoksul bir ailenin çocuğuyum ben. Sacit amcanın katkıları olmasa okuyamaz, okulumu bitiremezdim. O kadar emeği ve hakkı çok ki üzerimde…” deyip ağlamaklı bir sesle başsağlığı diliyor.

Bunlar bizim bildiklerimiz, duyduklarımız… Peki, kimdi bu Sacit Toğuş?

Geçenlerde (1 Haziran 2020 Pazartesi) ötelere uğurladığımız altmış beş yaşındaki ağabeyimizdi o yiğit ses. İnsan evlâdı… Adam gibi adam!

Bulgaristan Varna-Şumnu arası Prvadi yerleşimine bağlı İspiril’den Adapazarı’na göçen İsmail Bey ile Cemile Hanım’ın ikisi kız, biri oğlan olmak üzere üç çocuğundan biriydi. Adapazarı Merkez Pabuççular semtinde, Kavaklı Camii yakınında doğup büyümüştü. Erenler’deki Adapazarı Belediyesi Hali’nde hal kontrol görevlisi olarak çalışıyordu. Gün gelmiş, Gülcan Hanım’la evlenmiş, Rabbi onlara üç kız evlât bağışlamıştı: Burcu, Büşra, Zeren.

Varlıklı biri miydi? Hayır! Zengin biri miydi? Evet! Orta hâlli bir evi, orta hâlli bir arabası, orta hâlli bir yazlığı vardı. Ama gönlü çok zengindi. Cömert, mert, merhametliydi.

Emekliliğinden sonra Uzunçarşı’da bir kâğıtçıda, Ahmet ve Mehmet İsmailoğulları’nın yanında takılıyordu. Herkesin sevgilisiydi âdeta. Çarşı esnafı, gelen giden ona hâl hatır sormadan, takılmadan geçmezdi. Ben de meselâ, Fenerbahçe ne zaman kötü gitse, “Sacit Ağabey, tevbe kapısı açık, bırak şu Fenerbahçe’yi de üzüntüden kurtul” diye takılırdım. İstikrarla hep aynı cevabı verirdi bana: “Ben sözümün eriyim, erkek adam takım değiştirmez! Tutmuşuz bir kere…”  

On üç yıllık damadı İsmail Altay’a soruyorum rahmetliyi: “Kayınpederden ziyâde arkadaş, ağabeydi benim için. Gerçek bir dosttu. Çok iyi anlaşırdık. Cömert, merhametli biriydi. Herkese faydası olan biriydi. Babalık yaptı bana.”    

İsmail’in ilk eşinden olan Emre’ye soruyorum: “Sorana Dedem diyordum. O da beni herkese büyük torunum diye tanıtıyordu. Gururla anlatırdı beni her yerde. Askerî okula gitmemi çok istemişti. Okul konusunda her türlü arkamdaydı kendisi. Her gördüğünde mutlaka harçlık verir, çaktırmadan cebime para sıkıştırırdı. Bu sene mühendislik fakültesini kazandığımda ne çok sevinmişti! Sacit Dedem çok iyi bir insandı, merhameti ve sevgisiyle hissettiriyordu bunu...”

Sevgi ve gönül adamıydı Sacit Toğuş, merhamet ve iyilik adamıydı. İyi insan olmanın, doktor veya mühendis olmaktan, işadamı veya milletvekili olmaktan, para veya mevki sahibi olmaktan çok çok daha önemli olduğunu ortaya koyan adamdı. Bir işçi emeklisinin çevresine ne çok iyilik yapabileceğini ortaya koyan adamdı!

Genetiği temiz ve sağlam adamdı Sacit Toğuş. Nice iyilikler, güzellikler, güzel örnekler bırakarak gitti aramızdan. “Yaşasın iyilik!” diyoruz ve ekliyoruz: Dünyayı iyilik (ihsan) ve güzellik kurtaracak ancak. Gerisi teferruat!

Dünya Sacit Ağabeyler sayesinde ayakta. İnanıyoruz buna.