“DÜNYA inanılmazdır!”
Dünyanın
inanılmaz olduğuna kesinkes inanmış birinin, Besmele’den hemen sonra alelacele
kurduğu iki kelimelik tek cümleyi buraya olduğu gibi aktarmalıyım şimdi. “Çünkü”sü
var mı bilmem ama açıklama ihtiyacını hissederim içimde, en derinlerde ki ben
de dünyanın sahiden “inanılmaz” olduğuna inanmışlardanım.
Türlü
bahaneler yahut daha doğru bir ifadeyle “vesilelerle” başlayan hayat
serüveninde insanoğlu, Âdem’den başlayan yazgısını kaleme almaya çalışsa,
karşısında hakikî kelimeleri bulurdu nihayetinde: “Eğer yeryüzündeki ağaçlar
kalem, deniz de mürekkep olsa, arkasından yedi deniz daha ona katılsa, Allah’ın
sözleri (yazmakla) yine de tükenmez. Şüphesiz Allah mutlak güç sahibidir, hüküm
ve hikmet sahibidir.”
İlâhî
sözün tükenmediği bu sofrada biz, insanoğlunun söylenmiş her şeyin üstesinden
gelebileceği yanılgısı ile diğer yandan da kendi kendini bataklığa saplamış
hareketsizliği arasında bocalarken, kelimelerimizi bu inanılmaz dünyanın
ortasında bir yerde nasıl ve niçin harcadığımızın gerçekten farkında mıyız?
Gürültü,
yaşamın olmazsa olmazı. Çekişme hâli ve üstünlük iddiası toprak ve ateş
yaratıldığından beridir kucağımızda bizim. Bu iddianın mânâ boyutu ölçülemezse
de eşya cinsinden bir kurgusu olmak zorundadır. Bakınız, yazar ekliyor
sahifelerine; böyle güzel cümle kurulmaz olsun, madem bana nasip olmadı bu
kelimeleri bir araya getirmek, tırnak içinde aktaralım o hâlde: “Şeytan,
ateşine güvenip kibirlendiği için, o güvendiği şeyle (ateş) cezalandırılacağı
yazıyor Kur’ân-ı Kerîm’de. Hazreti Âdem, yaratıldığı toprağa güvenip kibirlenseydi,
büyük ihtimâlle cehennemi bataklık olarak bilecektik.”
Sözcükler
de hep bu gürültünün içerisinden doğuyor doğmasına ama belli bir süre
büyüdükten sonra ergenlikte takılıveriyorlar. Bulûğ çağını geçemeyen
kelimelerin bu hengâme içinde ardı ardına dudaklarımızdan dökülüşüne şahitlik
ederken, diğer yandan yaşananların pençesinde bir oraya, bir buraya
savruluyoruz biz de.
Siyâsî,
sosyal, bireysel hayat, tüm bunları idealize ve inşâ ederken kullandığımız sözcüklerimizle,
olan ve olması gereken arasında sa’y ederken, “bölünmek” ve “parçalanmak”
cinsinden yeni kavramlar türetip ayağımıza bağ yapıyoruz. Ürettiğimiz
terimlerin gücü bizi birleşmeye davet etmiyor, aksine ayrıştırıyor. “-Öteki-
kavramı entelektüelin İsviçre çakısıdır. Çok kullanışlıdır. Tartışma açmaya,
ahkâm kesmeye yarar.” Bakınız, bir inanılmazlık daha!
Yaşamak
kelimeler üzerine inşâ edilmiştir ve kimse çaktırmıyor olsa da herkes bu
durumun çok iyi farkındadır. Tüm hayat tecrübesi, Âdem’den Nuh’un gemisine, tüm
o kurtuluş ahalisinden bize değin aktarılan birikimin kavramlar üzerine inşâ
edilmiş olduğu bu denli ortadayken, meydan dövüşünden geri mi kalacağız, yoksa
görmezden mi geleceğiz? Daha iyi bir fikri olan beri gelsin! Ama bana kalırsa,
çözüm ikisinden de geçmez.
Ve
bir kez daha tekrar ederim ki, kelimeler kadar “Dünya ‘da’ inanılmazdır”…
