BUGÜN de bir kuş, yuvasında yavrusunun sesiyle uyandı. Bugün de bir çiçek, dün büktüğü boynunu yeniden güneşe yasladı. Bugün de bir esinti, yaprakları ve binbir çeşit otu kucaklayıp birbirine kavuşturdu. Hani o sesini duymadığımız, sarılmak için rüzgârın esmesini bekleyen iki çiçek… Rüzgârın esintisiyle birbirlerine sarıldılar.

İşte bugün olan o günde yeni bir şeyler vardı bende. Bir esinti mi, kırılma mı, aramak mı bilinmez, bugün olan, o gün gelmiş bulmuş beni. Haberim yoktu. Hem hiçbir çiçeğin, güneşin ne yönden geleceğine dair haberi yoktur. Işığa başlarını çevirirler sessizce. Belki sadece bana göre…

Bu yeni gelen duygu en başta korkutmuştu beni. Küçükken, yine hayatın ritmine uymaya çalıştığım zamanlarda -bu hiç bitmedi- yarısını ezbere bildiğim duâmı okurdum. O zaman hayatın ritmine uymak demek, karanlıkta canavarların beni yiyeceğinden, gök gürültüsünden, çok hızlı esen rüzgârdan korkmamak demekti. Bilmezdim ki kalbimin yeni duygulara alışması bunlardan çok daha zormuş…

O zamanlar yani bugün olmayan o eskide, korktuğumda yarısını ezberlediğim duâyı bildiğim kadarıyla okur, sonra ellerimi açıp şöyle yalvarırdım beni Yaratana: “Allah’ım, söz veriyorum bir dahaki sefere geri kalanını ezberleyeceğim, ama lütfen şimdi beni koru!”

Aradan yıllar geçti de ne zaman, ne oldu da ezberlediğimi bilmiyorum o duâyı. Ama şimdi kalbimin bu yeni karşılaştığı duygu beni çâresiz bırakmış ve defalarca okumama sebep olmuştu. Her gün her şeyin yenilendiğine şâhit olup da bir duygunun insanda sürekli kalması olacak şey değildi. Belki öyleydi. Ben bilmiyordum…

Ne olacak olanı, ne de olmuşu bildirmeyen bu duygu, korku değil, başka bir şeydi. İnsana kendini unutturacak, derin düşüncelerle yollara baktıracak, gözleri dolu gezdirecek, yeşilin içinden geçip beyaza boyayacak ne olabilirdi? “Dilce susup bedence konuşulan bir çağda/ biliyorum, kolay anlaşılmayacak.”[i]

İnsanın, anlaşılmayacak olanın peşine düştüğünde, ıstırabı büyüyormuş. “Neden?” diye sordukça, yankıları dinlemek, bir süre sonra çıkmaza sürüklüyormuş meğer. Ay, karşımdaki camdan yıldızlarla konuşurken duydum bunu. Ama yıldızların cevabını gördüm. Istırap çekmenin, insanın içini gök gibi genişlettiğini söylediler. Onların yalancısıyım…

Güneşin her gün ayı yeniden büyüttüğü gibi yıldızlar da bundan nasibini alıyordu. Çocuklar büyüyor, bazıları çocuk olmak ne demekti unutuyor, bazıları sımsıkı kucaklayıp bırakmıyordu çocukluğunu. Bense kalbimle rûhumu bir araya getirmeye çalışırken babasının elini tutmak isteyip de boyu yetişemeyen çocuğun çâresizliğindeki gibi kalmıştım. Üstelik babasının adımları ondan büyük olduğu için elini uzattıkça aradaki mesafe açılıyordu. Çocuğun mahzun bakışlarla elini indirişi gibi geri çekiliyordum yabancı hissettiğim her şeyden. Ama yine yılmayıp, açılan mesafeyi koşarak aşmayı ve o eli yine uzatıp yürümeyi öğretiyordu hayat.

Benim üzerimde ise, tüm bunlar olup biterken babanın her şeyi görmezden gelişi vardı. Bu iki duygu nasıl da bir araya gelip barınıyordu insanın yüreğinde? Kalbini rûhuna mı, yoksa aklına mı yetiştirmeye çalışanın hâliydi bu? Bilmiyordum. Korktum. Artık pek fazla mahcûbiyet ve samîmiyet içermeyen duâmı hızla okudum. 

Nelerin değiştiğini gösterecek bir ipucu arıyordum sadece. Avcuma üflediğim duâma baktım. Rengi yeşilden kırmızıya dönüyordu. Kalbim avuçlarımda hızlı hızlı atıyordu sanki. Elimi tekrar yüzüme götürdüğümde, yazın gelişinin habercisi olan ılık rüzgârın getirdiği çiçek kokuları değdi. Kuşların çeşit çeşit sesleri değdi. Elini tutsun diye son kez “Baba!” diye çağıran çocuğun umudu değdi…

O umut aldı, kaldırdı beni...

İnsan umudu olmasa yaşayamazmış. Yeniliklere alışmaya çalışıp hiç tanıyamayacağını düşündüğünde, alıştığını hayâl etmek ve yeni, güzel bir duygunun tekrar geleceğini umut etmek, insana iyi gelirmiş. O umut tuttu beni, göremediğimi gösterdi.