İNSANOĞLU doğumuyla birlikte (Allah’ın takdir ettiği süre-ömür) uzun bir hayat serüvenine başlar. Bu serüven çocukluk, gençlik ve yetişkinlik dönemlerinden sonra bedenin yorulduğu, güçten düştüğü, takatten kesildiği, kendini taşımakta zorlandığı, belki de bir süre sonra hiçbir tedaviye cevap veremediği son evre olan yaşlılık döneminin ardından ölümle son bulur. Yani “ex” olma durumu…

Eskime nasıl ki cansız varlıkların ve nesnelerin sonu ise, yaşlanma da yeryüzünde Allah’ın hayat verdiği bütün canlı varlıkların kaderidir. “Eski” kavramını yalnız cansız varlıklar için kullanmak ne kadar yanlış ve eksik bir tabir ise, “yaşlı ve yaşlılık” kavramını yalnız canlı varlıklar için kullanmak da o kadar yanlış olur.

Çok kullanmaktan yıpranmış ve harap olmuş bir madde veya nesne midir yalnızca eskiyen? Eski olmak, bazen gözden uzak kalmak, bazen gönülden uzak olmaktır. Eski olmak, bazen duyguları kaybetmek, bazen heyecanı yitirmektir. Eski olmak, bazen gücü kaybetmek, bazen sözü geçmemektir. Eski olmak, bazen elde edilen bir kazanım, bazen kaybedilen bir mevkidir. Eski olmak, bazen az bulunmak, bazen çok değerli olmaktır.

İnsanların hiç istemediği ama kaçamayacağı bir gerçektir “yaşlılık”. Yaşlılık, yalnız saçın ağarması değil, ruhun da ağarmasıdır. Yaşlılık, her yılbaşında kronolojik olarak bir takvim yılı “yaş”lanmak değil, biyolojik, zihinsel, ruhsal ve sosyal olarak da “yaş”lanmaktır. Yaşlılık, bu dünyada şifası olmayan bir hastalık olsa da öbür dünyaya inanan insanların içini rahatlatan “iyi bir hayat felsefesi”dir.

İnsan, çevresine baktığında, karşılaştığı binlerce insan arasında, kronolojik takvim yaşı çok ileride olan ama hep genç kalmak isteyen, bu duyguyu daima korumak, hiç kaybetmek istemeyen onlarca kişi görür. Orta yaşın hemen üzerinde, insanların diline pelesenk yaptıkları, sık sık telâffuz ettikleri “Hayat daha yeni başlıyor” sözü, “hücrelerin yavaş yavaş öldüğü”, “hayatın yavaş yavaş bittiği” gerçeğini hiç mi hiç değiştirmiyor.

Her günün başlangıcında, koparılan her bir takvim yaprağında, bir takvim yaprağı yaşlanıyor insan. Ve o gün, ne eski dün geri geliyor, ne de yarın eski bugün oluyor.

Günlük yaşamda kullandığımız her nesnenin nasıl ki bir kullanım ve yıpranma süresi varsa, tabiattaki her canlının da Allah’ın takdir ettiği bir yaşam süresi vardır. Bu yaşam süresinin en önemli duraklarından biri de yaşlanmadır. Bizler farkında olmasak da yıllar çok çabuk geçiyor. Geride bıraktığı yıllara bakmadan yoluna devam ederken, hemen önünde akıp giden yılların bir gün herkesi yavaş yavaş eskittiği gerçeğini aklına getirmek bile istemiyor insan. Çünkü nefis, hep genç kalmayı arzuluyor, hiç yaşlanmak istemiyor.

Herkesin geçtiği bu ömür köprüsünden çoğumuz yavaş yavaş geçerken, çoğumuz da hızlı hızlı geçer gider. Yaşam şekli ve hayat tarzı hepimizin birbirinden farklıdır. İnsanın yaşam süresini ne bir saniye uzatması, ne de öne çekebilmesi mümkündür.

Bundan birkaç yıl önceydi. Gençliğini, bağırsaklarında yaşadığı bir sorun nedeniyle hastalıkla mücadele ederek geçirdiğini söyleyen bir ses sanatçısının verdiği röportajda okumuştum “yaşlanmayı geciktiren telomer tedavisi” olduğunu. Tematik olarak, insan cildini ve saçlarını diri ve güzel tutmak ve yaşlanmayı geciktirme olan kozmetik sektörünün ürettiği ürünlerle ya da estetik cilt gerdirme operasyonları ile veya telomer tedavisi ile “yaşlılığı” durdurmak mümkün mü?

İnsan, kullandığı kozmetik ürünler ile boyanın veya estetik cilt gerdirme operasyonlarıyla derisinin altına sakladığı biyolojik yaşlanmayı bir noktaya kadar gizleyebilir, ama Allah’ın ilminde yer alan yaşlanma ve eceli hiçbir insanî irade değiştiremez.

İnsan, bedeni üzerinde ne yaptırırsa yaptırsın, nasıl müdahalelerde bulundurursa bulundursun, hangi ilâçları kullanırsa kullansın, hiçbir tıbbî müdahale ve ilâç, hiçbir kozmetik ürün ve insan tenine yapılan hiçbir cerrahi operasyon, ebedî bir gençlik vaat edemez. Binlerce yıldır insanların kafa yorduğu ve çözüm üretmeye çalıştığı yaşlanma sürecini durdurma ar-ge çalışmaları ve insanın dış görünüşüne yapılan bütün müdahaleler, duygusal bir tatmin çalışmasından öte değildir.

Hayatın İlâhî bir gerçeği olan, her canlının karşılaşacağı ve tedavisi olmayan yaşlılıktan kaçmak mümkün görülmüyor. Bunu çaresiz kabulleneceğiz.

Yaşlılık, bir bitiş, bir çöküş veya bir tükeniş dönemi değildir. Yaşlılık, hayatın tam olgunluk zirvesine pik yaptıktan sonra “son sürat, bayır aşağı yuvarlanma” dönemi de değildir. Yaşlılık, tam aksine, yılların biriken yorgunluğunun atılacağı “keyifle kendini ve ruhunu dinleme” zamanıdır.

Yaşlılığı durdurmak mümkün olmadığına göre, ne yapacağız? Hareketsiz kalarak, hiçbir eylemde bulunmayarak yavaş yavaş tükenmeyi mi bekleyeceğiz, yoksa hayatımıza yeni bir şeyler katarak, zihnimizi diri tutarak, psikolojimizi güçlendirecek yeni öğrenme alanları mı açacağız?

Evet, yaşlılık dönemi, hayatın en nazik, en özel ve belki de en yalnız dönemidir. Doğum, gençlik veya yetişkinlik gibi yaşlılık da reddedemeyeceğimiz İlâhî bir gerçektir. Allah’ın uzun ömür verdiği her insan, hayatında bu evreyi mutlaka geçirecektir. Eğer sahip olduğunuz servet ve ömrün, bedenimizdeki sıhhat ve sağlığın devamlı olmadığını ve bir gün bizim de yaşlanacağımızı ve yardıma muhtaç olacağımız gerçeğini unutmazsak, yaşlılık dönemini “keyifli bir inanç ve ritüele” dönüştürebiliriz.

Biz duygusal bir milletiz. Anne, baba, çocuklar ve torunlar olmak üzere üç neslin bir arada yaşadığı gelenekten gelen bir milletiz. Biz, toplumun bugünlere ulaşmasında önemli görevler üstlenmiş yaşlılarımızı, omuzlarında bir yük değil, geçmişle bugün arasında bir köprü olarak gören, toplumun sürekliliği bilincini ayakta tutan, dil, kültür ve tarih dağarcığının taşıyıcısı ve aktarıcısı olan, tecrübe paylaşımları ile hayatı öğreten değerli birer insan ve emanet olarak görürüz. Bizi yabancı millet ve toplumlardan ayıran en önemli farkımız, güçlü aile bağlarımızdır. Türk milleti, karşılıklı yardımlaşmayı ve dayanışmayı ilke edinmiş güçlü bir sosyal bünyeye sahiptir. Ailemizde anne ve babalarımıza sahip çıkmak, toplumda yaşlılara saygı ve hürmet göstermek, yaşlılık evrelerinde onları yanı başımızda tutmak, onların sorunlarıyla ilgilenmek, ihtiyaçlarına cevap vermek, aile bireyi olarak evlâtlık, vatandaş olarak insanî görevimiz ve dinimizin de en önemli emirlerindendir.

Yaşlılık, her insanın ulaşacağı son evredir. Bugün genç olan, yarının yaşlısı olacak. Ve her insan, ömrünü geçirdiği evde, ailesi yanında yaşlanmak ve yaşamak ister. Kimin sıhhatinin ne zaman bozulacağını, kimin ne kadar yaşayacağını ancak Allah takdir eder. Onun için, başta yaşlı anne babalarımız olmak üzere tüm yaşlılara hürmet etmek, hatırlarını sorup gönüllerini almak hem ahlâkî, hem de dinî bir görevdir.

Şunu asla unutmamalıyız: Büyüğün küçüğe sevgisinin, küçüğün büyüğe saygısının kalmadığı yerde kavga, sıkıntı, problem, hüzün ve keder vardır.

Evet, eşya eskir, antika olur. İnsan yaşlanır, bilge olur. Ve nihayetinde bazen küçücük, bazen kocaman hayatlarına sığdırdıkları yaşamlarındaki bilgeliği ile insanoğlu, geldiği yere yani toprağa geri döner…