Ermenistan’ı kim gaza getirdiyse, teşekkür ederiz

İşte o gün, Ermenistan’ın şımarıklığı, hâd bilmezliği yüzünden geldi. İkide bir saldırmasaydı, Karabağ hürriyete kavuşamazdı. Ermenistan’ı kim gaza getirip cüretlendirdi ise, ona teşekkür borçluyuz. Şimdi dizlerini dövsünler! “Ne ettik biz, niye kendi kuyumuzu kazdık?” diye ağlasınlar...

AZERBAYCAN, kardeşimiz. “Bir millet, iki devlet” sloganı yıllardır dillerde. Karabağ’daki Ermeni işgaline son verildiği şu günlerde daha fazla öne çıktı.

Bir milletiz ama Azerbaycan’ı ne kadar tanıyoruz?

Başkenti Bakü, aynı dili konuşuyoruz, tamam. Başka?

Diğer şehirlerini sayalım desek, kaçını biliriz?

Gence, Şeki, Karabağ…

Ağdaş, Celilabad, Neftçala…

Neftalan, Masallı, Ağdam…

Hankendi, Daşkesen, Askeran…

Nahçıvan, Zakatala, Laçın…

Bu şehirleri bilmek için, lisedeyken Ülkücü bir târih öğretmenine rastlamış olmak mı gerekiyor?

Türk yurtları, yalnızca Ülkücüleri ilgilendiren bir konu mudur?

Diğerleri Türk dünyasının meselelerinden muaf mı?

İlkokulda, ortaokulda, lisede târih ve coğrafya okuyan bizler, bu mevzularda herhangi bir konuya rastladık mı ders kitaplarında?

Ne gezer?

Bir kenarda sâkince oturup bu konuyu düşünmek gerekir.

Karabağ’ın azatlığa kavuştuğu sırada, Pâkistan’dan çok şık bir açıklama geldi.

“Biz de varız” dediler.

“Bir millet, üç devlet” açıklaması, hepimizi duygulandırdı.

Pâkistan, her zaman yanımızdadır. Birbirimize gönülden bağlıyız.

O slogan, kuru birkaç kelimeden ibâret değil.

Derin anlamları var.

Bu sayının her gün artması gerek.

Artıran kazanır.

Türkiye’nin yanında duran kaybetmez.

Geçmiş bunun örnekleriyle doludur, gelecekte de öyle olacaktır.

Ne var ki, biz Pâkistan’ı uzak bir yer sanırız. Pek de yakından tanımayız.

Avrupa ve Amerika ise avucumuzun içi gibidir.

ABD’nin eyaletleri konu olsa, bir çırpıda sayabiliriz:

Teksas, Kaliforniya, Florida, Arizona, Kolorado, Corciya, Montana, Nevada, Arkansas, Dakota, Pensilvanya…

Şehirlerinden bahsedecek olsak, “Vaşington, Nivyork, Lasvegas, Losencilıs, Sanfransisko, Şikago” der ve sokaklarına kadar bildiğimizi ispata çalışırız.

Hâlbuki ne hâcet?

Kimse şüphe duymaz ki o bilgiye dair.

Sen bana Pakistan’dan üç beş şehir sayabilir misin, onu söyle?

Yahut Afganistan’dan?

Özbekistan’ı, Türkmenistan’ı ne kadar tanıyoruz?

Semerkant’ı, Buhara’yı kaçımız görmüştür?

Biz gücümüzü kaybettikten sonra, dünyaya hükmedenler “Bağlarınızı koparacaksınız” demeden her türlü ilişkiyi kesmişiz.

Haydi onlar komünist sistemin baskısı altındaydı, irtibat yasağına maruzdular, biz niye bu kadar içimize kapandık?

Bu saydığımız ülkelerin bazılarında, dünyaya gelen kızına “İstanbul” adını verenler olduğunu biliyoruz.

İçinde duyduğu o derin hasreti, o gönül bağını başka nasıl ortaya sersin?

Demek istediğim şudur: Biraz daha dikkat, biraz daha hassasiyetle bakalım.

Sevilenin umursamazlığı içine girmeyelim. Şımarıklığa düşmeyelim. Kök birliği, gönül birliği içinde olduklarımıza daha fazla kucak açalım.

İşte böylece mesajımızı da vermiş olduk hayırlısıyla!

*

“Üç renkli bayrak” diyorlar Azerbaycan bayrağı için.

Mavi, kırmızı, yeşil üç şerit olsa gerek kastedilen...

Ben bakınca dört renk görüyorum.

Ay ve yıldız beyaz renkle yer alıyor bayrağın ortasında.

Yıldız sekiz köşeli. (Onun da anlamları var.)

Beyazı renkten saymayacak mıyız?

Bizim bayrağımızın renklerine bakınca nasıl ifade ediyoruz?

“Kırmızı-beyaz”…

İki renk…

Zemin kırmızı, ay ve yıldız beyaz...

Beyaz ay ve yıldız bizim bayrağımızda renk sayılıyor da, Azerbaycan bayrağında niye sayılmıyor?

Bunu anlamak zor.

*

Yeri gelmişken, bir itirafta bulunayım.

Azerbaycan’a kızıyordum yakın zamana kadar.

“Üç buçuk Ermeni ile başa çıkamadılar, otuz yıldır Karabağ deyip ağıt yakıyorlar, harekete geçmiyorlar” diye…

İşte onun da günü geldi!

(Devlet işlerinde her şeyin bir günü vardır. Gelince durulmaz. Biz sabırsızlar ise, gönlümüzden geçen ne varsa, hemen gerçekleşsin isteriz.)

İşte o gün, Ermenistan’ın şımarıklığı, hâd bilmezliği yüzünden geldi.

İkide bir saldırmasaydı, Karabağ hürriyete kavuşamazdı.

Ermenistan’ı kim gaza getirip cüretlendirdi ise, ona teşekkür borçluyuz.

Şimdi dizlerini dövsünler!

“Ne ettik biz, niye kendi kuyumuzu kazdık?” diye ağlasınlar...

*

Güzel bir türküyle bağlayalım sözü…

Azerbaycan kaynaklı türkülerin her biri ayrı güzelliktedir.

Özellikle bazılarının benim için anlamı ve önemi büyüktür.

Meselâ, “Eziz Dostum”…

“Eziz dostum mennen küsüp incidi

Ayrılık yad kimi gitti evimden

Gezdiği yerleri od basıp indi

O gedip galmışam hesretindeyem

Neçe nağme koşum, neçe dillenim

Dost gedip özüme gelebilmirem

Ele bir ellerim yoh olup menim

Gözümün yaşını silebilmirem

Çaldığı sazını getirip mene

Görsün ki çalmakta neçe mâhirem

Elinde yay kimin incelsin gine

Ziyler hep çekilin güyüldi odam…”

Rasul Hamzatov’un sözleri, Kulu Esgerov’un bestesiyle bize ulaşan bu eserle ilgili iki rivâyet var.

İlki şöyle: Bir yiğit asker, savaşın şiddetlendiği bir çatışmada kollarını kaybeder. Evine dönünce, duvara asılı güzel sesli “tar”ını tekrar çalamayacağı için çok üzülür. Tarı için bu sözleri söyler.

İkinci rivâyette ise, Avar Türklerinden olan şâir Rasul Hamzatov, Azerbaycan’a büyük muhabbet duymaktadır.

Meşhur Azerbaycan şâiri olan dostu ve üstâdı Samed Vurgun’un vefâtını öğrenince, duygularını bu şekilde mısrâlarla ifade eder.

Her iki durumda da acılar derin.

Bir insanın gözyaşlarını silemeyecek olması ne demektir?

İster kollarını kaybettiği için, isterse elini yüzüne götüremeyecek kadar ağır bir acı içinde olduğundan… Fark etmez.

Öyle bir durumda, yanında gözyaşını silecek biri olması beklenir.

Biz, kardeşler olarak, en azından birbirimizin gözyaşını silebilecek durumdayız.

En fazlasına ise sınır yok.

İHA’dır, SİHA’dır, ne gerekiyorsa…

Yerli silah envanterimiz epeyce zengin artık.