BAYLAR, bayanlar… Ve merdivenden kayanlar… Bugünkü mevzumuz, “dış güçler”.

Ne zaman “Dış güçler” tabiri telaffuz edilse, alaycı bir bakışla karşılayan, kıvırtık dudaklarla “Yine mi dış güçler?” diyen ve “Bıkmadınız mı?” ile devam eden bir kesim var.

Değişik bir modelden bahsediyoruz. Bunların kesimi böyle. Genellikle biraz dar. Bolluktan hoşlanmıyorlar.

Önce bazı gerçeklerin altını çizelim.

“Dış güç”, birilerinin uydurduğu bir kavram değil.

Kendi beceriksizliğini, başarısızlığını, tembelliğini örtmek için hayâlî bir sebep olarak ortaya atan kimse yok. Pek sevilen ifadeyle, “komplo teorisi” üretenlerin marifeti sanılmasın.

İsteyen istediği kadar komplo teorisi çıkarıp sunabilir. Talep görür veya görmez. İnanan bulunur veya bulunmaz. O ayrı konu.

Fakat birileri sürekli ya da arada bir komplo teorisi üretiyor diye, var olan bir gerçeği de o sepete atacak hâlimiz yok.

Bir kişinin paranoyak olması, takip edilmediği anlamına gelmez. Pekâlâ paranoyaklar da takip edilebilir. Hattâ takip edildiği için paranoyak olan bile bulunabilir.

*

Dış güç, bir zamanlar Çin’di. Komşuyduk ve aramız hiç iyi değildi.

Bilge Kağan, koca taşlara yazdırıp anıt diktirmiş ki sonrakilere öğüt olsun.

“Çin’in ipeğine, kumaşına, kadınına, parasına, puluna aldanmayın” diye uyarmış.

Uzun uzun anlatmış tehlikeyi.  

“Beyleri, milleti ahenksiz olduğu için, aldatıcı olduğu için, Çin milleti hilekâr ve sahtekâr olduğu için, küçük kardeş ve büyük kardeşi birbirine düşürdüğü için, bey ve milleti karşılıklı çekiştirttiği için, Türk milleti il yaptığı ilini elden çıkarmış, kağan yaptığı kağanını kaybedivermiş.”

Orhun Anıtlarının her yüzünde bu konu işlenmiş.

Ahali ona dudak bükmemiş, müstehzi bakmamış, Kağan’ın sözünü dinlemiş.

Üstte mavi gök çökmediği, altta yağız yer yarılmadığı için, bu milletin ilini ve töresini bozmaya niyetlenenler hedeflerine varamamış.

“Mış muş” diye anlatıyoruz, masal sanılmasın!

Taş gibi gerçek hepsi!

Şahitleri de var, delilleri de.

Üstelik deliller -bahsini ettik- taş gibi değil, tam anlamıyla taş.

Nasip oldu; gittik, gördük, dokunduk o taşlara.

Dedemin dedesinin bilmem ki kaç kuşak önceki dedesi de o taşları görmüştür; o öğütleri aklına kazımıştır muhakkak.

Aynı varsayım, hepimizin dedesi için geçerli.

*

Aradan yıllar geçmiş, biz de bu tarafa göçmüşüz.

Bu defa yeni komşularımız bize yan gözle bakmış. Ruslarla asırlar boyunca savaşmışız. Başkalarıyla da.

Ardından Yunan zibidisi çıkmış piyasaya, toprağımıza göz dikmiş.

Onun da dersini bir güzel vermişiz.

Şu ara yine hafıza sorunu yaşadıklarını görüyoruz. Gerekirse bir ders daha verebiliriz.

Lâkin mevzu o değil.

Dikkat edilmesi gereken husus, her zaman ve her zeminde dış güç vardır.

Biz de başkaları için dış güç rolüne sahibiz.

Onlar gibi kötü niyetli, sömürücü, ezici, kısacası emperyalist olmasak da etrafımızdakiler için tehlike arz etmişiz.

Meselâ batı komşumuzun bizi nasıl da büyük bir tehlike olarak gördüğü, her gün ayrıntılı bir şekilde basında karşımıza çıkıyor.

Ayrıca önemle altını çizmek gerekir ki, yeryüzünde “dış güç tehlikesi” taşımayan ülke bulunmaz. Her ülke için böyle bir risk mevcut.

ABD, Rusya, Çin… Bu üçü, birbiri için dış güç.

Aynı zamanda diğer ülkeler için de her biri ayrı ayrı ve beraberce o konumda.

Hiç komşusu bulunmayan bir ülke bile aynı tehlikeye maruz.

Sadece bir iki tane komşusu olanlar da öyle.

Fransa için, Almanya için dış güç tehlikesi yok mu? Dedik ya, bütün ülkelerin düşmanı var.

Hayvanlar âlemi de farklı değil. Her birinin can düşmanı bulunuyor, her biri diğerinin peşinde.

Kuşlar gibi özgür olmaktan bahsedilir, gidin sorun kuşlara. Hepsi de önce can derdinde. Karnını doyurmak bile ikinci plânda.

Aslan kral diye bilinir, masallarda bile ormanların kralı olarak geçer; onun da düşmanları var. Zayıf ânını yakaladıklarında, nasıl saldırdıklarını ve çaresiz kalan aslanın başına neler geldiğini biliyoruz; belgesel programlar sayesinde.

*

Sözün başında bahsettiğimiz dış güç konusuna alaycı yaklaşanlar bu anlattıklarımızı bilmezler mi?

Pekâlâ bilirler. O hâlde niye boş konuşuyormuşuz gibi dudak büküyorlar?

Belki soy sop meselesi, belki yaratılış.

Tıyneti öyleyse, ne yapabiliriz?

Balığa “Niye yüzüyorsun?” denmez.

Minicik karetta karetta yavruları, yumurtadan çıkar çıkmaz nasıl oluyor da denize doğru koşmaya başlıyor? Aralarında dağlara doğru giden yok hiç. Numune olsun diye arasak, bir tane bile bulamayız.

Her mahlûk, kendi yaratılışına uygun davranmak zorunda.

Karıncanın rızkını veren Rabbimiz, kesimi dar olanlara da öyle bir görev yüklemiş demek. İçinden başka türlü davranmak gelmez hiçbirinin.

“İç düşman” olmayı görev bilmeleri, herhâlde bu yüzden.

Yoksa insan niye kendi ülkesinin aleyhine çalışsın, devletine ve milletine zarar vermek için uğraşsın?