O âna kadar her şey mükemmel sayılırdı; mükemmel servis, mükemmel hizmet… Tabiî, yabancı saydığı bir cisme tepki veren midemizde ufak ufak başlayan kıpırdanmaları saymazsak…

“Bize gelin kızlar, açık büfe! Ne isterseniz var” diye ikna etmiştim Eda ile Ecrin’i. Sözümü tutmak istiyordum. Çeşit çeşit, torba torba cips almıştım, yanında içmek için de kola. (Haklısınız, bütün menü cips ve koladan oluşuyor olabilir ama bizim kızların başka bir şey istemediğinden eminim.)

Kola ve cips bize göre yeterli ve oldukça zengin bir menüydü. Yanına da biraz dedikodu, biraz müzik… Değmeyin keyfimize! Duvarlar inlesin, apartman dinlesin…

Bunu herkes bilir; aslında tersi olması gerekirken maalesef bir öğrenciyi en mutlu eden şey, okula gitmeyecek olmasıdır. Daha mutlu edeni ise, gidemeyiş nedeninin resmî olmasıdır. Çünkü bu durumda vicdan azâbından ve yakalanma korkusundan da kurtulmuş olur. Tabiî yine de işin vicdan ve korku kısmı öğrenciden öğrenciye değişen bir husustur. Dünyayı kasıp kavuran pandemi nedeniyle ara verdiğimiz yüz yüze eğitimin aslında bizim can sıkıntımızı da aldığını uzun süre evde kalınca öğrendim. Annem, “Ne zamandır teyzene uğramadım” dediğinde ânında yapmıştım plânımı. Annemin teyzeme gitmesinin önündeki bütün engelleri kaldıracak, Eda ile Ecrin’in bize gelmesinin, dolayısıyla da başbaşa çıldırabileceğimiz saatlerin yolunu açmış olacaktım.

Elif, Eda ve Ecrin… “Efsane 3E’ler yeniden sahnede” düşüncesi bile heyecan vericiydi. Sekizinci sınıftık ve yeterince büyümüş sayılırdık. Öyle ki, “yeni dünya düzeni” hakkında sosyal medyadan öğrendiklerimle anneme mini konferanslar verdiğim bile olurdu. Ben ileride dünyayı müzik topluluklarından oluşan gençlerin yöneteceğine inanıyor, bunu savunuyordum. Annem söylediklerime inanıyor muydu bilmiyorum ama Eda ile Ecrin’in inanmadıklarına emînim.

Annemle iki gün sonrası için anlaştık; o teyzeme gidince, ben de arkadaşlarımı davet edecektim. Ettim de… İkisi de sözleştiğimiz saatte uslu kızlar modunda girdiler kapıdan içeriye…

Bütün anneler, dışarı çıkarken, kalanları düşünmeden edemezler. Mutlaka buzdolabında çorba, sarma, makarna, pilav türü yiyeceklerden biri bulunur ve size onları nasıl yiyeceğinizi de giderayak söylemeden duramazlar. Annem de aynanın karşısında başörtüsünü düzeltirken dolapta makarna olduğunu ve nasıl yiyeceğimizi söylemeyi ihmâl etmedi: “Acıkırsanız mikrodalgada ısıtıp yersiniz kızım.” “Anne, tabağa koymamız gerektiğini de söyleseydin bari!” dedim içimden. “İçimden” diyorum ama sesli de söylemiş olabilirim, çünkü kapıdan çıkarken, “Ne dedin?” der gibi baktı yüzüme.

Bununla da kalmadı talimatlar tabiî, “Gürültü yapmayın, komşuları rahatsız etmeyin, etrafı dağıtmayın” ve “Telefonunu yanından ayırma” şeklinde asansöre kadar uzadı.

Salona döndüm. Artık geçici de olsa özgürdük, istediğimizi konuşabilir, istediğimizi yapabilirdik. Bir araya geldiğimizde tekrar ettiğimiz bir nevi selâmlaşma ritüelimiz olan hareketlerimiz vardı. İlk önce Eda yaptı hareketini, sonra da ben ve Ecrin. Bunları Koreli pop starlardan öğrenmiştik. Bize göre özgürlüğü ve mutluluğu temsil ediyordu.

Zaman kaybetmeden, hızla mutfaktan bardakları, tabakları alıp salona getirdim. Tabaklarımızı cipsle doldurduk, bardaklarımızı kolayla. Önce Eda’nın “gençlik dizisi” dediği ve öve öve bitiremediği, hattâ oyuncularından birine âşık olduğunu söylediği diziyi açtık Netflix’te. Bölümün sonlarına doğru yaşları bizden çok da büyük olmayan iki çocuktan zenci olanı, “Hey dostum, bence bir tanrı yok, varsa bile sağır olmalı, çünkü beni hiç duymadı” dediğinde, arkadaşlarımın yüzüne baktım. Söze takılmamışlardı anlaşılan, onlar bu cümleleri sarf eden çocuğun komik hareketlerine gülmekle meşgullerdi.

Dizi bitti. Boşalan tabaklarımızı ve bardaklarımızı doldurup biraz hareketlenelim istedik. Uzun zamandır hayranlık ötesi bir tutkuyla dinlediğimiz K-Pop gruplarından BTS’nin Youtube’dan videolarını açtık. Bu gruplar bize Kore’yi çok sevdirmişlerdi. Güney Kore kendi vatanımızdan daha sıcak geliyordu artık ve kendi topraklarımıza aidiyetimizi kaybetmek üzereydik. Coşmuştuk iyice. Liseden sonra Güney Kore’ye gitmenin yollarını konuşuyorduk. Yine Google marifetiyle nasıl gidilebileceğini bile araştırdık. Gitmişken orada kalmayı teklif etti Eda. Ben itiraz ettim, Ecrin de “Olmaz” deyince, gidip geri gelme fikri kabul gördü. Kore’ye gitme hayâli şimdilik mümkün görünmediği için biz de İstanbul’daki bir Kore lokantasında yemeğe gitmeye karar verdik.

Müziğin ritmine kaptırıp gitmişken, bir ara Eda, bana dönüp, “Bunlardan hangisiyle evlenmek istersin?” diye sormasın mı? Klipteki solistlere baktım tek tek. Aralarından birini seçip cevap verecektim… Baktım, baktım, bir tuhaflık olduğunu o zaman anladım ve “Ama bunların hiçbiri erkeğe benzemiyor ki!” deyince gülüştük…

Annemin gelmesi gecikince, kızlarla oluşturduğumuz ortam da hâliyle uzadı. Bizim de işimize gelmişti doğrusu ama keşke kızlar, “Elif, biz acıktık” demeselerdi. Anlaşılan cipsler, vücûdumuz fazla hareketli olduğu için midemizde tutunamamış, çabuk hazmedilmişti. Sorun değildi. Annemin makarna tenceresi bizi doyurmaya yeterdi. Onları salonda bırakıp mutfağa süzüldüm. Şimdi çoktan pişman olduğum ve nereden icap ettiğini anlamadığım şekilde makarnanın yanına salata yapasım tuttu. Annemin yaptıklarından kulağımda kalan bir çeşit salata vardı, ben de onu yapmayı denedim: Çoban salata…

Aslında nasıl yapıldığına dair hiçbir fikrim yoktu ama her şeyi öğrenebileceğimiz bir kaynağımız vardı. Google, bizim bütün sorularımıza cevap verebiliyordu. Arama çubuğuna “çoban salata” yazdım. Çıkan sonuçlardan malzemeleri ve nasıl yapılacağını okudum. Oldukça kolay görünüyordu. Semtimizin pazarı dündü, alışveriş yeni yapılmıştı; dolayısıyla salata malzemelerinin hepsinin mevcût olduğunu düşünüyordum. O güne kadar hiç böyle bir deneyimim olmamasına rağmen büyük bir cesaretle soğanları soymaya başladım. Kızlara ne kadar becerikli olduğumu da gösterme fırsatı yakalamış olacaktım böylece. Bu fırsatı yakalamış biri olarak biber ve domatesleri yıkamadan doğradığımı kızlara söylemedim tabiî. Puan kaybetmek istemiyordum…

Bütün malzemeleri doğrayıp büyükçe bir kapta bir güzel karıştırdım. Elim işte, gözüm videoda, yağını, tuzunu ekleyerek bitirdim salatamı. Sonra makarnayı dolaptan çıkardım, annemin talimatına uyarak mikrodalgada ısıtıp yayvan servis tabaklarına böldüm; yanlarına da yaptığım salatayı koyup gururla servis ettim arkadaşlarıma.

Çok acıkmış olmalıydık ki birkaç dakika içinde silip süpürdük tabakları. Biraz muhabbetten sonra boş tabakları kaldırıp mutfağa götürdüm. Döndüğümde önce Eda’nın yüzünde bir gariplik hissettim, sonra Ecrin’in. İkisi de midesinin rahatsız olduğunu söylüyordu. Akabinde aynı hoşnutsuzluğu ben de kendi içimde duymaya başladım. İhtimâller o kadar çoktu ki rahatsızlığın hangisinden olabileceğini kestirmek mümkün değildi. Eda makarnanın bayat olduğunu, Ecrin ketçabın bozulmuş olabileceğini söyledi. Makarnayı annem dün akşam yapmıştı, bozulmuş olamazdı. Ketçabın son kullanma tarihine baktık, doğru tarihse eğer, daha çok vardı. Sonra üçümüz birden, yediğimiz cipslerle kolanın midemizi bozmuş olabileceği hususunda ortak bir kanaate varmıştık ki annemin anahtarının sesini duydum kapıda.

İçeri girdikten sonra önce salona göz attı. Çok iyi tanıdığım bir bakıştı bu; “Bakayım ne kadar dağıtmışsınız?” teftişiydi bu. Salonu köşe bucak birkaç saniye süzdükten sonra yaşam alanına yani mutfağa doğru yöneldi. Biz ihtimâller üzerinde konuşmaya devam ederken seslendi annem mutfaktan, “Elif! Kızım dün pazardan kabak almıştım bugün pişiririm diye, gördün mü?” diye sorunca, önce, “Hayır anne, görmedim!” diye cevapladım peşin peşin salonun ortasından. Sonra tüylerimde bir hareketlenme oldu ve “Acaba?” dedim kendi kendime…

“Yok, olmaz! Bu kadar da olamaz!” diyerek kendimi inandırmaya çalışsam da bu inkârım mevcût gerçeği değiştirmeye yetmiyordu. Tarih beni salatalıkla kabağı karıştıran ukala bir ergen olarak yazacak, öykülere konu olacaktım belki de. Salonda buz gibi bir sessizlik oldu. Eda ile Ecrin’in hınzır bakışları üzerime çivilenmişti. Parmağımla ikisine de sus işareti yaptım ama susabileceklerinden emin değildim. İkisinden biri her an bir kahkaha patlatabilirdi. İkisinin de gözlerinden bunu çok net okuyabiliyordum.

Annem aradığını bulamayınca, sonunda kabakları pazarcının tezgâhında unuttuğuna kanaat getirdi. Anneme, kabakların salatalık yerine bizim midemizde olduğunu, hattâ şu anda çiğ kabağa alışık olmayan midemizin kötü sinyaller gönderdiğini söyleyemezdik. Söylesem annem kızmazdı kızmasına ama benim su katılmamış cehâletim gün gibi ortaya çıkardı. Zaman zaman entelektüel çıkışlar yaparak annesine dünyanın geleceği ile ilgili teoriler anlatan biri olarak bütün karizmam yerle bir olabilirdi. Hem daha liseyi bitirip Kore’ye gideceğiz…