“DAHİ” anlamındaki “de” ekini ayırmaktan âciz, “tamam,
peki” demek yerine “okey” deyip “ok” yazmayı marifet zanneden, “dost” yerine
“kanka” demeyi tercih eden, “meselâ-örneğin” gibi aynı anlamdaki kelimeleri yan
yana kullanırken hatasının farkında olmayan, “nüans farkı” derken kendini özel
zanneden bir grup insan var. Her geçen gün çoğunluğu ele geçirmeye daha da
yaklaşan, kartvizitinde yazan unvanlara inat kendi cehaletinden bîhaber, sosyal
medyadaki imlâsızlığın dayanılmaz konforuyla kendisini aşırı derecede rahat hisseden
bir grup insan…
Maalesef bu grup, içine öğretmenleri de, gazetecileri
de ve hatta televizyon spikerlerini de içine alarak büyümeye, güzel Türkçemizi
kuralsız bir şekilde kullanmayı, okumayı ve dinlemeyi normalleştirmeye ısrarla
devam ediyor.
Asırlarca kullandığımız alfabe ile birlikte dil
kültürümüzü de tarihe gömen zihniyet için, internetle büyüyen teknoloji çağı
biçilmiş kaftan. Hem yazı, hem de konuşma dilinin daha kolay dejenere olmasını
sağlayan bu çağ için, “Birilerinin ekmeğine yağ sürdü” diyebiliriz belki de.
Bugünlerin gelebileceği seneler öncesinden belliydi
aslında. Yani bizde bu potansiyel varmış. Daha eskiye dayanıyor olabilir tabiî
ama kendi adıma daha doğru analiz edebildiğim lise çağıma denk geldiği için,
80’li yılların başlarını küfür kültürünün yerleşmeye başladığı dönem olarak
görüyorum. Belki de ailesinde ve yakın eş-dost çevresinde hiç küfür duymamış,
ilkokul çağında bildiği en edepsiz kelime “pis” olan biri olarak, bugün
duymazdan geldiğimiz argo kelimeler, anlamlarını da öğrendikçe daha bir kulak
tırmalayıcı, yüz kızartıcı gelirdi bana.
Sigara kullanımının sosyal statülerle bağlantılarını,
uyuşturucu kullanımının hangi yaşlara kadar indiğini falan inceledi hep
uzmanları ama şu “küfür” denen illetin dilimize nasıl yerleştiğini, kimlerin
kullandığını, hangi yaşlara kadar düştüğünü araştıran bir yazıya denk gelmedim
hiç.
Bence, varoşlardan kent merkezlerine inerken çok vakit
kaybetmeyen argo kültür(süzlüğ)ü, yeni konuşan erkek çocuklarına “Haydi, amcaya
bir küfret bakalım” noktasına geldiğinde iş işten geçmiş, aile içinde bile
kahkahalarla karşılanan bir hâle gelmişti. Gerçekten hayatımızın bir parçası
oldu çok kısa sürede. Öyle olunca, beyazperdeden televizyon programlarına kadar
her yere girmek zorunda kaldı maalesef. Ekranda “bip” sesiyle kesilen argo
kelimelerin yerini dudak okuyarak doldurmaya ve anladığı her küfre dakikalarca
gülmeye başladı birileri. Dijital plâtformlarla birlikte o meşhur “bip” sesi de
tarihe karıştı artık. Para verip abone olduğumuz plâtformları açıp ailecek
keyif yapamaz olduk. Ne yazık ki, benim yaşadığım bu hassasiyetin toplumda her
geçen gün azaldığını, yeni yeni dijital plâtformların kurulması ve hepsinin de
müşteri bulabilmesinden anlıyoruz.
Çocuk oyun parklarında erkek çocuklarının birbirlerine
ettiği küfürlere -ne yazık ki- alışan kulaklarımız, kız çocuklarının
ağızlarından çıkanlara şimdilik tepkili olsa da, onlara da alışacağımızdan
korkuyorum.
İşte tam bu korkularımın üzerine, yüreğime su serpen
(!) bir gelişme yaşadık geçen hafta. Halkın oylarıyla TBMM çatısı altına giren
bir vekil, kameralara yansıyan bir küfür etti ve toplumun her kesiminden büyük
tepki gördü. Yeri göğü inleten küfür karşıtları, ahlâk zabıtası kesildi ve
küfrü toprak yapıp sahibini gömmeye çalıştı.
Elbette, mazur görülebilecek bir durum değildi İyi
Parti eski Grup Başkan Vekili Lütfü Türkkan’ın, sanki sakinleştirmeye çalıştığı
bir vatandaşa karşı ağzından çıkanlar. Ancak kendisine saldırı şekli, maalesef
çok siyâsî oldu.
Küfür edenle küfre muhatap olanın kimlikleri üzerinden
bir linç kampanyası yürütüldü. Olay öyle bir noktaya geldi ki, “saldırgan
milletvekili, mağdur da şehit yakını olmasa bunlar konuşulmayacak” izlenimi
oluştu bende. Tamam, şehitlerimiz çok kıymetli, yakınları emanetlerimiz ama o
şehit yakınının yerinde ben olsam küfrü hak etmiş mi olacaktım ki “Şehit
yakınına nasıl küfredersin?” diyebilecek kadar küçülttük meseleyi? “Sen bir
vatandaşa, bir insana nasıl küfredersin?” şeklinde olmalıydı asıl tepki.
O kadar kanıksamışız ki aslında şu argo kültürünü,
karşı taraf da hemen “provokasyon” savunmasına geçiverdi. “Ama” ile başlayan
cümlelerle arkadaşlarını siyâsî linçten kurtarma çabasına girdiler.
Sonuçta Türkkan, bu hatasını partideki görevinden
istifa ederek ödedi. Muhtemeldir ki, o istifayı da genel başkanı istedi. Peki,
olayın fâili, partide görevi olmayan sade bir milletvekili olsaydı ne olacaktı?
Partiden istifası istenebilecek miydi? Yoksa küfretmek, parti içi temsil mâkâmında
olanlara yasak da diğerlerine serbest mi? Bu sorulara en anlaşılır cevabı, kürsüden
ağzını bozarak mağduru suçlayan, vekilini uyarmakla yetinen Meral Hanım verdi
aslında.
Olayın özeti bence şudur:
Türkçemiz bozulmuş, içine özenti karışmış, bu da dilde
çürümeye sebep olmuştur. Çürüyen dilin kötü kokuları senelerdir hayatımızın
içinde solunmaktadır. Küfür de o kötü kokulara sebep olan etkenlerden sadece
biridir. Haydi bizim şansımız, yazımızın tashih edilerek sizlere sunulması, ya
vatandaşı kim düzeltecek?
Öyle ise son sözüm, “Doğru eğitim şart”! Ama kimin doğrularıyla?
