Bir şizofrenik işgal ve FETÖ’den paralel ihanet

Batılı yazar, bir kuru kafa ile dünyanın faniliğine dikkat çekerek, insan olmanın şuurunu -dinî prensipler olsun ya da olmasın- düşünen ve hisseden bir varlık olan insana “insan olmak”lığı hatırlatıyor. Hamlet’i izlerken, son ve en güzel din İslâm’ı kendine maske yapan ve her sözüne Vahy-i İlâhî’den ibareler katan işgalci teröristler başı Deccal FG’nin insan olma vasfını çoktan yitirişine bu düşünceyi bir şerh olarak kabul edebilirsiniz.

15 Temmuz itibariyle siyasî gündemin saniyelerle değiştiği, kimi FETÖ mensubu hain işgalcilerin gözaltına alındığı, kimi tutuklamaların vuku bulduğu, hain örgütün müntesiplerinin açığa alındığı, bir dolara vatanını satanların yurtdışına kaçtığı, milletimin kanıyla, canıyla, hürriyet sevdasıyla mertçe mücadele ettiği, meydanlarda nöbet tuttuğu şu günlerde, siyasetin nabzını tutan, alanında tek olan Haber Ajanda(mız) için hazırladığım bu çalışmaya hayattan memattan, filmden operadan dem vurarak başlamak, olup biteni ciddîye almadığım intibaını oluşturur mu bilmem…

Efendim, ciddîye almak şöyle dursun, sağım solum, önüm arkam hain işgalcilerin haberleri ve sesleriyle, yetmedi zihnimde panzer izleriyle, kurşun yaralarıyla kuşatıldığından, aklım fikrim her daim teyakkuzda!

“Aman bir daha kanmayalım, aldanmayalım!” dikkati içindeyken, alıştığımız gazete manşetleri, işittiğimiz ana haber bültenleri üzerindeki ülfeti kaldırıp bir parça kültür eksenli değerlendirme ile ezber bozmak diledim. Bozalım ki, yüreğimizi hoplatan hezeyanlarımız heyecana kalbeylesin! Bozalım ki, taze tebessümler süslesin yüzlerimizi, tazelenelim. Bozalım ki, şükrünü eda etmeye güç yetiremeyeceğimiz bu “kurtuluş menkıbemizin” sevinci yüreklerimize su serpsin!

Hangi bozukluğu atsak havaya, yere düştüğünde görünen yüzü ya yazı olacaktır yahut tura. Malûm ifadeyle, her madalyonun bir görünen, bir de ardındaki yüzü vardır. Bunu pekâlâ hepimiz biliriz ve aynı maharetle bu bilgiyi ihmâl eden de biziz. Fakat bu ihmâl, işgal gecesi ve sonrasında canını dişine takarak vatanı uğruna kendini, ailesini feda etmeye amade olarak sokağa çıkanlar için bile isteye bir ihlâl değil. Kastî bir boş vermişlik hiç değil! Ancak imtihana vesile, idrake davetiye hükmünde sonuçlar bahşedecek “kader ve kaza”lardır ki, amentümüzü tazelemeye vesile olacak inşallah! “Hayır ve şerrin Allah’tan olduğuna” iman, nefislerimize diz çöktürür ya hani, önce eseflensek de sonrasında Rabbimizin sakladığı hayr ile buluşunca teşekküre durur ya kalbimiz, işte vakit, o vakittir şimdi!

Öyleyse ihanetin bile üslûbuna ihanet edecek seviyedeki bu hain işgal öncesine biraz göz atalım, sonra tebessüm ederek küçük anekdotlara değsin gözlerimiz. Biraz gülümseyelim. Daha sonra koltuğumuza yaslanıp ihanet ile işgalin pîri FG’nin şizofren eğilimlerini ve illüzyonist reflekslerini analiz etmemizi sağlayacak bir film izleyelim. Ve muhtemel izlediğiniz, fakat teyakkuzda olmak için yeniden seyretmenin yük olmayacağını düşündüğüm bir opera ile ihanetin Batılı versiyonuyla tedbir hissiyatımızı güçlendirelim.


Sıradan hayatın içine sirayet eden şizofrenik terör ve tedbir

Malûmunuz, sütten ağzı yanan, yoğurdu üfleyerek yermiş. Etrafımda üflemekten hâsıl olmuş bir rüzgâr durmadan esiyor. İşte o üfleyişlerden esprili birkaç örnek!

Can dostum, ağaca tırmanmış erik topluyor. “Aman dikkat, düşeceksin!” diye gayriihtiyari bir uyarı cümlesi ve hemen ardından mırıltı hâlinde ihtiyatî bir dua dökülüyor dudaklarımdan: “Hafazanallah!”

Ağacın tepesinden dostum keyifli bir sesle, “Aman aman, bana paralelci ağzıyla dua etme! Ben AK gönüllüyüm, düşmem. Beddua edenler düşsün!” diyor. Hım! Hâlbuki “Hafazanallah!” ne güzel duadır. Alınca böyle bir dua, alana “Âmin” demek yakışır. Eyvah, paralel örgüte kaptırırmışız bu hakikat tespihini…

Elde var bir!

İkinci üfleme: Atölyemizde, öğrencilerimin doğum günleri şükür dualarıyla kutlanır. Bahar Çiçekleri minik, masum ellerini açar, ben onlara dua ederim. Onlar da cıvıldayan kuşlar gibi “Âmin” derler. Buraya kadar her şey tamam! Bir gün yine böyle bir dua vaktimizde, şefkatimin, sevgimin, umudumun çokluğunda kaybolup pek çok şey diledim Rabbimizden çiçeklerim ve gelecek zamanları için. Muhtemel cümlemin içinde, “Rabbim, himmet ile diliyoruz!” ifadesi geçmiş olmalı ki, dua biter bitmez Doğa’cığım, “Hocam, para mı toplayacağız!” demez mi? Hay aksi! “Himmet” kelimesini kullandığım doğrudur, ancak “kalbin bütün kuvveti ile Cenab-ı Hakk’a ve sair mukaddesata yönelmesi; kalp isteği ile gösterilen ciddî gayret” anlamlarında kullandığımın şerhini, bu kelimeyi paralel örgütün zimmetine geçirdiği için yapacağımı kırk yıl düşünsem akıl edemezdim.

Buna onlarca benzer örnek verebilirim. Yüksünmem, can dostuma “Hafazanallah!” demeye devam eder, bu kutlu, bu mübarek tespihten yine de feragat etmem!

Doğa’cığıma “himmet” kelimesinin maskeler takıp soygun oturumları düzenleyen ve topladıkları paralarla “himmet” makamını satan işgalci örgütün kullandığı biçimde kullanmadığımı izah edebilirim. Hatta bu trajikomik gerçekleri espri haneme de yazabilirim.

Fakat…

İlk kez tanıştığım bir hanımlar topluluğunda sorulan bir soruya verdiğim, “Son asır, tereddütler asrı… 90 yıl önce dilsizleştirildik, şimdi dinsizleştirilmeye çalışılıyoruz! Yüz yıldır bu coğrafya üzerinde dışarıdan ve içeriden baskılar, plânlar, sosyal medya ve basın aracılığı ile oluşturulan algı operasyonları ile yeni neslin tereddüt içinde kıvranması normal…” diye devam eden cevabımın ardından, ince uzun, gayet şık genç bir hanımın yanıma yaklaşıp, ellerimi avuçlarının içine alıp, “Allah razı olsun, hâlâ aramızdasınız!” demesine itirazım var!

Onlar nerede ve kimler ki ben onların arasındayım? Burası neresi, siz kimsiniz? “Aranızda?” diye sorunca aldığım cevap şu: “Çok terk eden oldu Cemaat’i, sizin de nifak grubu AKP (!) ile olduğunuzu duymuştum. Hocamızın ‘Asrın Getirdiği Tereddütler” kitabına atıf yapınca anladım ki bizimlesiniz!”

Bak sen?! Demek “asır” ve “tereddüt” kelimelerini de kaptırmışız! Yok öyle dava! “Amin, amin de… E yanlış anlamışsın güzel kardeşim! Birincisi, ben atıf yapmam, efeler gibi kiminleysem onunla yan yana durur, onunla olduğumu ima değil, ifade ederim. İkincisi, üzerine basa basa söylediğin o AK Partililer, halkın cebindeki gazete parasına bile tenezzül edip soygun yapanların korkulu rüyası artık. Aranızda değil, uzağınızdayım” der demez, ne olsa beğenirsiniz? Armut dibine düşer… Tembel öğrencinin, “Hocasının eylediğini, söylediğini taklit etmek, araştırmaktan evlâdır” düsturu ile genç kadın, Besmeleyi çekip “Allah be...” diye bedduaya durmasın mı? Maazallah!


Şimdi, hayata yansıyan bu üç örnekteki kelimeleri bir cümle içinde kullanıp duaya duralım ve bahsi diğer örneklere geçelim:

Güzel dostlar, son asrın en büyük tereddüdü FETÖ’nün tezgâhladığı, zihin ve inanç terörüdür. “Rabbim, himmetimizle hakikatin peşine düştük, Sen muhafaza edensin, koruyansın, Sen ‘Hafazanallah’ deyip sığındığımızsın, bizi bu çöllerde mahvettirme! Dinimizi, vatanımızı, bayrağımızı, Reisimizi, AK Gönüllüleri, milletimizi şer üzere yapılan plân ve tuzaklardan muhafaza buyur!” (Âmin.)

Bu bölümü şu inanmışlıkla bağlayabiliriz artık: Rabbimiz Hz. Âdem’e harfleri ve kelimeleri ikram etti. Bu ikramın tezahürü ile melekler Hz. Âdem’e secde etti. Bir şeytan hariç... Ve Âdemoğulları olarak o gün bugündür önce dil, sonra din ile şereflendik. Öyleyse inandığımız din İslâm’dan, aslî kaynaklarımızdan süzülmüş her bir kelime mü’minlerindir, benimdir, bizimdir! Kimsenin eylediği, bu kutlu kelimeleri kirletmeye güç yetiremez, yetirmemeli! Her şeye Kadir olan Rabbe sığınıp O’ndan bize lütuf olan “din”imizi ve “dil”imizi kaybetmekten yine O’na sığınalım. Zira dilimiz, dinimizin resmidir; yitirirsek insan olmaklığımızın sorumluluğu olan ve kulluk vazifelerimizin başında gelen “emr-i bil maruf, nehy-i anil münker”i de yitiririz. Hafazanallah!

Sonra yakın tarih ve ihanet makyajları

Rabbe sığınmış ve birkaç sancılı espriyi aktarmışken, kayıtlara geçmiş bilirkişi tanımlarından şu anekdotu düşelim ki, yazımızın başlığı ile muhtevası arasında bağ kurulabilsin: “Şizofreni hastaları, hasta olduklarını düşünemezler. Etraflarında olup biten her şeyi herkesin kendileri gibi yorumladığına, anladığına ve algıladığına dair genel bir kabul üzeredirler. Bu durum, tedavi süreçlerinin ilk döneminde büyük handikaplara yol açabilir…”

Evet, yazımızın başlığını “Şizofrenik İşgal ve FETÖ’den Paralel İhanet” olarak belirledik. Genel kabul “paralel yapı” iken, söz konusu organizasyonu şizofrenik vaka olarak görüp ihaneti paralelden saydım. Çünkü yakın tarihe dönüp baktığımızda ilk şizofren eğilim, FETÖ’nün kat ettiği yolculukta öncelikle “dindarmış” gibi zannedilmesinde-zannettirmelerinde(!), yani bunu empoze edebilme maharetlerinde yatıyordu. Üst akıl tarafından iyi yetiştirilmiş bir illüzyonist edası ile içimizdenmiş gibi yaparak zihinlerimizi etkiliyorlardı. Hain FG partiler arası raks ediyor, müntesipleri dinliyor ve FG’nin aldığı her kararında hikmet arıyorlardı. Girdikleri ortamı kendileştirip örgütün kadrosunu da bu inanmışlıkla genişletiyorlardı.

Ya bizler? İyi niyet cenderesi içinde sıkışıp kalmış kabullerimizle sessiz ve imtinalı eleştiriler ile aklımıza yatmayanı, bir yatan kulp bulup tutarak teselliye gidiyorduk. Çok sahiciydiler! (Değil mi?) Öyle ki, onların şizofrenik eğilimleri uzun yıllar toplumu da şizofrenik bir kabule sevk etmişti. (Çünkü onlara inanmıştık!) Şizofren akıl cüretkârdır, kendinden başka otorite tanımaz! Bu perspektiften değerlendirme ihtiyacı duymayarak, inanç ve zihin terörünü 40 yıldır içimizde barındırdık.

Dershaneler olayı, Gezi vakası ve 17-25 Aralık olaylarına kadar da bu inanmışlığımız su yüzüne çıkmayacak kadar derindi. Ki o vakte kadar, 12 Eylül 1980 sonrası başlayan, 1990’lı yıllara kadar “hizmet ehli bir cemaat” görünümünü koruyan (yahut ABD’ye satılıncaya kadar öyle olan) Fethullahçı oluşum, 1993 itibariyle gözle görülür ve fakat iyi niyet algısına sahip bizlerin fark edemediği hızlı bir değişime uğramıştı. Ta ki 2009-2010 yılları arasında Oslo görüşmelerinin Emniyet İstihbarat’a sızdırılmasına kadar...

Demem o ki, değişim ve dönüşümünü gözler önünde sergileyen bir oluşum vardı ve bizler, tam 40 yıl sonra ayıkıp bir paralel ihanetin çözümlemesi için düğmeye basılışını izliyorduk. Öyleyse bugün FETÖ olarak tanımlanan bu ihanet örgütünün toplum içinde şizofrenik mikroplar olarak yuvalanışını 40 yıllık bir uyuklama dönemi olarak geçirmişsek, Pensilvanya güdümlü şizofrenik örgüt, Türk toplumu üzerinde müthiş bir psikolojik ve zihinsel “yansıma” modeli ile algı operasyonunda illüzyonist refleksleriyle başarılı olmuştu.

Bizim inanmışlığımız (kandırılışımız) için, “Kendilerini normal addeden şizofrenlerin sağlıklı toplum üzerinde uyguladıkları plânlı, programlı ve çok başarılı davranış motifleri ile toplumu şizofrenleştirme gayretlerinden hâsıl olan bir durumdur” diyebiliriz. Yani bizler de “akletmek” mükellefiyetimiz cihetinden bakılınca pek masum değiliz.

Şizofreni, aslında tastamam tedavi edilebilir bir hastalık olmamakla birlikte, hastanın durumunu kabul etmesi ve tedaviye gönüllü olması durumunda hayata uyum sağlaması mümkün bir rahatsızlık. Hasbelkader bu rahatsızlığa duçar olanları ve tıbbî kontrol ile hayata tutunanları tenzih ederek bu hastalığın bir başka boyutuna daha değinmek istiyorum. İlerleyen satırlarda detaylarına temas edeceğim “The Solist” (Virtüöz) isimli filmi izlediğinizde sizlerde göreceksiniz ki, şizofreniye yakalanmış akıllar ya Tanrı’ya kafa tutar yahut idollerini ve rol modellerini sık sık değiştirir ve yeni tanrılar edinerek halüsinasyonlardan mülhem hayatlarında soluk alırlar. Aslında belli etkenlerle ölçü ve muvazenesini yitiren akıl, kendinden başka bir otorite tanımaz. Yaratıcı bir otoritedir ve O’na da meydan okuyarak ortak (şirk) koşabilir. Ve bu tür akıllar şirk üzere olduklarından, bunların “müşrik” olduklarını söyleyebiliriz. Onlara, olması gereken doğruyu, gerçeği, hakikati anlatmak kolay değildir. Bu perspektiften hareketle yakın tarihten günümüze FETÖ seyrine şöyle kısaca bakalım…

Onlardan değildim! Hiç olmadım! Fakat onların okullarından birinde görev yapıyordum. Yıl 1992… Cemaat, genel itibarla DYP’li idi. İstanbul’da gayet mazbut bir özel okul yaptırılıyordu ve ben, inşaatından itibaren hasbelkader işe alınmıştım. Mazbut bir bina... Mazbut eşyalar, araç ve gereçler ile hazırlanmıştı okul. Bir yıllık eğitim-öğretim sonrasında Ali Coşkun isimli bir vatandaşın 1992’de bağışladığı arazi üzerine, “Bulunduğu semtin ilk gökdeleni” diyebileceğim bir bina, bir yıl içinde yükseliverdi. Bu, İstanbul’da inşa edilen ve açılan ikinci kolejdi. Konforlu, şık, masraftan kaçınılmamış bir özel öğretim kurumu… 1995 seçimlerinde Ali Coşkun ANAP Milletvekili, örgüt de ANAP’lı oluvermişti. Gülen, artık Tansu Çiller’le değil, Mesut Yılmaz’la görüşüyordu.


Ben, bu değişim ve gelişimi “Cemaat, arkasını bir siyasî partiye dayadı” diye yorumlamıştım o genç aklımla. Fakat anlamlandıramadığım bir zenginlik hâsıl oluvermişti çalıştığım kurumda. Meselâ çalışan öğretmenlerin arabaları artmıştı otoparkta. Kırmızı halılar, son model arabalar, fıskiyeli, şelaleli yemekhaneler...

Fakat aynı dönemde Bosna-Sırp Savaşı’ndan kaçan mültecî Boşnaklar ağırlanıyordu okulun yatakhanesinde. Ve bizler siyasî zikzaklardan çok, bu vicdanlarımızı titreten savaş gerçeğine ve zulmün İstanbul’a yansıyan izdüşümüne odaklanmıştık. (İlk makyaj!)

Ve derken mısır patlağı gibi artmıştı okullar ve dershaneler… 1994 sonunda STV açılmıştı. (Algı operasyonu, o gün bugündür 22 yıllık bir maziye sahipmiş meğer!) Uzatmayayım efendim, çok merhâleli, koalisyonlu bir dört yıl sonrasında, 1999 genel seçimleri arefesinde, beni ve benim gibi düşünenleri şaşkına çeviren bir talimat gelmişti. “Oylar Bülent Ecevit liderliğindeki DSP’ye verilecek!” Verildi de...

Ve 13 Şubat 1999’da, Kürdistan İşçi Partisi Lideri Abdullah Öcalan tutuklanarak Bülent Ecevit kahraman ilan edildi. Dönemin Cemaat’i, bugünün FETÖ’sü, DSP’yi desteklemekle ne iyi etmişti! (Bir başka makyaj...)

Bu tutuklamanın hemen ardından Mart ayında, FG, ülkenin mazisinden ideasına, davasından inancına ne varsa (meğer) satmak için niyet ederek çekip Pensilvanya’ya göç ediverdi. Yoksa kendisi göç etmeyip göç mü ettirildi? Üst aklın kuklası FG, PKK’nın lideri Apo’ya karşılık mı göçürüldü? Madalyonun görünen yüzünde seyrettiğimiz, PKK lideri Apo’nun derdest edilerek terör belâsının belinin kırılmasıydı. Bu büyük bir hamleydi ve milleti hipnotize edecek kadar alımlı bir makyajdı. Terör son bulacaktı çünkü...

Fakat işin aslı öyle değildi. Madalyonun öteki yüzünü o vakitler görememiştik. Apo Yassıada’ya kapatılmış, Feto Pensilvanya’ya göçürülerek yeni ve uzaktan kumandalı, üstelik yüzyıllardır İslâm’ın sancaktarlığını yapmış, milletimizin üzerinde inanç terörü ve PKK ile işbirliği, başka İslâmî referanslı terör örgütlerinin oluşturulması, kamu kurumlarının işgali, devletin finans kaynaklarının tasarrufunu ele geçirme gibi daha pek çok alanda hain işgallerine zemin hazırlayacaklardı.

Görünürde Apo yoktu ama Pensilvanya’da yeni ve çok daha işlevsel etkiler yaratabilecek bir Feto vardı. Üstelik terör literatüründen değil, din terminolojisinden hareket edilecekti ve bu oluşumla mücadele edilmeyecek, dağ bayır saklanılmayacak, konfor içinde olacaklar ve hatta onlar için alan sağlanacaktı. Çünkü din, bizim yumuşak karnımızdı.

Tüm bunları kurgulayan üst aklın dünyaya tamahı da şizofreniktir. Putları para olan bu üst akıl, mühendislik hesaplarıyla liderler yaratabilir. Çünkü şirk, şizofrenik bir özgüvendir.

Müslüman coğrafyamızın topraklarını, insanını ve dinini hedef alan bir örgütlenmenin startı işte tam o vakitte, 1999’da verilmişti! FG gelecek zamanlarda pek çok girişimde bulunacaktı ve yer yerinden oynayacaktı. Onlar kollarını kaldırdı, iki ağaç için alanlara döküldüler, fakat devletimiz ve milletimiz bu oyuna gelmedi. Meğer o vakitler benim “Cemaat sırtını bir partiye dayadı!” zannım, “Cemaat dinini, vatanını, milletini ABD’ye sattı!” şeklinde evrim geçirmiş ve fakat ben/biz ayıkamamışım(z).

FG, 1990-1999 yılları arasında Turgut Özal, Tansu Çiller, Mesut Yılmaz, Bülent Ecevit, Abraham Foxman, Morton Abromowitz, Papa II. John Paul gibi tanınmış din ve devlet adamlarıyla yaptığı görüşmelerle dikkat çekiyor, “dinler arası diyalog” yedi düvelde umut yeşertiyordu. Durumdan vazife çıkaran FG’nin bu cengâver yaklaşımını kimse sorgulamıyordu. Neden? Bu görevi ona kimler tevdi etmişlerdi? Nereden almıştı bu yetkiyi? Himayesindeki cemaat mi vermişti bu cesareti ona, yoksa dış mihraklı bir üst aklın elinde miydi ipleri? Sormadık!

Musevî ve İsevî din adamaları ile kurulacak dinler arası diyaloğun Maide Sûresi 51. Ayet-i kerimesine mugayyir olduğunu hatırladık mı? “Ey insanlar! Yahudi ve Hıristiyanları dost edinmeyin! Onlar birbirlerinin dostudurlar. Sizden kim onları dost edinirse, kuşkusuz o da onlardandır! Şüphesiz Allah, zalimler topluluğunu doğruya iletmez.”


Devam edelim…

FG, Pensilvanya’ya transfer (!) olmadan önce davalıktı. Kiminle? Cumhuriyet Gazetesi ve Hikmet Çetinkaya ile... Davayı kazandı ve 150 milyonluk hak ettiği tazminatı Türk Polis Teşkilatını Güçlendirme Vakfı’na bağışladı. (Nasıl makyaj ama...)

Sonra AK Parti kuruldu. FG ve cemaati, 2002-2012 yılları arasında tam 10 yıl AK Partili oldu. Ve işte bu dönem, Amerika, Büyük Britanya, Avrupa ülkeleri, elbirliği ile iplerini çekerek oynattıkları kukla FG’ye ihanet plânını hayata geçirme emrini verdi. Sükûn, barışçıl fakat bir o kadar derin süreç başlamıştı. Mikroplar yuvalandı, yayıldı ve devlet kurumlarında yetkili makamlar ele geçirilerek işgalin altyapısı hazırlandı.

Okulları ülke sınırlarını aştı, 105 ülkeye yayıldı. Çalınan sorularla “en başarılı” dershaneler, en yetkili memurluk makamları artık onlarındı.

Bu arada güzelce uyutuluyorduk! Bize ninniler söyleyip saf akıllarımızı uyutacak masallar anlatılıyordu çünkü. Hatırlayınız, Türkçe Olimpiyatları’nda şarkılar, türküler ezberlemiş kıtalar ötesi çocukları TV ekranlarından izleyip nemli gözlerle bir medeniyet tasavvuru kuran bizler değil miydik? Kendi hastalıklı inanışlarını algı operasyonları ve İslâmî maskeleri ile bağışlayın ama çoğumuz etkilenmiyor muyduk?

Yakın tarihimize bakmaya devam edelim…

Yine 2013 yılında seçilmişlere darbe girişiminde bulunan ve AK Parti’den vazgeçerek 2014 Mart ayına kadar CHP ile yarenliğini sürdüren de FETÖ idi. Derken bir de baktık ki, tek çatı altında toplanmış, farklı renklere haiz bukalemun misâli, siyasî mecrada hareket alanı oluşturan ve başına Ekmeleddin İhsanoğlu’nun (Sahi o nerelerde şimdi?) getirildiği “Çatı” çözümünü desteklemişlerdi. Cumhurbaşkanlığı seçimleri için tutunmadık dal, uygulamadık çözüm kalmamıştı ve “göklerden gelen karar” bu şizofren örgütü, ipi çekilesi zamanlara sürüklemişti.

Müsterihti FETÖ ve de ihanet akdi yaptıkları ülkeler; zira yedek bir formülleri daima vardır ve uygulamaya koymak, onlar için bir ateri oyunu kadar kolay ve eğlencelidir.

İşte bu yüksek özgüven ile yeni kukla Meral Akşener’e görevi tevdi edildi! Akşener meydan okudu medyanın karşında. Yüzbinleri yürütecekti. Ve FETÖ, denemediği yöntem, işbirliği yapmadığı siyasî parti kalmamacasına tüm kozlarını oynamaya ant içmişti. Belliydi...

Hastalıklı emellerine vasıl olmak için doğruyu yanlış, yanlışı doğru ile takas eden ve bunu hak, hakkaniyet ve haklılık çerçevesine yerleştiren akıl, şizofren bir uygulamadan başka bir şey değildi. Derken bir gece vakti bu necip millet, vatanının işgaline şahit edildi. Ne fazilet, ne merhamet kalmıştı FETÖ’nün imamları “1 USD”lik sözleşmeyi cüzdanlarına yerleştirdikten sonra…

Üslûpları, Âlemlerin Rabbi olan Allah’ın vahyettiği Kur’an’dan, taktikleri Vatikan’dan aldılar ve aslını neslini satmışlığın zirvesine ulaştılar! Yoksa nasıl silah doğrultabilir insan kendi vatanında, silahsız, elinde al bayrağımız olan milletimize? Doğu’yu küçümseyip Batılı olmanın şımarıklığıyla aslını inkâr eden satılmışlar, şarjöre mermi sürmekten imtina etmediler! Çünkü “Onlar biz(den) değil, bizi yok etmeyeli ant içmiş hainler”di…

Genel kabulleri ve teamülleri yıkılan şizofren teröristler, muhtemel cinnetin eşiğinde kıvranıp yeni plânlar yapıyorlardır şimdi.

Saplantı hâlinde, yüzyıllık plânlarının 40 yılı heba oldu. Fakat durmayacak, durulmayacaklar! Önümüzdeki 7 yıl, bu coğrafyanın sınırlarını yeniden cetvelle çizme hayâllerini suya düşürmemek için farklı yöntemler deneyecekler. Rabbim fırsat vermesin! Çünkü onlar için bu ülke bir korkulu rüya, bir kâbus! Bölüp parçaladıkları, bir avuca sığdırdıkları küçük lokma hâline getirdikleri Türkiye, Cumhuriyet’in ilanından sonra imzalanan antlaşmaların miadı dolmak üzereyken, silkelenerek kendine gelmeye, şanlı geçmişindeki dirayete rücû etmeye başlamıştı. Bu ülke durdurulmalıydı. Üstelik akıl onlardaydı, para onlarda…

Şizofren bir çello virtüözü

Evet, bunca şizofrenik vakadan ve kabulden söz etmişken, şizofrenlerin kendilerine biçtikleri rol ve yetkilere temas etmişken, siyasî olmamakla birlikte şizofren bir çello virtüözünün hayatını konu alan “Virtüöz” adlı bir film üzerinden birkaç cümle kurarak, kısaca şizofren bir aklın hayata yansıyan yüzüne dikkat çekelim şimdi!

Los Angeles’de bir park... Parkta, Ludwig van Beethoven’in heybetli taştan heykeli… Heykelin dibinde bir evsiz adam… 40’lı yaşlarda... O, Nathaniel Ayers… İki telli eski bir kemanı inletiyor. Yanı başında bir alışveriş arabası ve içi etraftan topladığı çöplerle dolu… Yoksul ama mahir; kirli ama nazik…

Taparcasına âşık Beethoven’in eserlerine. Küçük yaşlardan itibaren onun sonatlarını çello ile etüt ederek, 1905 yılında, New York’ta kurulan Juilliard Konservatuarı’na girmeyi başarmış Siyahî bir gençtir Nathaniel. Fakat öyle hırslı ve öyle yetinmesizdir ki, bir süre sonra hırsı, algılarını ipotek altına alır. Halüsinasyonlar görür ve büyük çabalarla girdiği konservatuarın ikincisi sınıfındayken okulu bırakmak zorunda kalır. O artık bir şizofrendir ve müzik dâhisi Nathaniel Ayers, hastalığının ilerlemesi üzerine evsiz barksız kalarak Los Angeles sokaklarına düşer.

Ayers’i şizofreniye vardıran süreç, filmin içinde saklı. Anlatmayacağım, fakat Ayers’in, Beethoven’in eserlerine hayranlığının ileri seviyeye ulaşmasının ve sağlığını tehdit etmesinin ana gerekçesi, hayranlık ile yetinemeyişindendir. Eğer yetinseydi, dünyaca ünlü bir konservatuarda dâhi bir müzisyen ve dinleyenleri hayrete düşürecek bir çello virtüözü olarak orkestrada yıllarca çalabilecekti. Fakat o, hayran olmanın ötesinde bir şeye yeltenmişti. Beethoven’in eserlerini şahane biçimde icra etmekle yetinmeyerek, Beethoven olmak istiyordu. Yapılmışı yaşamak değil de yapan olmak isteği, tüm düşünce sistemine hâkim olarak Tanrı’ya kızgınlığa dönüşüyor, Ayers olmaktan ve kendisine sunulan tüm imkânlardan fazlasına göz koyuyor, Beethoven olarak yaratılmadığına yanıyor, Tanrı’yla olan bu kavgası onu virtüöz konumundan şizofren bir evsiz konumuna sürüklüyordu…

İşgal teröristlerinin başı FG’nin ruh hâlini yakalayabileceğiniz “The Soloist” (Virtüöz) isimli müzikal tınılarla süslenmiş bu filmi izlediğinizde, elindeki Beethoven’ın biblosuna tapınma noktasında hayranlıkla bakan Ayers’i göreceksiniz…


FG’nin merak ettiğimiz düşlerini bir varsayım niteliğinde karelerle yakaladığınızda, Ayers’i FG, elindeki Beethoven biblosunu da Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan kabul ederek izlemeniz, şizofren terörist başının düşlerine eriştirebilir sizi. Ve bu enstantane, bir o kadar keyiflendirebilir de...

İnternet ortamında zahmetsizce ulaşabileceğiniz, DVD’sini film marketlerden temin edebileceğiniz bu gerçek hikâyeden hareketle çekilmiş filmi ailece izlerken, FETÖ’nün elebaşı FG’nin Reisimiz Recep Tayyip Erdoğan’a nasıl hayran olduğunu, Reisimizin yerine göz koymanın hırsında nasıl boğulduğunu, bir o kadar onu yaratan Rabbe nasıl kızgın olduğunu seyrederek şizofrenik Deccal’in ahvâlini keyifle analiz edebilirsiniz. İyi gelecektir…

Hainler, başarısız oldukları bu işgal girişimlerinden sonra durmak bilmeyen Deccal’in müritleri olarak üzerimize bir kâbus gibi çökmeyi, toplum psikolojisini tarumar etmeyi hâlâ vazife bildiklerinden sosyal medyada sinsi ve aşikâr ataklarına devam ederlerken, bizler huzurla filmimizi izleyelim ve üzerimizde yaptıkları hesapların kendilerine fatura edilmesini sağlayalım.

El-netice: İhanet!

Geniş sahne olabildiğince loş… Kalın ve ağır perdelerle dekore edilmiş… Ölgün ışık altında siyahlar giymiş Hamlet, ihanet acısı ve intikam halüsinasyonları ile oradan oraya savruluyor. Amcası Claudius, Hamlet’in, Danimarka’nın kralı olan babasını iktidar hırsı ile öldürmüştür çünkü. Çünkü bununla yetinmeyip yeğeni Hamlet’in dul kalan annesi Gertrude ile de evlenmiştir.

Aman Allah’ım, iktidar hırsından mülhem bir cinayet! Dayanılmaz!

Babası bir hayalet olarak sahnenin gerisinden metal zırha bürünmüş olarak görünüyor. İntikam çağrısı var repliklerinde. Hamlet cinnetin eşiğinde kıvranırken, siyah pelerininin savruluşları intikam duygusunu körüklüyor.

Şarkılar söyleyen güzel bir kız süzülüyor perdeler arasından. Adı “Ophelia”… Hamlet’e âşık... Üstelik katil amcanın kızı; yani Hamlet’in kuzeni… Bir kalbe ihanetin ağır tortusu düşmüşse, o kalbe aşk giremiyor belli ki. Hele bir de kalbin tam ortasında intikam ateşi hırsla yanıyorsa, aşk da yanıp kül oluyor demek ki…

Hamlet, Ophelia’yı reddediyor; sokaklarda şarkılar söyleyip dolaşması bundan. Aşk dolu bir kalp kırılınca, akıl dirayetini yitiriyor. Delicesine seven Ophelia, kabul görmeyen sevdasının acısıyla deliriyor. Kalbi kırgın, aklı yitik güzel kız, nehrin sularına bırakıyor narin bedenini; gönlü olmayınca, ölüme gönüllü oluyor.

Ophelia’nın mezarı kazılırken dolaşıyor Hamlet’in ayaklarına kral babasının soytarısı Yorick’in kafatası. Varlığını sorguluyor Hamlet trajik bir retorikle: “Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu!/ Düşüncemizin katlanması mı güzel/ Zalim kaderin yumruklarına, oklarına karşı,/ Yoksa diretip belâ denizlerine ‘Dur, yeter!’ demesi mi?”

İhanet, her dilde “ihanet”!

“Tanrı size bir yüz vermiş, siz neden ikinciye sahip olmak istiyorsunuz?” diye soran Shakespeare’nin Hamlet’inde “olmak” meselesini çözememiş hain insanların ahvâli çok güçlü imgelerle seyirciye sunuluyor.

Batılı yazar, bir kuru kafa ile dünyanın faniliğine dikkat çekerek, insan olmanın şuurunu -dinî prensipler olsun ya da olmasın- düşünen ve hisseden bir varlık olan insana “insan olmak”lığı hatırlatıyor. Hamlet’i izlerken, son ve en güzel din İslâm’ı kendine maske yapan ve her sözüne Vahy-i İlâhî’den ibareler katan işgalci teröristler başı Deccal FG’nin insan olma vasfını çoktan yitirişine bu düşünceyi bir şerh olarak kabul edebilirsiniz.

Rabbimiz kalplerimizi, milletimizi ve vatanımızı FETÖ’den muhafaza buyursun! (Âmin.)