ELİF, küçük
damındaki can yoldaşı eşyalarını tek tek elinden geçirdi, 25 haneye hatıra diye
birini bıraktı, vedalaştı, okşadı, konuştu onlarla. “Bana ettiğiniz yoldaşlık
için ben sizden razıyım” diye uğurladı onları. Anacığının çeyiz diye
hazırladığı bohçayı koydu bir tek; yeni hayatına kendinden başka eskimiş bir
şey götürmeyecekti, kısmeti açılmıştı nasılsa. Ona bu nimetleri bahşeden
Rabbine söz verdi. Erine itaat edecek, tüm varlığı ile kendini adayacaktı yeni
yuvasına. Aklına getirmek istemediği Satı nenenin söylediğinde hançer olup
yüreğine saplanan acıyı şöyle bir yokladı, Azrail uğrar gibi titredi bedeni.
Eliyle kovar gibi yaptı o kötü duyguyu. Baş ederdi nasılsa, gidince görecekti
kaderini, hele bir gitsindi…
Yüreğine korku düşürmeden, “Sabah ola,
hayrola!” dedi. Acı acı güldü; şimdiye kadar her şeyi tek veren Rab, bu kadar
yıldan sonra nasibini çiftlemişti…
Bir ere iki kadın çok muydu ki bu
yörelerde? Azdı bile. Hele hele bu kadın bir oğlan veremiyorsa… Sanki
oğullarına bağışlayacak mor sümbüllü bağları, hanları, hamamları vardı da el âleme
kalmasın derdindeydi Kel İdris.
Daha genç biri bir oğlan verirdi nasılsa
ona, karşı köyde bir başına bir gözlü Elif vardı, “Kimi kimsesi yok, ondan
iyisi mi olacak?” diye düşündü. Satı ebeye hâlini iletti; Elif’in beklediği
bahar müjdesi böyle kara bulutlarla yüklü gelmişti. Varsın olsundu, gelmişti ya,
Rabbim büyüktü, baharı veren yazı da verirdi. Bunları düşüne düşüne kağnı
arabasının ağıtı andıran gıcırtıları arasında yola koyuldular.
Bir Elif, bir seyis, iki öküz ve iki bohça…
Bembeyaz bir boşlukta kayboluverdiler sanki. Elif bir yandan şükrederken, bir
yandan sabır diliyordu Rabbinden. O beyaz yol, kaderine götürüyordu onu,
bilmediği yeni hayata. Umutları bembeyazdı, tüm etrafı gibi temiz sessiz ve
aydınlık. “Tıpkı iç âlemim gibi” dedi usulca. Tekrar hamdetti, sözler verdi
kendisine, Rabbine. Anası yaşındaki Hacer’e hiç yüksünmeyecek, hizmette kusur
etmeyecek, her ikisine de gözü gibi bakacaktı.
Gülümsedi hafiften, “Gözü gibi” demişti
de… Gülümserken güneş doğdu, bulut yüklü gökyüzünden bir ışık gelip yanağına
kondu. “İşte!” dedi Elif, “Her şey güzel olacak. Rabbim bana bir aile nasip
etti. Bir de oğlan verir inşallah”. Yaslandı tezek kokulu kağnının yıpranmış
tahtasına, yumdu gözünü dünyaya, ta İdris’in kapısına değin teslim olmuştu
çoktan yaşanacak kadere.
İdris ve Hacer, her biri apayrı duygularla
çıktılar kağnının inleyen sesini duyduklarında kapıya. İdris; bir koca adam
yüreğinde bir çocuk taşıyan, bedeni iri, ruhu küçük bir adam… Sabırsız ve
telaşlı gözlerle görmeye çalışıyor kağnı içindeki silueti. Vakit akşama
kavuşmak üzere, ufuk kızıla boyanmış, yer beyaz, gök kırmızı ve arasında biri
ürkek, diğeri telaşlı iki can… Hacer kırgın, yorgun, yenik… Bir adım geride
bekliyor. İdris elini uzatıyor Elif’e. Elif’in eli ayazda donmuş bir minik kuş
misali düşüyor İdris’in kocaman, sıcak, karanlık ve güçlü ellerinin. Elif’in
eli ile tüm bedeni ve ruhu titriyor bu dokunuşla. İlk defa değdi bir erkek eli
eline.
Nikâhlarını üç köyün imamı ziyafet
sofrasında gıyaben kıymıştı. Elif İdris’i, İdris Elif’i hiç görmemişti daha
önce. Hacer, kapının önünde, elinde bereket küpüyle… Elif küpten önce Hacer’in
eline uzanıp sert odun parçası gibi duran soğuk eli saygı ve şefkatle öptü.
Hacer, içindeki acıyı bastırmak için sarf ettiği güçten yorgun ve hissiz
dikiliyordu kapıda. İdris bir el hareketi ile açtı Elif’in önünü. Küpü başının
üstünde kırıp besmele ile bundan sonraki hayatına adım attı Elif. Çalakap akşam
kızılında gördüğü adam onun artık kaderiydi. Gecesi gündüzü, yazı kışı, hüznü
sevinciydi. O iyiyse iyi olacaktı Elif. İki oda bir sofa kaderine adım attı;
kör taşın kör ettiği gözünü kara saçlarıyla ustaca kapamıştı Elif kız erine güzel
görünmek isteğiyle.
İdris’in aklı, elinin içinde yürek gibi
yumuşak ellerde kalmıştı. Her birinin içinde ayrı fırtınalar kopan bu üç insan,
acemi, ürkek ve ilkel hâlleriyle donuk heykeller gibi durdular. İlk kendine
gelen İdris oldu, silkindi ve gür sesiyle haykırdı: “Hacer, sofrayı ser!”
Hacer, alışıldık komutla yerinden fırladı,
mekanik hareketlerle açtı sofrayı. Seslendi: “Bey, sofra hazır!” İdris, Elif’e
yerini gösterdi, Elif daha fazla ayakta duramaz gibi çöktü oracığa. Kırık dökük
hatır sormalar İdris’in çorbayı içerken çıkardığı seslere karışıp kaçıverdi
evin karanlık köşelerine. Elif’in “Baharım” dediği kısmetli hayatı işte böyle
başladı.
***
Günler haftaları, haftalar ayları, aylar
yılları kovaladı. Üçüncü yılın üçüncü ayındaydılar, Elif şöyle bir silkindi
uyanık uykusundan. İdris seslemişti: “Çorabımı çıkar, abdest suyum hazır mı?”
İğini ipliğini dürdü, usulca kalktı
yerinden, hızla seğirtti avluya. Yıldızlar kara kışın çatık kaşlı göğüne inat
neşe saçıyordu semada. İdris, kapının yanındaki tahta sedire oturmuş,
ayaklarını uzatıp Elif’i bekliyordu. Elinde leğen, ibrik önünde, diz çöktü. Yaz
kış İdris’in ayağından çıkarmadığı, Elif ile Hacer’in eğirip kış boyu ördüğü
yün çoraplarını çıkardı. Başını kaldırmadan ibriği ve leğeni yerleştirdi. İdris
besmele ile abdeste başladı. Su ince ince akarken ibrikten, Elif’in gönül
gözünden o “Baharım, kısmetim” diye geldiği üç yıl üç ay akmaya başladı inceden
inceye. İlk günlerin anıları unutulmak ister gibi kaçıp karışıverdiler bol
yıldızlı havaya. Kendisi iri, ruhu küçük bu adam bir yoldaş, bir eş olmaktan
ziyade, olur olmaz kaprisleri olan, istediklerini alınca yüzü gülen, o gülünce
evin duvarlarının bile güldüğü üç yıl geride kalmıştı. Görünüşünün kabalığı
ürkütse de Elif’i ilk zamanlarda, tanıdıkça bu olgunlaşmamış ham adama acıdı,
ona şefkat duydu, sevdi de. Karşılığında güleryüz ve takdir görmese bile…
Hacer kadın ona abla, can, dost, ahretlik
sırdaş oldu. Elif kuru, renksiz ve hissiz bu hayatı bir İdris ile zor
kaldırırdı. Hacer ona dayanak olmuştu. Birbirlerine yaslanıp bu koca çocuğu
memnun etmekti tüm zamanlarının tek amacı. O memnunsa, içinde tezek yanan ocak
bile daha bir tatlı ısıtırdı evlerini. Aşlarının tadı daha güzel, ineklerinin
sütü daha bol olurdu sanki. İdris gülünce güneş doğardı isli dama. İki kez gebe
kalmış ama zay etmişti Elif bebelerini daha karnı kabarmadan. Allah var, Hacer
onun yüklü olduğunu bilince elini sıcaktan soğuğa değdirmemişti ama olmamıştı. “Kaderim”
deyip bükmüştü boynunu Elif, İdris’in gazabından Rabbine sığınarak.
***
Üç yıla bir üç yıl daha eklendi. Yazlar kışları,
kışlar yazları kovaladı. Yaş otuz beşe varmıştı. İdris açıktan, “Kısır karı ne
işe yarar? Bir avrat lâzım bana” diyordu artık sesli sesli.
Bir bahar sabahı Elif yokladı kendini,
içinde yeşeren canı hissetti yüreği. Hacer yeldirmesini alıp ebe anaya vardı
bir solukta. Birlikte döndüler Elif’in yanına, Elif yine yüklüydü. Dağa taşa,
kurda kuşa seslendi Elif “Bana da bahar geldi, sizin gibi ben de göverdim. Beni
de bereket kervanına kattı bu sene Rabbim” diye. Yalvardı yakardı Rabbine,
dualar etti günlerce Elif kız ağızlarına tat verecek bir oğlan için.
Yaza erişmişlerdi, dalında büyüyen
meyveler gibi Elif’in umudu da büyüdü karnında. Dualarına cevaptı bu nimet. Zay
etmemişti bebeğini, çok şükür. Güz erken geldi köye ama İdris’in hanede hâlâ
bahar esintisi vardı. Elif’in bir dediği iki edilmiyor, İdris ve Hacer
yarışıyorlardı hizmette. Elif davar kokulu yün
yastıklara yaslı yarı gün uykuda vakit geçiriyor, bir eli karnında, bir eli
yüreğinde, ömründe görmediği sefayı sürüyor ve Rabbine hamdediyordu.
İlk kar indi dağlardan, köye erken
gelmişti güz gibi kış da. İdris, iri elleri dizlerinin üstünde, Elif’in
karşısında doğacak oğlunun hayâlini kuruyordu. Elif bir yanı sükût, bir yanı
deli duygularda vaktini bekliyordu gelecek müjdenin. Üç gün üç gece, o iki göz
damda sancılar içinde haykırdı, çırpındı Elif. Ebe ana çatık kaşlarla dolandı
durdu Elif’in etrafında. Gök kapkara bulutlarını bu ıssız dağ başındaki küçük
köye yığmıştı sanki. Geceden farkı yoktu kara gündüzlerin. Kar geliyordu, yüklü
bulutlar yere inmişti, gök bunun habercisiydi. Olağanüstü zamanların sırlı
sükûtu köyü çepeçevre kuşatmıştı. Bilinmeyeni bekliyordu dağ taş, kurt kuş. Bir
tek İdris’in damı inliyordu suspus olmuş köyde. Elif kara saçlarını yoluyordu
acıdan. Ömrünce sesi çıkmayan Elif’in haykırışları yankılanıyordu boş
sokaklarda.
Civar köylerin tüm çocuklarına ebelik
etmiş yaşlı kadın, ömrü hayatında hiç böyle dara düşmemişti. Çaresiz ve umutsuz
Elif kızın etrafında, eli böğründe dolanıyordu. Bu iki koca dağın arasında
yaşanan dramdan kimsenin haberi yoktu 17 haneli İdris’in köyünün ahalisi
dışında. Hâlbuki insanlık kadar eski, insan kadar kutsal bir hikâye yazılıyordu
kara göklü, kara damlı, kara kaderli Elif’e. Son sayfasındaydı kader kalemi.
Belki gök bundan kahırlı, böyle kapkara, belki kurt kuş, dağ dere bundan
suskundu onlardan başka kimsenin duyamayacağı ve kimsenin umursamayacağı bu
hikâyenin sonuna hürmeten.
Kimseye zararı olmayan, bir elif misali
uzun, gün görmemiş, sefa görmemiş ama yine de hayata hep sıkı sıkı tutunmuş, umut
edip beklemiş, bulunca şükretmiş, bulmayınca sabretmiş bu koca yürekli kadın,
tüm varlığı ile savaş veriyordu. Dünyaya getireceği cana can katmak için, var
olmak, var etmek için haykırıyor, inliyor, gayret ediyor, dinleniyor, bir daha
sarılıyordu ebe ananın, Hacer ablasının ellerine “Şimdi hazırım” dercesine. Akı
karasına karışmış ter kan içindeki gözleriyle yalvarıyordu yardım dilercesine…
***
İdris artık eve sığmaz olmuştu. İki kadın da
Elif’in etrafında istemiyordu korktukça iyice acemileşen İdris’i. Elif’in sesi
soluğu iyice kesildi üçüncü günün sonunda, artık inlemiyordu bile. Ay, o gece
bulutların arasından donuk ve soğuk gökyüzünde bir buz parçası gibi kayıyordu
köyün üstünde.
Gece üç sularıydı, Elif sızmıştı acı ve
yorgunluktan. Bir eli ebesinin, diğer eli Hacer’in ellerinde, kaybolmamak, yok
olmamak için olsa gerek, son gücünü ellerine vermişti âdeta. Rüya gördü Elif;
dar dünyada tek varı olan anacığı girdi düşüne. Uzandı terden sırılsıklam
saçlarını, kaldırdı yüzünden Elif’in. Ihlamur kokulu elleriyle okşadı, uzanıp
alnından öptü usulca, bir damla gözyaşı düştü yüzüne Elif’in. Silkindi, uyandı
uykusundan. Umudu uyandı onunla bir gayretle doğrulurken yerinden, ebe ana
kucakladı ve fısıldadı kulağına: “Gayret kızım, az kaldı.”
Evet, az kalmıştı, içi de biliyordu bunu.
Ama gitmeden tüm kadersizliğini yenecek, muradına erecekti. Bunu tüm varlığı
ile istiyor ve hissediyordu. Son bir solukla, güçle silkindi. Ebenin ellerine
koyarken İdris’in oğlu, Elif’in ruhu uçmaya hazır bir güvercin oluvermişti
bile. Ebe anladı, gelen cana sevinemedi. Gitmeden koklasın diye sıcak cennet kokulu,
tüm hayatının toplamı, anlamı bebesini yatırdı göğsüne.
Canı gidiyordu Elif’in, mecâli yoktu.
Yüreği bir deli çarpıyordu. Bebeğinin kokusu gözlerini yaşarttı, Hacer başını
ellerinin arasına alıp dizine yatırdı Elif’i. Yer minderi, tüm oda kana bulanmıştı
Elif’in bu eve ilk adım attığı günkü gökyüzü gibi. Dışarıda kar durmadan yağıyordu.
Yağan kar kadar sakin ve sessizdi Elif. Ve onun kadar beyaz... Bebesi ses
verince duyabilsin diye susturdu yüreğini de. Bir sızı düştü içine, ayrılığın
acısı saplandı göğsüne. Daha kavuşamadan ayrılacaktı tüm ömrünce beklediği
umudundan, kışın gelen baharından. İçinde keskin bir sızıdan başka bir şey
yoktu Elif’in. Dokundu yorgun kalbi bebesinin minik yüreğine ve anasının
yüreğinin sesi uyandırdı bebeyi, bir çığlık attı hayata. Elif’in son soluğu o
çığlıkla uçup karıştı havaya. Yüzünde huzur vardı, muradına ermişti sonunda
Elif. O solukla ruhu kanatlanıp karışıverdi kızıl göğe.
