BAZI vakitler vardır ki, o vakilerde duygular zaafların zincirinden kurtulup inkişaf eder.

Kalpler, nefret ve kötü düşünceden azat olup Sahibine yönelerek itminana erer.

Ruh, bedenî zaaflardan sıyrılarak inşiraha kavuşur.

Böyle vakitler, adeta arınma vakitleridir.

Miraç Gecesi de bu vakitlerden biri...

Nasip olursa önümüzdeki Çarşamba’yı Perşembe’ye bağlayan gece, bu kutlu vakte kavuşacağız.

Bu kutlu geceden ne kadar nasipleniriz bilinmez, ama en azından nasiplenmeye çalışmalıyız!

Ama çoğumuz gün içinde masivanın masiyet kokan sokaklarında dolaşıyoruz.

O sokaklarda birbirimizle dalaşıyoruz.

O nedenle bindiğimiz Burak’ın zimamı, o sokaklarda bir yerlere bağlanıp kalıyor.

Bundan dolayı da salâtta iken bile miraçtan alıkonuluyoruz.

Hem de günde beş vakit!

Bunun ceremesini yine biz çekiyoruz.

Kimimiz Cebrail (as) getirdiğinden bîhaber yaşıyor.

Kimimiz Cebrail (as) getirdiğinden haberdar ama sadece dilinde, amelinde değil.

Kimimiz yapıp ettiklerimizle yerin dibine giriyor.

Kimimiz el açmadan göğe ereceğini sanıyor.

Göğe erme telâşında olanlarımız nefislerinden o kadar eminler ki dibe vurmaktan korkmuyorlar!

Kibrinin kutbunda dolaşan, nefsini o kadar şişiriyor ki kıbleye sadece kabrinde yöneliyor.

Çoğumuz masiyete karşı tiksinti duymuyor, çaresiz kaldığımızda Yunuslaşamıyoruz…

Nefsimize karşı Yusuflaşamıyoruz…

Bunlar bizi salâtta iken miraçtan alıkoysa da, Rahmân’ın rahmetinin tüm bunların ceremesinden ve cürmünden aşkın olduğunu biliyorsak, ümidimizi bu hakikatin varlığına binaen diri tutuyorsak, biraz ısrar, biraz izan, biraz irfan, biraz da ihlâs ile bindiğimiz Burak, bizi er ya da geç miracın kapısının önüne götürecektir.

Bindiğiniz Burak’ın sizi miraca ulaştırması dileğiyle…

Miraç Geceniz şimdiden mübarek olsun!