DAHA önce yazdığım konuları tekrar yazmaktan hoşlanmadığım için, İbrahim'in (as) kurban konusunu burada yazmak istemem.
Sadece hatırlatmak istediğim mantık şu: "Kurban", kelime anlamı olarak "yakın, yaklaşmak" olduğundan, iyiye, doğruya, güzele ulaşmak için arada bazı şeyler varsa onları kaldırmak gerek.
Bir başka ifadeyle, "kurban etmek" gerek...
Bugün size arz edeceğimiz husus da bu mantık doğrultusunda. Bu mantığa göre bizimle iyi, güzel ve doğru olan şeyler arasında sevdiğimiz veya sevmediğimiz ne varsa onu kurban etmek lâzım. Burada esasen şunu demiş oluyoruz: Sevdiğimiz veya sevmediğimiz şeyler iyi, doğru ve güzel olmayabilir. O hâlde kurban edilmesi lâzım.
Bilmem, katılır mısınız, insanın şu hayattaki nihâî amacı, mutlak iyi, güzel ve doğru olan ne varsa ona ulaşmaktır. İnsanların farklı amaç ve yol takip ediyor gibi görünmelerinin sebebi ise neyin iyi, güzel ve doğru olduğunu kesin olarak bilmemelerinden kaynaklanır.
Kimi üniversitede hoca olup araştırma yapmayı, kimi siyaseti, kimi çevre için çalışmayı, kimi dinini anlatmayı, kimi sinema filmi yapmayı öyle kabul eder... Dolayısıyla o iyi, güzel ve doğru olarak gördüğü hedefine ulaşmak için hedefle aralarında engel olarak, sevsin yahut sevmesin, ne varsa onu kaldırır yani kurban eder.
Sabah geç kalkmak mı onu engelliyor, ânında kurban eder. Sabaha kadar çalışmasının önünde uyku mu var, ânında kurban eder... Görüldüğü gibi, bu tür işlemlerde bıçağınız iradeniz, kurbanınız ise sevdiğiniz veya sevmediğiniz; bazen huyunuz, bazen alışkanlıklarınız, bazen sahip olduğunuz nesneler/eşya, bazen arzularınız, hattâ bazen terbiye görmemiş doğal ihtiyaçlarınız...
Benim de kurban etmek için can attığım, sevdiğim bazı şeyler var. Meselâ, yemek düşkünlüğüm... Bunu kurban etmek istiyorum. Böylece iyi, güzel ve doğru kabul ettiğim daha az kiloya ulaşabileyim, sağlığımı da koruyabileyim...
Bir başka kurbanım da, uzun süre konsantre olup çalışamama özelliğim... Bakın, bunu kurban edebilsem var ya, öyle güzelliklere, iyilere, doğrulara ulaşacağım ki anlatamam! Gerçi spor yapmama engel olan üşengeçliğimi, tembelliğimi, tutarsızlığımı ve düzensizliğimi kurban ettim ama debelenişinden anlıyorum ki yine de canı tam çıkmamış.
Buna benzer bir kurbanım da insanların kusurlarını, hatâlarını başkalarına anlatmak huyumdu. O kurbanımın da ayakları kıpırdıyor. Demek ki kurban tam olarak gerçekleşmemiş.
Bir de yakında kesmek için yatıracağım kurban, insanların davranışlarını kötüye yorma özelliğim... Birini diğer cinsiyetten biriyle görünce, "Bak hele şerefsize!" demeden önce "Kardeşiyle, ailesinden biriyle, arkadaşıyla beraber, ne güzel!" diyebilmek istiyorum.
Trafik polisinin kemer takmayana kestiği cezanın devlete para kazandırmak maksadıyla değil, Allah muhafaza, bir kaza olursa, kötü bir akıbetten korumak maksadıyla kesildiğini düşünmek istiyorum.
Tabiî ki şu an için sahip olduğum fakat kurban etmek istediğim özelliklerimi seviyorum, hoşuma gidiyor. Ne var ki, benim için nihâî noktada iyi, güzel ve doğru değiller.
Peki, kestiğimiz bu kurbandan başkalarına dağıtmayacak mıyız? Onu da şöyle düşünüyorum: Bir özelliğinizi veya eşyanızı kurban ettiniz, onu başkalarına anlatıp tavsiye etmek, o kurbanı dağıtmaktır. Onda da benzeri bir kurbanlık varsa, bakarsınız, bir gün de o arkadaşınız veya tanıdığınız cesaret bulur, durumu iyileşir, sizinkine benzer bir kurban keser.
Bu şekilde bir fikirle huzurlarınıza gelmekteki maksadımız, hepimizin bildiği kurban kavramı, ibadeti ve geleneğinin içini boşaltmak, insanları kurban ibadetinden soğutmak değil elbette. "Kurban"ın mânâsından yola çıkarak iyiye, doğruya ve güzele ulaşmak için önerilerde bulunmaktır.
Eminim, kurban ibadetini ve geleneğini uygulayabilen insanlar nasıl mutlu, memnun oluyor ve bayram ediyorlarsa, iyi, güzel ve doğru olan hedefleriyle aralarındakileri kurban edebilenler de mutlu olacak, memnun olacak, bahtiyar olacak ve bayram sevinci yaşayacaklardır.