DANIŞTAY kararını açıkladı,
Allah’a sonsuz hamd-ü senâlar olsun, Ayasofya Camimize kavuşuyoruz.
Bunun
Danıştay’la ne alâkası vardı, anlamış değilim. Hayır, bahsedilen gerekçeleri
elbette biliyorum. Peki, Danıştay’dan olumsuz bir karar çıksaydı ne olacaktı,
Ayasofya açılmayacak mıydı? 85 milyonluk Türk milletinin 86 yıldır hasretle,
iştiyakla beklediği, sadece kâğıt üzerindeki basit bir işleme dayanan bu kutlu
olayı gerçekleştiremeyecek miydik? Oradaki beş altı tane yargıcın “Türk Milleti
adına” vereceği karar, koskoca bir milletin açık iradesinin üstüne mi
çıkacaktı?
Evet,
herhâlde öyle olacaktı! Neden olmasındı? Bir zamanlar siyâsî partiler içinde
milletin en fazla itimadına mazhar olup iktidara gelen Refah Partisi, üç beş
kişinin verdiği kararla kapatılıp, yöneticileri siyasetten men edilmemiş miydi?
Daha
da öte, milletin yarısının teveccühünü kazanıp tek başına iktidar olan AK Parti’nin
kaderi, yine Anayasa Mahkemesi’nin on bir üyesinin insafına terk edilmedi mi?
“Efendim, hukuk
devletiyiz, mukuk devletiyiz” lâfları gevelenecektir. Allah aşkına, bu
nasıl bir hukuktur ki, on bir üyeden beş tanesi kapatma yönünde, altı tanesi de
kapatmama yönünde oy kullanıyor, sonuçta verilen kararla “hukukîlik” kazanmış
oluyor.
Şayet
altı üyeden bir tanesi daha muhalif tarafın görüşüne katılmış olsaydı, tam aksi
yönde bir hüküm çıkacak ve bu da “hukukî” olmuş olacaktı. Yani koskoca bir
ülkenin kaderi üç beş kişinin içindeki sadece bir kişinin iki dudağının arasına
kalmış oluyordu.
Bir
devlet, daha doğrusu bir millet, kendi ülkesinin malı olan bir müze binasını,
velev ki temelden müze olarak inşâ edilmiş de olsa, gerek gördüğü takdirde
elbette camiye de, başka bir hizmete de tahsis edebilir. Değerli
Cumhurbaşkanımız açıklamasında, Ayasofya’yı ibadete açma kararının, milletin
isteği üzerine egemen Türkiye Cumhuriyeti Devleti tarafından alındığını bildirmiştir.
Doğrudur, iş bu kadar basittir! Öyleyse ne diye bir “Danıştay kararı” türküsü
tutturulmuş, aylarca, haftalarca ülkenin ve dünyanın kamuoyu velveleye
verilmiştir?
Televizyonda
izlediğim bir hukuk profesörü, bunun sebebinin, dış dünyaya karşı hukuk yolunu
takip etmiş olduğumuzu göstermek yani dışarıdan gelebilecek muhtemel
saldırılara karşı bir savunma tedbiri oluşturmak olduğunu söyledi. Şayet niyet
öyle idiyse, Cumhurbaşkanı’nın Danıştay’ın vereceği karardan tamamen emin
olduğu anlamı çıkıyor ki bu da ülkemizdeki yargı bağımsızlığına gölge düşürücü
nitelikte bir keyfiyettir. Velhasıl, yine tam bir “a la Turka” atraksiyon
izlemiş olduk.
***
Her
neyse, çok şükür mutlu sona ulaşıldı. Bence esas üzerinde durulması gerektiği
hâlde hiç sözü edilmeyen husus, Ayasofya’nın, zamanında neden ibadete
kapatıldığıdır.
Beş
yüzyıla yakın zaman cami olarak hizmet veren Ayasofya, durup dururken neden
kapatılmıştır? Sahibi olan Fatih Sultan Mehmed Han tarafından vakfedilip vakıf
senedine de eserin bilhassa cami niteliğinin sonuna kadar muhafaza edilmesinin
vurgulandığı, aksini yapacak olanların Allah’ın ve meleklerin lânetine uğraması
şeklindeki niyazı şerh edildiği hâlde, ne kadar önemli bir zaruret ortaya çıktı
da bu ağır hükümler ayaklar altına alınabildi?
1930’lu
yıllarda devletin başında ekonomik, sosyal, siyâsî bir sürü uğraşmakta olduğu
meseleler var iken, milletin asla tasvip etmeyeceği, tam tersine devlete karşı
kin ve öfke duymasına sebep olacağından şüphe edilmeyecek böyle bir icraat hangi
çok önemli bir ihtiyaçtan doğmuştur?
Mamafih,
seküler devrim fırtınasının en sert estiği o yıllarda camilere, tekke ve
zaviyelere karşı şiddetli bir tutum vardı ama hemen karşıdaki Sultan Ahmed Camii,
Bayezid Camii, Süleymaniye Camii ve daha birçok selâtin camilerine karşı hiçbir
muamele yapılmamışken, sadece Ayasofya Camisi’ne dokunulmuş olması
düşündürücüdür.
Şunu
demek istiyorum: Türk Milletinin böyle bir şeye hiçbir ihtiyacı yoktu, demek ki
ihtiyaç dışarıdan kaynaklanmıştır.
Tamam,
burasını anladık ama dışarının herhangi bir ihtiyacına ve isteğine durup
dururken icabet edilmeyeceği de ortadadır. Bunun emperyalistlere bir yaranma soytarılığı
olması da sıfır ihtimâl olarak görülmelidir. Çünkü Atatürk gibi bir insanın
böyle safça, amatörce bir iş yapmış olması düşünülemez.
Burada
bir “al-ver” hâdisesi olduğu apaçık sırıtıyor. Ayasofya Camisi kime, neyin
karşılığında verilmiştir?
Tarihçilerimiz,
araştırmacılarımız bu konuyu araştırmalıdırlar. Resmî tarihle üstü örtülmüş
olan yakın tarihimizin gerçekleri, ortaya çıkmak için bilim insanlarımızı
bekliyor.
Şayet
bilim insanlarımız bu işin sırrını ortaya çıkaramazlarsa, benim ümidim,
Ayasofya’ya karşılık olarak bedel ödeyenlerin ortaya çıkabileceğidir.
Muhtemelen bunların İngilizler olduğunu, yarın veya öbür gün ortaya çıkıp
devletimize hitaben, “Arkadaş, sen bana
Ayasofya’yı verdin, ona karşılık ben de sana şunu vermiştim. Sen sözünde
durmadın, Ayasofya’yı geri aldın, öyleyse ben de sana verdiğimi geri istiyorum”
diyeceğini tahmin ediyorum.
Hayırlısı…
