PEK Muhterem Kari,
Bir an önce olmasını istediğim lâkin ne yaparsam yapayım ısrarla gerçekleşmeyen,
bir şekilde önüne mâniler çıkan ve daldaki bir çift kirazın olgunlaşması gibi
sarsılmaz bir inatla zamanını bekleyen hâdiseler yaşadıkça; bir zemheri gecesi
rahmetli dedemin, üzerinde kestanelerin piştiği, bir güğüm suyun mütemadiyen
kaynayıp durduğu köy sobasının başına üşüşmüş ve birbirine sokulmuş biz
torunlarına anlattığı bir hikâyeyi hatırlarım mütemadiyen, belki sizler de
bilirsiniz…
Allah (cc), Azrail’e (as), “Filanca kişinin canını, git, şu çölün ortasında
alıver” diye emir buyurur. Azrail (as), emredildiği gibi o çölün ortasına gider
ama ortalıkta kimsecikler yoktur. Hikâye bu ya, bunun üzerine ölüm meleği
canını kabzeyleyeceği zâtı aramaya koyulur ve en yakın köye vâsıl olur. Yine
hikâye bu ya, sora sora eceli gelmiş zâtı bulur ve kendisini tanıtır.
O filanca kişi telâşla, “Aman Azrail Hazretleri, çok ânî geldin! Bir miktar
borcum var sağa sola, müsaade ediver, onları ödeyip geleyim de dünyadan borçlu
göçmeyeyim” der. İlle de hikâye bu ya, Azrail (as) adama müsaade eder ve
beklemeye koyulur. Lâkin adam bir türlü gelmez. Azrail (as), adamın kaçtığını
anlayınca -sanki ilk anda niyetini anlamayacaktı- o filanca kişinin peşine
düşer. Tam emir almış olduğu gibi, adamı çölün ortasında yakalar.
Adam, kendi ayakları ile canının alınacağı yere gelmiştir. Adam kendisini
nasıl bulduğunu sorunca, Azrail (as), “Ben zaten senin canını burada alacaktım,
senin o köyde olmana şaşırmıştım” der.
Ortada üzerinde kestane pişen bir köy sobası ve bende de bir asırlık dede
bilgeliği olmadığı için o kadar başarılı bir anlatımda bulunamamış olabilirim,
affola! Lâkin hikâyenin özünü aktarmışımdır umarım…
İşte öyle, hayatımızı Paulo Coelho’nun Simyacı hikâyesinde olduğu gibi,
yanı başımızda duran ya da vuku bulması için zamanını bekleyen şeylerin peşinde
koşturarak tüketip durmaktayız. Hattâ ayıla bayıla bir solukta okuduğumuz “Adam
da ne güzel yazmış mübarek!” dediğimiz Simyacı hikâyesinin, aslında yüzyıllardır
yanı başımızda, Mevlâna’nın Mesnevî-i Şerîf’inin içerisinde mahfuz olduğunu ve
dahi Mesnevî’den aparıldığını anlarız ya da anlayamayız.
Diyeceğim o ki, her şey zamanında ve yerinde oluyor bir şekilde. Sefinemize
sıvı yakıtlı bir motör taktıramadıysam henüz, vardır illâki bunda da bir
hikmet, bir keramet!
Belki de Yaşar Usta’dan önce yolumuzu Silivri’ye düşürmek daha münasip
olacaktı, ben kolayı seçmiştim.
Şeker Abi’yi bulmanın vaktidir. Bu faslı da sonraki -belki de önceki-
yazıya bırakalım inşallah.
***
Efendim, bir atımlık güherçilemiz kaldı, idareli kullanmamız gerekiyor;
sıvı yakıta geçene kadar yakın bölge ve tarihlerde dolaşabileceğiz maatteessüf.
Bu ayki seyahatimizde mekân nişangâhımızı doğu sınırımızın ucuna kuruyorum.
Zaman nişangâhımızı da 1944’ün Ağustos’una kuralım. Haydi bismillah, deveran
başlasın!
Aylardan Ağustos ama havada uğursuz bir rüzgâr, kemiklerimi ısırıyor. Birazdan
bir büyük acıya şâhit olacak Aras nehri, vahşi bir ejderha gibi akıyor. Akmıyor,
sanki üzerindeki taştan yapılmış beş altı kemerli dar köprüyü yıkmaya çalışıyor.
Köprü direndikçe, nehrin öfkesi kabarıyor. Su hisseder, su bilir. Birazdan fenâ
şeyler olacak, lâkin köprü göründüğünden daha mukavim…
Köprünün bu tarafında derme çatma bir karakol, mütevazı bayrak direğinde
yıpranmış ve uçlarındaki ipleri tel tel olmuş bir Türk sancağı bu uğursuz
rüzgârdan nasibini alıyor. Yığma taşlardan lâlettayin duvarların çevirdiği
bahçede bir curcuna, bir kalabalık... Bahçe karınca yuvası gibi, insanlar kıpır
kıpır... Öyle sağda solda yazdığı gibi 146 kişi değiller, sayı dört yüzün
üzerinde! Hattâ tam sayıyı arz edeyim: O karakolun çevresinde tam 407 kişi var
elan.
Aras’ın diğer tarafı Stalin Rusya’sı… Henüz “Azerbaycan” isminde bir devlet
yok. Sovyet rejimi, özellikle Türk nüfusunun olduğu bölgelere kâbus gibi çökmüş
durumda. Taş üstünde taş, baş üstünde baş bırakmıyor. Karakolun bahçesindeki bu
kalabalık, işte bu kâbustan kaçmış durumda ve güvendeler -ya da öyle
olduklarını zannediyorlar-.
Milli Şef dönemi…
Karakol bahçesinde ve çevresindeki üstleri başları perişan, -muhtemelen-
karınları da aç Azeri kardeşlerimiz, “Tasa yok, anayurdumuzdayız” diye
düşünedururlarken, -biliyorum- karakol ile Ankara arasında gergin bir muhabere
cereyan ediyor an itibariyle. Karakol komutanı, Ankara’dan gelen “Ülkelerine
iade edin!” emrine inanmakta güçlük çekiyor; zira kardeşlerimiz zaten
ülkelerindeler. Emir tekrarını talep ediyor yeniden. Aynı emir geliyor: “Ülkelerine
iade edin! Derhâl!”
Emir demiri keser. Karakol komutanı, başı öne eğik, dışarı çıkıyor;
bahçedeki hareketlilik karakolun kapısına doğru artıyor. Konuşmaları
duyamıyorum ama harâretle komutana derdini anlatmaya çalışanların kâh suyun
karşı tarafını, kâh ayaklarının hemen dibini göstermelerinden neler
konuşulduğunu anlayabiliyorum.
Onların vatanı karşı taraf değil, tam da burası! “Bizi onlara vermeyin,
öleceksek bizi siz öldürün, vatanımızda ölelim” diyorlar. Bağrış çağırışlarla,
yalvarış yakarışlarla, âh-u figânlarla dolu bir çığ üzerime doğru yıkılıyor.
İnsan sesin altında ezilir mi? Eziliyorum…
Bu âh-u figânlar, bir süre sonra çâresiz, suskun, kızgın, kırgın bir
kabullenmişliğin sükûtuna dönüşüyor. Bu sükût, öncekinden daha ağır bir çığ…
Nefes alamıyorum!
O 407 Azeri kardeşimiz, yan yana ancak iki üç kişinin sığabileceği o taş
köprüden, Sırat Köprüsü’nden geçermişçesine, tevekkülle karşıya doğru,
“ülkelerine” yürüyorlar. Orası “ülkeleri” ve orası Stalin Rusya’sı! Ve
“ülkelerinde”, onları Stalin’in askerleri bekliyor.
Aras dövünüyor, çırpınıyor, köprü direniyor…
Son Azeri de “ülkesine” geçince, kardeşlerimizin elleri, ayakları, gözleri
bağlanıyor, dizlerinin üzerine çöktürülüyorlar ve karşı yakadan peş peşe tüfek
sesleri gelmeye başlıyor. Azeri kardeşlerimiz, kanlar içerisinde oldukları yere
yığılıyorlar. Barut dumanı ve toz, birbirine karışıyor.
Karakolun askerleri gibi ben de gizlendiğim yerden bu dramı izliyorum.
Boğazım düğüm düğüm… Dişlerim gıcırdıyor, gözlerimden acı ve öfke yaşları
süzülüyor, avazım çıktığınca bağırmak istiyorum.
Azeri kardeşlerimizin kanı Aras’a doğru süzülüyor, Aras duruluyor. Su
hisseder, su bilir. Aras, soydaşlarımızın kanını, mukaddes bir emaneti taşır
gibi incitmeden Kura nehrine, oradan da Hazar’a doğru taşıyor...
Milli Şef dönemi… Ve orası, Boraltan Köprüsü…
***
Muhterem dostlar,
Tarih de bir ırmak gibidir aslında; kimi zaman sevinç, kimi zaman da kahır
ve acı taşır. Boraltan Köprüsü Olayı, tarihin tozlu sayfaları arasına terk
ettiğimiz, unutmak ve unutturmak istediğimiz ancak hayâlet gibi hep aramızda
dolaşan, dolaşmaya devam edecek olan bir büyük acımızdır.
76 yıldır Aras üzerindeki köprülerin altından da onca sular aktı. Artık
Türkiye, eski Türkiye değildir. Türkiye, 75 yıl öncesinin, Boraltan’da
soydaşlarını, kardeşlerini Moskof’a teslim eden, teslim etmek zorunda kalan
Türkiye değildir!
Türkiye, 28 yıl önce Hocalı Katliamı esnasında, katliamı engellemek için
Ebulfeyz Elçibey tarafından sadece dört helikopter istenmesine rağmen bu isteği
geri çevirecek kadar pısırık ve edilgen bir ülke de değildir. Elhamdülillah!
Türkiye, kurulan oyuna sürülen ya da bu oyunu izleyen ülke olmaktan çıkmış,
oyun kuran, gerektiğinde oyunları bozan güçlü bir ülke hâline gelmiştir. Türkiye,
bugün Azeri kardeşlerinin dimdik yanında durmasını bilen, bunu da açık açık ve
net bir şekilde dünyaya haykırabilen bir ülkedir. Elhamdülillah!
Karabağ, bu kutlu yolun mola yerlerinden sadece birisi olacaktır biiznillah!
Yazın kenara…
Allah yolumuzu açık, istikametimizi hayreylesin!
Duâyla, sağlıcakla kalınız efendim…
