05.30…
Kâinat ve içindekiler
zamanla birlikte akıp gidiyordu. Meltem hastanede, Nadim yokuştaki bir duvar
dibinde, zamanın sabaha evrildiği bir zaman diliminde, yeni günün aydınlık
umudundan ayrı düşmüşlerdi. Gün, sabaha yüz tutmuştu tutmasına da Nadim ve
Meltem’in içindeki zamanın aydınlığa ihtimâli yok gibiydi.
Savaş meydanlarında yaralı
bedenlerin gayretini takındı Nadim, gözlerini daha canlı bir tavırla açtı,
kendine gelmek istercesine kaslarını zorladı, beynindeki ikircikli yaklaşımlara
son noktayı koydu ve cebinden telefonu çıkartıp saatlerdir iletişime kapalı vaziyeti
nihayete erdirdi.
Telefonun açma tuşuna
uzunca bastı, aydınlanan ekranda gözlerinin acıdığını hissetti. Her uzvu ayrı
ayrı acının kompozisyonunu yazıyordu bu gece. Ama bu son acımtırak hareketle
geçmiş bir zamanın buruk hatırasında buldu kendini.
Bir Cumartesi akşamına
aitti bu tat. Sadece bir gündü, sıradan, her zaman rastlanan cinsten bir Cumartesi’ydi.
Fakat şimdi telefonun ekran ışığında hatırlanan bu sıradan gün, kurumuş
damağında kekremsi bir tat, gözbebeklerini kısmaya zorlayan bir acı aydınlığa
evrilmişti. Ne tuhaf! Geçip giden zamanların kalpte özlem, zihinde tahayyül
şeklinde tezahürü alışılageldik bir şeydi de damakta tat, gözde sancı
olabilecek bir maddeye dönüşmesi beklenmedikti. Nadim bir hatıranın nesne olup
da tadılabilecek kıvama gelmesine çok alışık değildi. Çünkü bütün bu
derinliklere dalabilmek, derin duyguların neticesiydi. Derin duygular da ancak
incelikli kalplere uğrardı. Hayatı olduğu gibi, kendi duygusunda yaşayıp
gidenlerin damaklarında alabilecekleri tek lezzet, besinlerin acı tatlı
etkisinden ibaretti. Ne var ki, yalnızca ince ruhlu insanların ve bilhassa
kalbinde imanla insana bakanların dil ve damakla alınamayacak acılara ve
hazlara sahip olduğu muhakkaktı.
Nadim’in kalbini ilk kez
böylesine incelten şey hayatı boyunca sahip olduğu kibri ve bu kibri
taçlandıran şiddet eylemi değil, bütün bunların vebalinde nedamete denk geldiği
bu geceydi. Pişmanlık, en bükülmez bedenleri iki büklüm bırakacak kadar çetin
bir duyguydu. Ama her kötü eylemin üç ihtimâlinden de biriydi. Bütün kötülükler
üç sonuca gebeydi çünkü. Sahibinde umursamaz bir duyguyu devam ettirebilir,
benlik saltanatının sarsılması yönünde bir korkuyu inşâ edebilir ya da insana
yakışmayan bütün acı sonuçlara bakmaksızın hâddi aşmışlığın verdiği pişmanlığı doğurabilirdi.
Ve pişman olabilmek, insanlık ihtimâliydi.
O Cumartesi gününü bu
bedbaht güne benzeten birkaç duyguyu yakalamıştı Nadim. Biri, telefon ekranının
ışığında gizliydi; bir diğeri, geciktirilmiş bir pişmanlıkta… O gün Feriha
bütün evi temizlemiş, yorgun bir hâlde akşamı etmişti. Meltem de her hafta sonu
olduğu gibi saat 18.00’de dershaneden çıkmış eve dönmüştü. Nadim hafta sonu işe
gitmez ama evde de durmazdı. Ne gerek vardı? Akşam yemeğinde anne kız beraber
sofraya oturmuş, günün olağan dengesini muhabbete evirmiş, akşama bir bardak
çayla geçiş yapmışlardı. İlerleyen saatlere rağmen eve dönmeyen Nadim’i
aramakla aramamak arasında birkaç saat daha geçirmişti Feriha. Meltem de
annesinin kalbindeki telaşı hissediyor, içten içe babasına kızıyordu. Ama bu
duygu geçişlerini ne annesine, ne babasına yansıtabilirdi. Annesi her
telaşlandığında, Meltem her şey normalmiş gibi davranmayı bir görev bilmişti.
Böyle yaparak annesini de rahatlattığını düşünüyordu. Babasından işitebilecekleri
aklına geldiğinde ona karşı da böyle davranması gerektiğini hatırlıyor ve
suskunluğu bir evlatlık görevi gibi mütemadiyen icra ediyordu.
Geceye doğru Meltem
salonda, televizyon karşısında uyuyakalmış, annesi de salonun ışığını söndürüp
günün tozunu üzerinden atmak için banyoya girmişti.
Sessizliğin hüküm sürdüğü
bu evde bir Cumartesi günü kapının anahtarla açıldığını işiten olmadı. Gelen
Nadim’di. Saat: 21.00… Beklenenden erken gelen Nadim’in elinde bir paket vardı.
Çok nadir zamanlarda eve elinde bir meyve ya da bir tatlıyla gelirdi, bu da o
müstesna zamanlardan biriydi. İçeri girdi, geniş holdeki ufak masanın üzerine
elindeki paketi bıraktı. İşte bu ses, Meltem’in uyanmasına, sesin sahibini
ararken babasının elinde bir poşetle eve gelmesini fark etmesine sebep olmuştu.
Yarı uykulu vaziyette açtığı gözlerinde beliren neşe, sıcak bir ailenin
varlığına inanmak için çırpınan kalbinin işiydi. Babasının eve her zamankinden
erken gelişi ve elinde “Sizi seviyorum” cümlesine benzer bir paketle gelişi,
Meltem’in hep arzuladığı bir sahneydi. Ama sevinci kısa sürmüştü. Nadim salona
gelip Meltem’e katı bir tavırla sordu:
-Annen nerede?
-Şey… Bilmiyorum baba, içeridedir.
-Neyi bilirsin ki zaten!
-Bir şey mi oldu? İyi misin baba?
Nadim cevap vermeden diğer
odalara bakmaya gitmiş, Feriha’nın banyoda olduğunu anlayınca tekrar Meltem’in
yanına gelmişti. Meltem henüz babasının sinirli reveransının ve uyku
mahmurluğunun etkisinden ayrılamamış, uyandığı ve yarı doğrulduğu hâlde
kalakalmıştı.
Nadim: “Kaç saattir size
ulaşmaya çalışıyorum. Annen cevap vermiyor, senin telefonuna ulaşılamıyor.”
Meltem gayriihtiyari
sehpanın üzerinde duran telefonu eline alıp bakmak istedi, kapalı olduğunu fark
edip de hemen açmaya çalıştı, tam bu esnada Nadim öfkeyle Meltem’in elinden
telefonu aldı, telefon açılıyordu, ekranı aydınlandı. Karanlık salonda Nadim’in
öfke dolu gözleri ekran ışığından kısılmıştı. Nadim, Meltem’in yüzündeki
korkuyu fark etmiş ama kayda değer bulmamış olmalıydı ki sinirle telefonu yere
fırlatmış, söylene söylene odasına gitmişti. Biraz sonra anne-babasının
odasından aynı sorguların ve aynı cevapsızlığın yankısını duydu Meltem. Hâlâ
salondaydı, hâlâ koltuktaydı, hâlâ telefon yerdeydi.
Babası sadece onlara
ulaşamadığı için mi bu kadar öfkeliydi, yoksa onlara onlar olduğu için mi?
Cevabı bulamadı.
Annesinin “Banyodaydım,
duymamışım” savunmasına, babasının “Gebersem de kurtulsam senden!” atağını da
duyduktan sonra yavaşça koltuktan kalktı Meltem. Önce telefonu aldı yerden,
sesi kısık bir şekilde etrafı aydınlatan televizyonu kapattı, hole gelip poşetin
içine baktı. Poşette tulumba tatlısı vardı. Neşeye ve sevgiye benzeyen bir an
daha öfkeye ve sevgisizliğe bürünmüştü böylece…
Meltem poşeti eliyle
iteledi ve odasına çekildi.
Nadim nasıl olmuştu da o Cumartesi
gecesi Meltem’in yaşadığı hayâl kırıklığını bu gece gözlerini acıtan telefon
ekranında hissedebilmişti? Aslında anlamak çok da zor değil. İnsan, yaşattığı
hüznü her zaman fark ederdi de etmemiş gibi yapardı. İçe ağlayanların
hıçkırıklarını hep duyardı da duymazlıktan gelirdi. Sevincin ve ümidin gözde
parladığı ilk anı da, yerini fersiz ve neşesiz bir mutsuzluğa devrettiği son
anı da her göz görürdü de görmemeyi yeğlerdi. Öfkeyi, benliği ve kibri susturan
bütün sahneleri Nadim gibiler ötelerdi. Ama gün gelir, hepsi üç boyutlu bir
hatıra canlandırmasında gözleri böyle acıtırdı işte!
O gün Meltem, tam
sevinecekken elindeki oyuncağı babası tarafından kırılan ufacık bir kız
çocuğundan farksızdı. Ve o günlerin peşi sıra gelen zamanları da aynı duyguda
inşâ etmişti. Ne zaman bir güzellik görecek olsa aynı hayâl kırıklığına düşme
korkusuyla bütün sevinçleri yarım yaşardı. Nadim bütün bunları görmüyor
olabilir miydi?
Ama görmediğine kendini
ikna etmede üstün bir başarı sahibiydi. Babasının her zamankinden erken ve
elinde tatlıyla eve gelişi, her çocuk ve her eş için cennet betimlemesiydi. Ama
saçma sapan, ipe sapa gelmez bir konuyla ortamı güreş meydanına benzeten yıkıcı
tavırlarla zamanı cehennem duygusuna iliklemişti…
***
Kalbi acıdı Nadim’in. Bu
fark edişle pişmanlığı da katmerlenmişti. Tek bir hatıradan yola çıkan beyni,
kızını ve eşini sudan sebeplerle hüzne düşürdüğü bütün hatıraları ayan etti.
Telefonun titreşimiyle
Nadim’in zihninde birikmiş hatıralar koleksiyonundan seçme animasyon gösterisi
sona erdi. Arayan en yakın arkadaşı Fuat’tı.
-Fuat! Ben mahvoldum.
-Abi neler olmuş, Meltem’in yanındaydım az önce.
Herkes seni arıyor, neredesin?
-Feriha nasıl, iyi mi?
-Bilmiyorum abi, durumu ciddiymiş, ‘Yoğun bakımda’
dedi Meltem. Kız perişan hâlde. Polisler de seni sorup duruyor.
-Allah beni kahretsin!
-Nadim, bırak şimdi kahırlanmayı da kızının yanına
gel.
-Tamam…
Kesik nefeslerle,
ağlamaklı bir ses tonuyla konuşmuştu Nadim. Durumu ciddiymiş… “Durumu ciddi” ne
demek? Ne demek olduğunu anlıyordu da kabullenemiyordu. Alt tarafı biraz
öfkeli, bir miktar kibirli, biraz da hâddini aşmakta sakınca görmeyen biriydi
Nadim. Bu olumsuz sıfatlar insanı bir gün katil yapabilir miydi? Hem de eşinin
katili, hem de çocuğunun annesinin katili? Yapardı. İnsan öldürmek günahtı ama
kibir de günahtı. İnsana vurmak günahtı ama küfür de günahtı. İnsanı yaralamak
günahtı ama hâddini aşmak da günahtı. Günah, günahın anasıydı. Günahı küçük
görüp de devam ettirenler er geç büyük bir günaha bulaşırdı. Kalbi ve aklı
yavaş yavaş “büyük” denilen günahlara böyle hazırlardı insan. Bu yüzdendi
Yaradan’ın insanı büyük felâketlere götüren o “küçük” dediğimiz yanlışlıklardan
men etmesi. Bu yüzdendi insanın merhamet ve şefkat üzere yaşamasının İlâhî bir
gereklilik oluşu…
Nadim sonunda anlamıştı.
Ayağa kalktı, eşinin ve Meltem’inin yanına gitmek üzere yürümeye başladı. Şimdi
tek bir isteği vardı. Feriha yaşasın, Feriha ve Meltem kendisini affetsin ve
Nadim cezası neyse çeksin de kendini Allah’a affettirecek eylemlere de vakti
olsundu.
Telefona bir mesaj geldi:
“Gelen Kutusu/ Meltem:
Baba lütfen gel!”
(Devam edecek…)
